Kinderen (en ouders) leren alleen Nederlands als het hun hart raakt

Beste Ben, Beste Conner, beste zoveel anderen die het grote woord voeren op tv over de kleuters die onvoldoende Nederlands spreken,

41 jaar lang zat ik, stond ik of liep ik rond in scholen en klassen. En ik was zinnens om na mijn ontslag vorig jaar in september voorgoed mijn mond te houden en nooit meer een school binnen te stappen, tenzij voor de kleinkinderen.

Maar nu wordt het toch allemaal te gortig met de hele discussie rond het aanleren van het Nederlands aan onze kleuters. En dat allemaal ten gevolge van de afname van een test.

De naam KOALA hoort bij kleuters. Die test ook?

Nederlands leren raakt mij heel persoonlijk.
De manier waarop kinderen een taal leren, en in dit geval Nederlands is iets wat mij altijd boeide. Ik leerde kinderen de taal spreken, lezen en schrijven. En ik heb een groot geluk dat onze kleindochter, 2 jaar en 7 maanden, in drie talen wordt opgevoed, ik haar evolutie kan volgen en vooral dat ik ertoe kan bijdragen. Zij het vaak online.

Vanuit die ervaring, vanuit mijn 41 jaar onderwijs en vanuit mijn gezond verstand en liefde voor kinderen en onderwijs, wil ik nu toch reageren

.
Ben, ouders hun groeipakket afnemen? Foei!

Als ik al zou geloven dat je dat zouden doen. Maar dat gaan jullie niet doen. Ervaring leert mij namelijk dat als er vanuit de overheid ergens een kraan wordt dichtgedraaid, er een andere wagenwijd open gaat en dat dit vaak-meestal niet leidt tot enig effect.

Met het enorme budget dat in Vlaanderen naar onderwijs gaat, moesten wij moeten hoge toppen scoren. Niet dus.

Blijf van dat groeipakket af dat om volgende redenen.

1. Iets nieuws leren moet leuk zijn. Je moet je verbonden voelen met de taal en zeker met de mensen die de taal aanleren. Ouders gaan zeker niet met plezier een taal leren als er constant een stok van sancties achter de deur staat.
2. Kinderen kunnen enkel krakkemikkig Nederlands leren van ouders die de taal zelf niet machtig zijn. Het is zeker OK dat ouders Nederlands leren voor een betere integratie en om gesprekken te voeren met leerkrachten of om een agenda te lezen.
3. Op ondersteuning van ouders met een andere cultuur of uit kansarmoede, wordt al jaren ingezet. Sedert de OVB-lestijden (extra lestijden voor leerlingen met een andere taal en cultuur) straks 30 jaar geleden, doen scholen inspanningen om de ouders meer te betrekken; koffietafels, babbels voor en na de school, taartenproeverijen, schoolpoortcontacten, … Soms had ik het gevoel, en mijn gevoel laat mij zelden in de steek, dat het meer te maken had met eten en drinken dan met taalonderwijs. Gericht op het aanvaarden van culturen, het woord integratie durf ik niet te gebruiken. Ik mocht (moest-cultuur) vaak proeven van de Turkse en Marokkaanse taarten en ik ben geen zoetekauw.
4. Ik hoorde jou, minister, zelf zeggen dat het idee, de populistische oneliner om in te leveren op het groeipakket vooral een middel was om een discussie op gang te trekken. Het is gelukt. Anderen zijn ook aan het freewheelen geslagen. Alleen hoor ik zelden oplossingen en lopen weer een pak leerkrachten, leerlingen en ouders gefrustreerd rond.
5. Ouders hebben vaak andere zorgen dan hun kinderen Nederlands leren. Veel ouders zitten in een overlevingsmodus. En nu spreek ik niet alleen van de kansarmen maar ook van de moeders en vaders die een voltijdse job hebben. Ik ben in de jaren 70 opgeleid tot een leerkracht die vond dat onderwijs iets voor de school was. En zo gaf ik les. Bij onze oudste kinderen was dat principe nog heilig op school. Kinderen leerden op school. In de lagere school van onze jongste (nu 25 jaar) werd het onderwijs voor een groot deel overgenomen door (betaalde) externen of door de ouders. Mensen dienen zelfs verlof te nemen om hun kinderen in de lagere school !!!voor te bereiden op hun examens. Tot 94 was ik zelf leerkracht. Dit alles horen en moeten vaststellen is horror voor mij. Betaalde bijlessen in de lagere school? Mijn maag keert. En dan mag ik nog niet denken aan de ouders die elke euro moeten omdraaien vooraleer ze hem uitgeven. Ook deze kinderen wordt externe hulp aangeraden ondanks de vele uren ZORG die er momenteel gegeven worden in het onderwijs. Onderwijs is een commerce geworden en de democratisering van onderwijs is ver weg.

Conner de man die met een zinloos voorstel komt terwijl hij zelf goed weet hoe en waarom kinderen leren

Conner, jij, man van de jeugdbewegingen, ervaren leider. Jij die ging stappen met de jongeren, zong, danste, verhalen vertelde. Jij zou toch beter moeten weten dan de leerplicht te verlagen?
Weet je waarom?

1. 98 procent van de kleuters zit op school en door de leerplicht te verlagen pest jij alle ouders die nog nood hebben om af en toe zelf bij hun kinderen te zijn.
2. Door de leerplicht te verlagen verplicht je alle kleuters om de hele dag op school te zitten. Onze oudste kinderen, geboren in 82 en 85 zaten de hele dag op school met als gevolg dat ze vaak ziek waren, toen nog kuren antibiotica kregen, wij veel geld uitgaven voor tapotage en aerosol en opvangproblemen hadden omdat de kinderen ziek waren. Onze jongste, een heel sensueel, alert en betrokken kind, viel tot haar 4 jaar na de middag in slaap en had deugd van haar middagdutje. We hadden toen de luxe dat zij thuis of bij de oma rustig kon slapen in de namiddag. Ze was zelden ziek. Met bijna 20 procent hoog sensitieve kinderen en een drukke tijd, met meer en meer kinderen die vroeg in de opvang zitten, hebben meer en meer kinderen die rust nodig. Een hele dag school is voor veel kinderen op jonge leeftijd te veel.
3. Wist je, dat landen die het wel goed doen, ik was in Denemarken en Finland, geen lage leerplicht hebben en dat leerlingen de lagere school zelfs later starten? En dat die leerlingen in de namiddag vrij zijn omdat ze het aanbod in 20-21 lestijden krijgen? Kinderen mogen in die landen langer kind zijn en dat loont in de statistieken.

Lieve Lieven Verstraete

Alles respect maar zondag zat ik naar de 7 de dag te kijken en ik was ontgoocheld. Plots hoor ik een belangrijke uitspraak van professor Kris Van den Brande. Niemand kent beter de evolutie van de kennis van het Nederlands in onderwijs dan hij. Het opperde dat het misschien toch aan de didactiek zou kunnen liggen… ‘Nu komt het’, dacht ik maar neen, Lieven. Jij draaide je hoofd en vroeg aan de enige aan tafel die in twee talen werd opgevoed hoe haar ouders dat hadden aangepakt. Op die ene zin van de professor ingaan, dat had pas tot een nuttig gesprek geleid. Maar waarschijnlijk denken jullie, journalisten, door het aanhoudend geroep dat het Nederlands leren enkel buiten de school goed kan gebeuren.

Weg oplossing, weg kans op een dieper gesprek!

Kinderen hebben liefst een mama en een papa die doorleefd hun eigen taal spreken

Onze kleindochter benoemt zelf de talen die ze spreekt. De mama-taal, de daddy-taal en de KITA-taal. Mama, papa en de kinderopvang. Zo vroeg ze haar moeder om geen KITA-taal te spreken. Kinderen willen hun ouders horen praten in de moeder- of vadertaal, in de taal van de liefde, de taal van geborgenheid, de taal waarin ze met de familie spreken, redeneren, lachen en hun eigen verhalen vertellen, een taal waarmee ze een verbinding hebben beyond woorden.

De oplossing zal vlugger komen van de makers van Sarah dan van onderwijsspecialisten

Ik leerde door mijn kleindochter Sarah kennen. Het is een kinderprogramma op KETNET waarin Sarah zingt, verhalen vertelt en knutselt. Ze zingt liederen die elke Vlaming van een zekere leeftijd leerde in de kindertijd. Liedjes over de papagaai en het haasje en het klein stationnetje en de olifanten met de dikste billen van het hele land. Zelfs de oer-Vlaamse klassieker over het vogeltje, dat beestje dat niet kan kakken, komt aan bod.

Met deze liedjes leert onze kleindochter haar Nederlands. Met deze liedjes en met prentenboeken en verhalen. Neen, niet elke dag een ander verhaal. Dagen, weken aan een stuk lezen de ouders dezelfde boekjes tot ze die bijna uit het hoofd kent, veel woordenschat opdeed en zich de zinsconstructies in het Nederlands of de taal van het boekje of lied eigen maakt.

En dat is leuk. Zij vindt dat leuk, wij en de ouders vinden dat leuk en er hangt onmiddellijk een leuke positieve sfeer in huis. Zingen doet goed voor het hart, maakt je vrolijk, houdt je in het moment, verhindert om te piekeren. Maar vooral je kind leert ritmisch een taal, woordenschat en verhalen en ja voor kleuters mag het leuk zijn. Voor iedereen mag het leuk zijn. Vergeet niet dat onze Vlaamse kinderen de moeite en inspanning om een tweede of derde taal te leren niet moeten doen.

Liedjes zorgen bovendien voor heel veel transfer. In het museum zagen we een papegaai op een tapijt en onmiddellijk begon de kleindochter te zingen over die zieke papegaai. Een gesprekje over de paashaas, om van de Sint af te geraken, resulteerde in een liedje over het haasje op de vlucht voor de moordende jager.

Steiner en Fröbel en zoveel andere onderwijsvernieuwers van de vorige generaties, wisten het al; zingen en versjes zeggen is fantastisch voor de gemeenschapszin, voor verbondenheid, voor een goed gevoel en zeker voor taalontwikkeling.

Hetzelfde geldt voor de prachtige prentenboeken en wist je dat wij in Vlaanderen TOP-auteurs hebben van prentenboeken?

Verhalen verbinden, brengen kinderen en volwassenen in een nieuwe wereld, een wereld waar leren leuk is, een wereld waar ze verbanden kunnen leggen, waar ze voluit kunnen fantaseren en kind zijn. En de taal die ze van daaruit leren, integreren ze in hun spel.

Misschien is het een idee om ook samen met de ouders te zingen. Ze leren en taal en er is verbondenheid. Koekjes mogen er natuurlijk bij.

‘Dat gebeurt toch op school? ‘

Dat zei mijn vriendin, zelf onderwijzeres, gisteren ook. En toen vroeg ik of ze de kinderen van de kleuterschool vaak hoorde zingen? ‘Neen’ zei ze. Ze hoorde wel veel zingen, K3 en de zon in je hart en Camille maar de kinderen zongen meestal niet mee of slechts in flarden.

In mijn vorige job zag ik dat er in veel klassen veel te weinig aandacht was voor woordenschatontwikkeling vanuit het meest natuurlijke dat er bestaat; liederen en verhalen. Eén lied per thema is te weinig. Toen ik in het eerste leerjaar les gaf, zongen wij na elke lestijd van 25 minuten. En gaandeweg maakten we ook nieuwe teksten op bestaande liederen. En dat was zo leuk en leerrijk. En weet je, ik deed dat ook zo graag. Creatief zijn is het meest ontspannende wat er is.

Waarom zingen leerkrachten dan niet meer?

• Misschien omdat ze onder de druk staan van de overladen leerplannen?
• Misschien omdat ze ook met zindelijkheid geconfronteerd worden? (Dat is nu juist wel een taak voor de ouders)
• Misschien omdat ze zoveel papierwerk hebben?
• Misschien omdat leerkrachten te weinig autonomie krijgen in het samenstellen van het aanbod?
• Misschien omdat ze in de molen van de constante vernieuwingen vast zitten?
• Misschien omdat leerkrachten afspraken en leerplannen moeten volgen en onvoldoende hun eigen talenten en competenties mogen inzetten?
• Misschien omdat leerkrachten te veel gebonden zijn aan schoolafspraken, testen, methodes?
• Misschien omdat zingen, los van muzische vorming te eenvoudig was voor de pedagogen bij wie ze hun opleiding genoten?
• Misschien omdat ze denken dat iets eenvoudigs en fantastisch leuk niet gelijk staat aan werken?
• Misschien omdat begeleiders en inspecteurs constant moeilijke dingen verkondigen, terwijl oplossingen voor de hand liggen?

Een kleuterleidster vertelde mij dat ze geen noten kon lezen en dat het niet moest om haar diploma te halen. Dat zet natuurlijk niet aan om te experimenteren met muziek.

Ik kon geen noten lezen en geen blokfluit bespelen toen ik startte in de lerarenopleiding. En op enkele maanden tijd moest ik meekunnen met de rest van de klas. Ik oefende elke avond en vond het op de duur zelfs ontspannend.
In de vakantie na mijn eerste jaar had ik een verplichte muziekstage. DANK daarvoor, eeuwig dankbaar. Ik kreeg er meer zelfvertrouwen, leerde liederen, eenvoudige arrangementen om liederen te begeleiden en vooral die liefde voor het kinderlied.

En tot slot, voor wie nu even de draad kwijt is in dit betoog

Mijn punt is: Maak Nederlands leren aantrekkelijk in de klassen en de scholen. Laat kinderen terug taal verwerven via de meest natuurlijke weg van taalverwerving. Methodieken die al eeuwen werken zijn het verhaal en het lied als basis.
Bovendien, als met z’n allen meer zouden zingen, zouden we er een pak gelukkiger van worden. Gun de ouders een samenzang sessie op school met hun kinderen en geniet er zelf ook van, leerkrachten.

Ik heb het onderwijs ontgoocheld verlaten. Laat dat een ander zijn lot NIET zijn. Ik ken te veel goeie, ontgoochelde leerkrachten.

60-plussers de meest gediscrimineerde leeftijdsgroep?

Deze week horen we plots overal praten over de 60-plussers. Hoe moeilijk ze het hebben, de paria’s van onze samenleving, sukkelaars waar niet naar geluisterd wordt…

Vergeet niet dat wij ook mensen zijn met een vat vol levenswijsheid, geestdrift, enthousiasme en werkkracht.

Sammy Mahdi trok veel discussies op gang nadat hij het onderwerp aankaartte op het congres van zijn partij.

Hij mocht het komen uitleggen in De Afspraak. Het raakte mij. Vooreerst de woorden:’60-plussers zijn het meest gediscrimineerd van onze maatschappij’ en de reacties die erop kwamen ‘Mahdi wil stemmen en lijstenvullers aantrekken voor de volgende verkiezingen’.

Weg enthousiasme. Kunnen we eens ingaan op de feiten?

Een eerste blik op de weekendkrant, bewijst dat zijn woorden meerdere mensen raakten, nog nooit waren er zoveel 60 plussers. En in mijn subjectieve beleving, waren er nog nooit zoveel 60-plussers die NU NOG een waardevolle bijdrage leveren aan de maatschappij, binnen en buiten de media.

Ik hoor bij die leeftijdscategorie.

Het is jammer dat er nu grapjes de ronde doen als ‘Je hoeft geen CD&V-er te zijn om mee te doen aan Hotel Romaniek’ of bij het zoeken naar woorden om een lied te maken over de 60-plussers in de weekwatchers, kwamen onmiddellijk de woorden ‘rusthuis en pamper’ naar voren. Gelukkig maakten Mathieu en Guillaume er een betere versie van.

Dit volledig ter zijde.

Scoren met oppervlakkigheid

Ik wil het even hebben over het woord ‘scoren’. Ik haat het woord buiten de sport en het spel. Altijd gedaan, zal ik altijd doen.

Er is nog weinig vertrouwen in de politiek. Maar geef eens eerlijk toe, de media helpt ook niet. In de bewuste Afspraak met Sammy Mahdi, werd onmiddellijk geopperd dat de voorzitter wou ‘scoren’. Dat is een woord dat ik te veel en te vaak hoor en een ideaal woord om de aandacht af te leiden van de feiten en de realiteit. En het woord is overal doorgedrongen. De laatste maanden in loondienst, kreeg ik de opmerking ‘Jij scoort’ nadat ik een voorstel deed. Het feit dat die reactie kreeg op een voorstel dat ik kon motiveren, zowel vanuit de theorie als de praktijk, stoorde mij mateloos. Ik wou namelijk niet scoren. Ik wou helpen, meedenken, ondersteunen, een discussie uitlokken, medestanders vinden en met tegenstanders in discussie gaan. Maar die kans kreeg ik niet. Ik mocht enkel scoren en voor de rest zwijgen. Ik was ervan overtuigd was het idee waardevol was en dat het zowel maatschappelijk als voor de organisatie waarde had. Ik verwachtte dat men doorging op het voorstel, het in overweging nam of gewoon eerlijk afwees.

Ik zou vanuit dit voorbeeld Sammy gelijk kunnen geven, dat er naar 60-plussers niet wordt geluisterd. Maar dit gaat niet over leeftijd maar over een nieuwe cultuur waarin ik niet thuis ben en verkeerd vind. En die cultuur heet oppervlakkigheid.

Is deze afkeer herkenbaar voor jou, senior medemens?

Of sta ik hier alleen mee?

Ik hoop natuurlijk dat vele leeftijdsgenoten het met mij eens zijn. Op mijn leeftijd streef ik er naar om legacy na te laten. Liefst wil ik nog dingen doen waar de maatschappij beter van wordt en wat de toekomst voor de kinderen en kleinkinderen ten goede komt. En voor mezelf streef ik er naar om dingen te doen waar ik gewoon goed in ben. Niet perfect. Waar ik talent voor heb en waar ik in de flow van kom. Gewoon dingen om elke morgen voor op te staan. Omdat het zin heeft en vreugde geeft.  

Zingeving

Ik heb mij de voorbije jaren als werknemer vaak afgevraagd wat de meerwaarde was van wat ik deed. Of wat ik deed wel gekoppeld was aan lange termijn doelen en of dit alles nog wel gekoppeld was aan wie ik geworden ben als mens?  

En die vraag hoor ik bij leeftijdsgenoten, ‘Wat is de zin?’

60-plussers zijn ZIN-zoekers

We hebben in ons leven al veel zien komen en gaan. En we horen nu jonge mensen met fantastische ideeën komen, waar we zeker aandacht willen aan geven, maar die we ooit hoorden of zelfs zelf uitwerkten. Als je 60- plusser bent heb je soms het gevoel dat de geschiedenis zich blijft herhalen en dat niets geleerd werd.

Maar er gebeuren heel wat positieve dingen. Veel welzijnsorganisaties draaien op 60-plussers die zich inzetten voor anderen omdat het zin heeft en omdat ze een ander willen behandelen zoals ze zelf willen behandeld worden.

Veel 60-plussers zijn de draaischijf tussen 4 generaties; ouders, relatie, kinderen en kleinkinderen.  Ik herinner mij mijn eigen grootmoeder die informeerde naar de gezondheid van één van de kinderen.  Zij was toen 86. Ze had weken voordien gehoord dat één van de kinderen ziek was en toen ik haar voor het eerst terug zag, vroeg ze hoe het was met haar achterkleindochter. Op dat moment is bij mij het besef gekomen dat van het moment je kinderen op de wereld zet, je vertrokken bent voor de rest van je dagen. En met steeds ouder wordende ouders en de mantelzorg, blijven we verantwoordelijk voor onze ouders voor een groot deel van onze dagen. Maar we doen het en we doen het graag omdat het zin heeft.

Alleen wie bezig blijft, wil honderd worden (Japans gezegde)

Veel 60-plussers blijven zich ontwikkelen. Op de vele cursussen die ik nog steeds volg, ontmoet ik leeftijdsgenoten vol dromen. Na hun superactief leven gaan ze een eigen engagement aan of starten ze een nieuwe zaak op. Ze gaan coachen, doen aan stervensbegeleiding, geven yogales, worden gids of reisbegeleider, worden als ik copywriter en blogger, lezen verhalen voor aan zieke mensen, geven Nederlandse les aan anderstaligen, doen flexjobs …

Pampers zijn voor VEEL later

Sammy Mahdi gaf natuurlijk enkel een insteek. Een vaststelling, een filosofie. Maar wat gaat hij daar nu mee doen?

Dat we voor jongeren oud zijn, dat is normaal. Toch zie ik prachtige voorbeelden van integratie tussen generaties op het werk, in families, op evenementen, tijdens opleidingen. Dat ons nichtje enkele jaren geleden ook haar tantes meenam op haar vrijgezellenweekend, was het toppunt van integratie tussen generaties. Het was onvergetelijk en een bewijs dat een nieuwe tijd aanbreekt. Een weekend om eeuwig dankbaar voor te zijn.

Ik ben de voorbije twee jaar volop bezig met het connecteren van mijn eigen talenten in een nieuwe roeping, een nieuw engagement. En ik ben er bijna uit. Het heeft even geduurd en het heeft moeite gekost. Ik ben nu al heel blij dat ik bij de vele mensen waar ik ten rade ging; collega’s copywriting, coaches, mensen bij de ondersteunende organisaties, leraren, collega’s tijdens de verschillende cursussen, potentiële collega’s … nooit een opmerking hoorde over mijn leeftijd. En ik heb ook nooit een deur dichtgetrokken waarna mijn eerste gedachte was ‘Die denkt zeker die oude …’

Neen. Ik ben fier op mezelf dat ik alle overtuigingen over leeftijd achter mij heb gelaten. Ik ben blij dat ik intens op zoek gegaan ben naar de meerwaarde die ik NU op mijn leeftijd kan geven aan de maatschappij en voor de individuele mensen die mijn hulp en steun gebruiken.

Dus ik verwacht niet dat de overheid de 60-plussers (nog) meer gaat bepamperen. Het zijn de mensen zelf die het moeten doen en alles begint in de eigen intieme kring, in de familie, in de buurt, op het werk door respect te hebben van mens tot mens, van ziel tot ziel, van idee tot idee.

Freelance

Senior ben je vanaf 55. Senioren gaan vaak aan de slag als freelancer. Freelancer zijn, heeft zijn voordelen.  Het woord alleen. Free! Vrijheid! En Lance, een lans een speer. Als een speer schieten wij terug in de arbeidsmarkt of op plaatsen waar we een meerwaarde zijn. En we zijn vrij om iets aan te nemen of niet. Wij kiezen. Dus, overheid, ga je ook niet te veel bemoeien met de 60-plussers. Het is niet de overheid die het verschil zal maken, het verschil zit in de hoofden van de mensen zelf.

Wij 60-plussers voelen ons doorgaans jonger dan we zijn, maar soms gebruiken we onze leeftijd om respect af te dwingen.

‘Ik ben 60, dat laat ik mij niet meer zeggen’

‘Ik ben 60, daar ga ik mijn tijd niet meer insteken’

‘Ik ben 60, nu ga ik rusten als ik moe ben’

‘Ik ben 60, ik mag mijn gedacht zeggen’

…

Eigenlijk zijn dat uitspraken die bij elke leeftijd horen. Als we nu eens met zijn allen opkomen voor onze rechten, niet omdat we 60-plus zijn maar omdat we mensen zijn die vanuit hun authenticiteit willen leven, die hun vele talenten willen benutten en die tijd willen steken in die dingen waar we wel goed in zijn en die we graag doen?

Juist? Juist! Precies zoals onze kinderen eigenlijk al doen! Herkenbaar? Sta jij jezelf toe wat jij je kinderen aanraadt?

Lieve Sammy, Toch bedankt om het onderwerp aan te kaarten. Ondanks de flauwe grappen, en de nood om te scoren????, is het zinvol geweest.  Ik ken wel een aantal 60-plussers die opleidingen in mindfullness geven of heerlijke massages. Als jij, je collega’s en leeftijdsgenoten op die manier blijven stressen en scoren, zal je die 60-plussers nog nodig hebben.  Geef het voorbeeld, boek die heerlijke, zalige massage.   

De uitnodiging

Gedicht van Oriah Mountain Dreamervoor alle mensen die nu en in de toekomst mijn weg kruisen …

Het interesseert me niet wat je doet voor de kost;

ik wil weten waar je naar hunkert; en of je ervan durft te dromen

het verlangen van je hart te vervullen.

Het interesseert me niet hoe oud je bent;

ik wil weten of je het risico neemt voor gek te staan

voor liefde, voor je dromen, voor het avontuur van levend zijn.

Het interesseert me niet wat je allemaal dwarszit;

ik wil weten of je contact hebt gemaakt met de kern van je eigen verdriet.

Of je bent gepend door de teleurstellingen van het leven;

of je bent verschrompeld, je hebt afgesloten, uit angst voor de pijn.

Ik wil weten of je pijn kunt verdragen; van mij en van jezelf,

zonder weg te stoppen, vast te bijten.

Ik wil weten of je plezier kunt verdragen van mij en van jezelf,

of je kunt dansen met overgave, extase toe kunt laten

tot in de toppen van je vingers en je tenen,

zonder te manen tot voorzichtigheid, tot realisme,

of ons te herinneren aan menselijke beperkingen.

Het interesseert me niet of het verhaal dat je vertelt waar is,

ik wil weten of je een ander kunt teleurstellen om eerlijk te zijn naar jezelf;

of je verdenking van verraad kunt verdragen, zonder verraad te plegen aan je ziel.

Ik wil weten of je trouw kunt zijn, en dus te vertrouwen.

Ik wil weten of je schoonheid kunt zien, ook als niet iedere dag even mooi is;

en of je jouw leven kunt herleiden tot haar bron.

Ik wil weten of je met falen kunt leven, het jouwe en het mijne,

en nog aan de rand van het meer kunt staan,

en JA kunt roepen tegen de zilveren gloed van de volle maan.

Het interesseert me niet waar je woont of hoeveel geld je bezit.

Ik wil weten of je na een nacht vol verdriet en vertwijfeling,

moe en gekneusd tot op het bot, kunt opstaan

en doet wat gedaan moet worden voor de kinderen.

Het interesseert me niet wie je bent of waar je vandaan komt;

Ik wil weten of je naast me zult staan als het er echt op aan komt en

niet terug zult deinzen.

Het interesseert me niet wáár of wàt of met wie je gestudeerd hebt;

ik wil weten wat er van je overblijft als al het andere wegvalt.

Ik wil weten of je alleen kunt zijn met jezelf;

en of je werkelijk waardeert wat je gezelschap houdt in lege momenten.

Oriah Mountain Dreamer

Mijn lievelingsmorgen

Dag 20 van 40 dagen bloggen (halverwege)

Ik schreef mij deze week in voor een opleiding : ‘Reset je mindset’ in 6 dagen. Online van half 9 tot 9. Perfect tijdstip, na een lang wakker-worden en het ontbijt en voor een mooie dag. Dit is een extra en zeer aangename toevoeging aan mijn eigen dagelijks ritueel. Het leuke is dat de challenge in groep doorgaat en dat stimuleert nog eens extra.

Ik zie al uit naar de volgende en het is een positieve bende en vooral een heel gerichte en positieve lesgever.

Een mooie dag!

Je dag positief inzetten, daar kan je zelf heel veel aan doen, door je geest te trainen om aandacht te geven aan wat JIJ echt wil. Door de juiste focus te leggen.

Wel, hoe doe je dat dan? Ik wil dat ook!

Sommigen zeggen dat je ’s morgens positieve affirmaties kan doen: ‘Ik hou van mezelf, dit wordt een fantastisch dag, vandaag win ik de Lotto,…’ en meer van die automatismen waar we onszelf niet mee overtuigen, al is het juist de bedoeling van wel. Mijn ervaring leerde dat enkel in het wilde weg een intentie uitspreken weinig nut heeft. De intenties moeten deel uitmaken van een intens proces en echte doeltreffende intenties voelt je met heel je lijf en al je zintuigen.

Ik ben er al een tijdje mee bezig en leer nog elke dag bij.

MEDITATIE! Veranderde mijn leven

Rust brengen in mijn geest lukt mij meestal wel maar dat was een proces.

Mediteren? Hoe doe je dat? Een positieve mindset installeren? Hoe doe je dat?

Rust in je lijf, hoofd en lede, haal je niet door te vechten. Maar door tijd te nemen vooraleer je de dag begint. Ik probeerde ook van alles uit, proberen, niet lukken, herbeginnen met iets anders.. De aanhouder vindt wel een meditatie die bij hem past en wint altijd.

Vroeger, toen iedereen nog thuis was, was het ochtendritueel hectisch. Iedereen moest ergens op een bepaald uur op een plaats zijn en moeder was vaak degene die of daarvoor zorgde of insprong als er bussen gemist werden. Een nerveuze moeder tussen die bende, helpt niets. in tegendeel. Enkel bij rust kan ik organiseren. We weten allemaal dat stress stress uitlokt. En op een bepaald moment had ik het gehad. Ik wou die rust, binnen en buiten mij. Buiten begint bij binnen.

En toen vond ik de meditatie van Vishen Lakhiani. Ze is eenvoudig, je hoeft je geest niet leeg te maken, ze is ingesproken door een mooie stem in eenvoudig Engels. Hij vraagt niet dat je op een meditatiekussen zit in lotushouding met een Boeddhabeeld en kaarsen op de achtergrond. Ik zet de wekker efkes vroeger en blijf op bed liggen. En ik mediteer.

De meditatie van Vishen sluit aan bij Westerlingen en dat waar ik echt in geloof en wat ik nodig heb om rust in mijn hoofd te krijgen. Een voorwaarde om creatief en gelukkig door het leven te gaan. Deze meditatie zorgt niet alleen voor rust in het hoofd maar helpt jou om ballast achter je te laten en te focussen op een mooie dag en je gedroomde toekomst. Alles wat gelukkig maakt, zit er in verweven; liefde voor jezelf en de wereld, dankbaarheid, vergeving, plannen maken op lange termijn en op korte termijn en je overgeven aan het universum omdat er veel is waar wij geen invloed op hebben. En je hoeft het niet zelf ter plekke uit te vinden. Je volgt Vishen zijn mooie stem, de prachtige muziek en volgt.

Al jarenlang doe ik de meditatie, de 6 fasenmeditatie van Vishen Lakhiani redelijk consequent. Gratis te vinden op Youtube.

De 6 fases zijn de volgende

1. Liefde: Iemand voor ogen houden van wie je echt houdt. En de liefde ECHT voelen voor die persoon. Geef de liefde een kleur en voel de liefde door dat kleur helemaal rondom en uiteindelijk in heel de wereld uit te sturen. Dit is een prachtige oefening om de liefde in jezelf te activeren en door te sturen naar ieder medemens. Door deze oefening ben ik ook elke morgen heel sterk verbonden met mijn kinderen en familie die ver van ons wonen. En ook met de mensen die het nu heel moeilijk hebben in alle oorlogen en die getrokken zijn door natuurrampen.
2. Dankbaarheid. Vishen vraagt om in stilte bij jezelf te benoemen/ervaren waar je dankbaar voor bent en om die dankbaarheid te voelen. Dankbaarheid is de belangrijkste weg naar een goed leven. Wie dankbaar is, krijgt. Wie aan dankbaarheid voorbij gaat, niet. Dankbaarheid is een vorm van respect voor jezelf, anderen en de natuur. Het zorgt voor een betere gezondheid. Door deze oefening realiseer je dat er heel veel is om dankbaar voor te zijn. Dit ervaren is een ideale start voor een dankbare dag. Er is ook aandacht voor de dankbaarheid voor jezelf en het besef wat een prachtige creatie jij bent met je talenten en je zegeningen. Dankbare mensen zijn gelukkiger en dat stralen ze uit door elke dag bewust stil te staan bij het goede dat ze hebben. Ondanks… maar daar gaat het nu even niet over. Geluk gaat ook niet alleen over bezit maar over potentie en gezondheid en talenten. Zit dankbaarheid eigenlijk wel in het Weesgegroet of het Onzevader? Ik denk het niet.
3. Vergeving. Elke dag is er wel iets waar je iemand of jezelf kan voor vergeven. Vishen vraagt om de pijn en woede te voelen. En nadien in de rol/energie van de ander te gaan staan. Hoe is de ander echt? Hij laat je in zijn meditatie ook beseffen dat gekwetste mensen kwetsen. Enkel als we pijn echt voelen, kunnen we ze loslaten. Pijn verdringen heeft geen enkele zin want pijn die niet uitgepraat of losgelaten wordt, slaat zich op in het lichaam om daar te etteren of zelfs ziek te maken. Door te vergeven en ook in de rol van de andere te kruipen, leren we lessen voor onszelf. Uiteindelijk groeien we door te vergeven en laten we de andere vrij. Boeddha zei dat iemand die niet kan vergeven zichzelf stilaan doodt: ‘Niet kunnen vergeven is als een gifbeker maken voor een ander en er zelf van drinken.’ Vergeven is niet alleen goed voor je ziel maar ook voor je fysieke gezondheid. En dat blijkt uit onderzoek. Het vermindert stress en is daardoor gunstig voor hart en bloedvaten en versterkt je immuunsysteem. In onze katholieke gebeden vragen we enkel vergeving van de Heer. Uiteindelijk is dat een zeer passief proces. In deze meditatie leer je zelf en actief te vergeven. Hier zit het principe van Ho’oponopono achter.
4. Plannen voor de toekomst: We gaan in gedachten en in onze verbeelding naar de toekomst die we willen. En stellen lange termijndoelen. Mensen worden voor 95% gestuurd door het onderbewustzijn. En dat onderbewustzijn, daar kan je enkel mee communiceren als je uit stress bent. Tijdens de meditatie. Door nu al toekomstplannen te visualiseren, geef je je brein de richting aan om de volgende tijd op te focussen. Als we gefocust zijn op gele auto’s, zien we enkel gele auto’s. Als we ons onderbewuste focussen op de realisatie van een droom, ziet ons onderbewustzijn ook enkel onze dromen. Vishen vraagt ons ook om alle zintuigen te gebruiken. Ons onderbewuste ziet het verschil niet tussen realiteit of voorstelling. Hoe echter we onze droom kunnen maken, visualiseren en voelen met alle zintuigen, hoe concreter, hoe meer kans er bestaat dat je de juiste richting wordt uitgestuurd. Dus de opdracht is om de droom zelfs te beleven, alsof hij er al is.
5. Het wordt een fantastische dag vandaag. Fase 5 gaat over vandaag. Creëer jezelf een fantastische dag, bereid jezelf voor op een heerlijke dag. Zie je dag zoals je die echt wil. En overloop je dag om je onderbewuste te trainen zodat het aandacht geeft aan wat jij voorop stelde voor die dag. De gele auto’s weet je wel. Maar nu gaat het over goeie meetings, aangename collega’s, mooie projecten, een gezellig ontbijt, … Je onderbewustzijn focust op wat jij echt wil zien. Gele mooie en ecologische auto’s, weet je nog? Probeer eens het omgekeerde; stap vloekend uit bed en je zal zien dat je je teen verstuikt aan de badkamerdeur, je je trein mist, negatieve mensen tegen komt. Mijn eerste ervaring met positief denken was een spreker die zei dat als je elke dat zegt ‘Ik ben rijk en gelukkig’, je dat ook wordt.
6. Je staat er niet alleen voor! Zoek en krijg steun bij een hogere Macht. Weet dat je gesteund wordt, om het even welke filosofie je volgt of beleeft. Je staat er niet alleen voor. En dat is al een enorme troost om gelukkig door het leven te gaan.

Is dit allemaal niet te ver gezocht? Probeer het eens enkele dagen, je zal zien.

Voor mij is dit de waardevolste meditatie die ik ooit leerde of deed. En je komt met de glimlach aan het ontbijt. Dus mama gelukkig, iedereen gelukkig.

Onderzoek heeft uitgewezen dat in steden waar meer mensen mediteren, er minder agressie is. In Amerika, zowel Noord als Zuid, investeert de overheid in risicosteden in meditatielessen voor jongeren in de scholen. Met positieve resultaten want de misdaadcijfers dalen.

De meditatie duurt 18 waardevolle minuten. Je geraakt er aan verslaafd, als je volhoudt. Effecten tonen zich vaak niet onmiddellijk, vooral niet als je weerstand ervaart.

Dus gewoon doen!

Me-time voor mantelzorgers

Dag 19 van 40 dagen bloggen, we zijn bijna aan de helft en het voelt nog altijd goed. Druk maar goed.

Zorgen voor iemand of voor meerdere mensen die niet meer voor zichzelf kunnen zorgen en om wie je geeft, dat hoort bij het leven. Vroeg of laat krijgen we er allemaal mee te maken.

Een cadeautje voor jezelf, om te geven en te krijgen. We zijn met veel!

‘Je wordt oud of je gaat dood! ‘ antwoordde een 50 er onlangs op de vraag hoe ze omging met haar leeftijd. Een hele troost, je aanvaardt of je geeft je over. We zorgen ook beter voor anderen dan dat anderen voor ons moeten zorgen.

Maar dat is een schrale troost natuurlijk voor mensen die nog hard in het werk en het gezin staan en daarnaast plots geconfronteerd worden met ziekte of ouderdom van iemand die hen lief is. Of van meerdere zelfs. Je rolt gewoon in die rol. En je doet het met plezier maar het evenwicht vinden tussen werken-zorgen en leven is een hele opgave.

Je draagkracht en je veerkracht worden op de proef gesteld. En als je die niet in evenwicht houdt, loert een burn-out om de hoek. Jouw leven verandert maar de wereld niet. De werkdruk op het werk blijft, evaluaties lopen door, examens van de kinderen ook. Je partner of relatie is eveneens te belangrijk om op de proef te stellen omdat jij holt en crost om iedereen tevreden te stellen. Omdat je je verantwoordelijk voelt, omdat je van de hulpbehoevende houdt.

‘Mijn mama woont niet bij mij’ zei ik tegen Hilde, ‘dan ben ik geen mantelzorger toch?’ Toch wel, zei ze. ‘Ook mensen van wie de ouders in een rusthuis zitten, zijn mantelzorgers en welkom in haar club ‘De moedige mantelzorgers‘.

Daarom schreef Hilde een cadeau voor mantelzorgers. Eentje voor jezelf of eentje om te geven als blijk van waardering. De bedoeling van het boek is om de zorgverlener te ondersteunen. Tevens is het een leidraad om aan de slag te gaan met je eigen moedig verhaal van geven en nemen.

Het boek is een journaal. En notitieboek met inspiratie en motivatie om je eigen verhaal neer te schrijven, te begrijpen. Want ook dit is een unieke periode in jouw leven. En jij moet ook voor jezelf zorgen. Maar hoe doe je dat?

Hilde kreeg zelf het advies toen ze enkele jaren geleden voor haar mama moest gaan zorgen. We belden toen in die periode. Alles liep verkeerd wat kon verkeerd lopen. En ze zat er verschrikkelijk mee. Ze zocht steun en wil die steun nu doorgeven.

Ze begon zelf een journal, een soort dagboek te schrijven. Het werd haar trouwe bondgenoot. Ze vond bondgenoten in andere mantelzorgers en zorgde voor de community ‘Moedige mantelzorgers’.

En met dit journaal, dat ze zelf samenstelde, steekt ze een hart onder de riem van elke mantelzorger.

Ze vertelt haar eigen verhaal en duidt daarin duidelijk haar eigen noden en oplossingen die zij inzet en vertelt wat haar geholpen heeft.

De teksten en gedichten tussen door zijn hartverwarmend.

Het boek zet mensen aan om tijd te nemen tot reflectie want zelf je verhaal schrijven heeft veel voordelen:

• Je gemoedstoestand verbetert
• Je maakt je hoofd leeg en voelt je beter in je vel
• Je creëert afstand tussen jezelf en de problemen
• Laat je patronen en belemmerende gedachten herkennen
• …
• Schrijven is een ontdekkingsreis naar jezelf

Het journal helpt om het verleden een plaats te geven, het nu te begrijpen en te vatten en te plannen voor de toekomst. Dit journal straalt tevens heel veel optimisme uit. Zonder optimisme wordt het allemaal te zwaar.

Naast de emotionele kant van mantelzorger zijn, zijn er ook veel praktische zaken waar een mantelzorger rekening moet mee houden. Ook daartoe leent het journal zich. Je merkt dat dit journal niet achter een bureau geschreven is maar vanuit ervaring.

En later, als je liefste er niet meer is, is het een prachtige herinnering. Voor jezelf en je familie.

Het boek kreeg al veel waardering, onder andere op de website van Samana.

Samana is een vereniging van én voor mensen met een chronische ziekte of zorgnood, hun mantelzorgers en vrijwilligers.

Het is goed dat mensen zich verenigen. Samen staan we sterker.

Ik schreef rond dit thema nog een blog

Wat als ik Hilde nooit had ontmoet?

Nuttig netflixen als je niet kan slapen …

De tao gezondheidsleer schrijft voor dat er 2 essentiële voorwaarden zijn voor gezondheid, zeg maar 2 essentiële dingen voor een goeie start van een gezond leven.

1. Elke dag een half uur bewegen.

2. Voor elf uur in bed en slapen.

Mijn Chinese dokter-acupuncturist bevestigt dat. Zij kan het weten want acupunctuur is een zelfhelingproces vanuit het taoïsme.

Dus ik doe dat. Ik heb het lang geprobeerd maar momenteel doe ik het redelijk consequent. Meer nog, als ik al eens iets later ga slapen, voel ik het. Ik kan, na maanden inslaapproblemen, soms om 9 uur in mijn bed kruipen, slapen en heel goed doorslapen.

Het is dan zalig om FRIS vroeg op te staan, rustig te ontbijten, al een kwieke ochtendwandeling te doen en een hemelse meditatie.

Mislukt

Maar gisteren is mijn opzet mislukt. Ik sliep pas rond 24 uur. Ik zette nog wat content voor social media van een klant klaar, die ik gerust vandaag had kunnen doen. Ik hield mij niet aan de belofte die ik mezelf maakte. Het voordeel is dan weer dat ik door af en toe te mislukken weet je hoe leuk het is om wel te lukken. En wat de voordelen zijn van vroeg slapen.

Dus deze morgen was ik wakker om 4 uur. Mijn slaappatroon is al verward. want als ik vroeg ga slapen, ben ik wakker tussen 6 en 7. En dat is ideaal voor mij.

Ik blogde vroeger al over the 5 o’clock-club. Dat zijn mensen die om 5 uur opstaan. Mensen met grote plannen zoals Richard Branson. Vanaf 5 uur doorlopen ze een vast ritueel. Ik schreef er al eens een blog over.

Ik wens jou een ‘Miracle Morning’

Elke morgen hebben ze hetzelfde ritueel, S.A.V.E.R.S.

• tien minuten Stilte – meditatie
• tien minuten Affirmaties zeggen tegen jezelf
• tien minuten Visualisaties
• tien minuten Excersise – beweging
• tien minuten Reading – lezen
• tien minuten Schrijven

Ik probeerde het en hield het enkele weken vol. Ik mocht ervaren dat het voordelen heeft maar wist nog niet dat er ook bij hoorde dat ik voor 11 uur in bed moest.

TV? Wat is dat?

Als je om 9 uur in je bed kruipt, kan je niet veel meer volgen op tv, denk je. Het goede is, dat je het afleert om tv te kijken. Ik keek gisteren nog naar een detectivereeks en vroeg me nadien af welke meerwaarde dit voor mij had. Niets! Ik weet niet eens meer waarom die moorden gebeurden en of degene die uiteindelijk in de laatste 5 minuten een fataal schot kreeg nu schuldig was of niet. Te moe om te volgen maar ik hield wel vol, tegen de wil van mijn lichaam en slaap.

Er zijn wel dingen die ik wil zien op tv. Maar ik neem die op. En ik kijk tussendoor of niet (niets gemist). Dan kijk ik strijkend, bij het tussendoortje, … Maar ik hang niet voor het scherm zoals gisteren.

Het is echt, door vroeg in bed te kruipen, ben ik actiever overdag.

En ik die dacht dat ik een avondmens was.

Toen iedereen nog thuis woonde was even alleen en langer opblijven voor mij RUST en NODIG. Iedereen sliep en het huis was voor mij alleen. Even rusten, even iets doen zonder onderbroken te worden, bekomen van de dag. Had ik toen geweten dat ik gewoon beter tijdig in mijn bed was gekropen, ik had de uren alleen-zijn niet nodig gehad. Een vicieuze cirkel besef ik nu.

Mijn lieve huisband uit zijn liefde voor zijn bed regelmatig. En ik begreep niet wat er zalig was aan slapen. Nu wel. (Als ik er tijdig in kruip.)

Nuttig netflixen om 4 uur

Maar deze morgen was ik er dus om vier uur. Met een vermoeid lichaam en een vermoeide geest. En slapen lukte niet meer.

Dus maar wat nuttig netflixen.

Zoeken: Meditatie

Gevonden!: Headspace Guide To Meditation

Boeiend en mooi. Andy, een gewezen monnik leert je een 5-tal methodieken om te mediteren. Hij geeft eerst een woordje wetenschappelijke uitleg en nadien een meditatiesessie van een 10-tal minuten. Zalig. De uitleg zal mij de volgende keren niet meer interesseren dus jammer dat de meditaties ook niet na elkaar opgenomen zijn.

Sedert ik bij Deepak Chopra en Ophrah online een aantal keren per jaar een 22-daagse meditatie deed, leerde ik de voordelen van meditatie kennen. Chopra schreef ook een boek over ons Superbrein en hoe onze hersenen gezond houden. En daarover schreef ik eerder al een blogje.

Preventie van dementie

Ik wil zeker blijven mediteren. Het doet mij goed en geeft mij een positief toekomstbeeld en vooral hoop.

Ik vertelde al in verschillende blogs over de dementie in onze familie. Onderzoek wees uit dat meditatie onze geest soepel houdt en we minder kans hebben op vroege dementie. Daarnaast zorgt dagelijks mediteren ervoor dat ik mij creatiever, gelukkiger, vrijer van geest en rustiger voel.

Dus, als jij vannacht niet kan slapen, geen paniek. Je kan ook nuttige dingen doen. Zet voor één keer netflix aan. De docu is een aanrader. (Onder de link zit een liedje van Tura. Leuke melodie. Kan bijdragen aan uw half uurtje beweging.)

Maar ik kruip er vanavond weer om 9 uur in. Met een leuk boekje. En na een half uurtje worden mijn ogen licht en verdwijn ik in een diepe slaap.

Ik zie er al naar uit.

100 % Lucrèce of NIETS

Dag 17 van 40 dagen bloggen

Sedert september ben ik voltijds thuis. Professioneel heb ik nog enkele opdrachten als copywriter maar voor de rest ben ik thuis. ’s Morgens lacht de dag naar mij en soms (veel, meestal) lach ik terug. Ik verveel me niet.

Ik breide al een 10-tal pulls.

Breien is voor mij een ideale manier om mij terug te trekken met de juiste muziek op de achtergrond, soms met een film of een podcast. Als ik brei ben ik aan het multitasken. Ik doe iets nuttig en ontspannend, ik denk aan mezelf en ik geniet of leer bij.

‘Mama nu heeft ze pulls genoeg’, belt mijn dochter. Ik kijk in mijn kleerkast en ook daar hangen voldoende truien. Ik kan dit niet blijven doen. Breien doe ik ook maar omdat ik de rust nodig heb en die rust nuttig wil maken. Zo ben ik opgevoed, wat je doet moet nuttig zijn.

Ik mediteer en wandel

Lang voor, maar consequent sedert CORONA, mediteer ik. Het voelt goed. Bovendien doen de powernaps de ik leerde kennen via prana selfcoaching wonderen. Bij een dip na de middag ga je best niet liggen maar na een kwartiertje powernappen onder begeleiding van Iris haar prachtige stem en alfa- of thetamuziek ben ik alerter dan voordien. Ik hou van de stilte zo af en toe. Rust in mijn hoofd, is voor mij heel belangrijk. Het maakt mij creatiever. En creativiteit is wat ik het meest miste op het werk dat ik professioneel deedl. Veel collega’s hadden daar geen last van. Ik wel, regels, vaste templates, te lange vergaderingen en te veel afspraken daar ketst mijn ziel op af. Nu heeft ze genoeg builen maar ze neemt wel tijd om te helen. Ik gun haar die rust.

Ik las onlangs dat Ghandi 1 dag in de week in stilte doorbracht. Hij was Indiër, het hoorde wel meer bij zijn cultuur. Maar nu weet ik dat een volledige dag in de week in stilte of op de achtergrond relaxerende muziek, ook voor mij een zegen zou zijn. Af en toe neem ik mij zo een dag maar nog niet op regelmatige basis. Het is voor mij zalig om te weten dat een man die zoveel verandering bracht in de wereld tijd nam voor zichzelf. iets wat ik in het verleden vaak niet deed.

Wandelen is ook zalig om dichter bij mezelf te komen en te genieten. Om gedachten te laten stromen en terug te laten verdwijnen. Al vaak waren dat antwoorden op de vraag: ‘Wat ga ik vanaf nu doen?’ En de antwoorden laten op zich wachten omdat er nog veel tussenstapjes zijn. Te nemen in mezelf, met mezelf en door mezelf. Meer dan ooit besef ik dat de wereld gewoon een spiegel is en het echte leven zich binnen in ons afspeelt.

Wat ga ik nu doen?

Ik ben niet gestopt met werken om professioneel niets meer te doen. De voorbije jaren en lang daarvoor heb ik cursussen gevolgd die wel binnen mijn eigen interesseveld lagen maar ook niets te maken hadden met het werk dat ik deed. Correctie: Ik vond wel dat mijn cursussen zouden kunnen geïntegreerd worden in het werk dat ik deed maar ik was de enige.

Ik ben dus zoekend maar ook stilaan vindend.

Mezelf blijven kwellen met de vraag ‘Wat ga ik doen, wat ga ik doen, wat … ‘ geeft stress. Dus ik liet het over aan het toeval.

En dat toeval, ik noem het het universum, heeft mij al verschrikkelijk veel geholpen. Er kwamen mensen op mijn pad, ik kreeg boeken onder ogen, ik zag berichten op LinkedIn die mij triggerden of iemand sprak zinnen uit waar ik helemaal warm van werd, ook al had het niets met mij te maken. Maar ik maakte er boodschappen van. En volgde mijn intuïtie. Ik voel vooral of het goed is. Dat is in tegenstelling tot wat ik leerde thuis, op school en op het werk. Ik VOEL hoe het is voor mij.

Gelukkig toeval heet synchroniciteit en komt regelmatig op mijn pad. Niet om mij de cijfers van de Lotto in te fluisteren, ik speel niet eens mee, maar om de puzzelstukjes van mijn leven samen te leggen tot één mooie puzzel met een schitterend landschap en een stralende zon die mijn levensmissie en doel voorstelt.

100 % IK

‘Jij bent wel met veel bezig’ zei iemand deze week. Hij doelde op de vele boeken die ik las en cursussen die ik volgde. En ik zei trots ‘Maar het zijn stukjes van mijn ene puzzel’. Want zo voelt het. Eens je mijn leeftijd hebt en 41 jaar voltijds werkte, wil je niet zomaar iets doen. Wat ik nu nog extra doe moet met heel mijn hart, ziel en lijf gebeuren. Iets wat mij en anderen vreugde en geluk brengt. iets waarvoor ik vroeger op sta en desnoods later ga slapen. Iets wat 100% IK is.

Voor minder ga ik niet meer.

En ik ben mooie stappen aan het zetten, ook al zijn ze nog niet echt zichtbaar.

Brené Brown zegt in ‘The call to courage’ (te zien op NETFLIX) dat niemand echt gelukkig kan zijn als hij op het werk niet zichzelf en gelukkig kan zijn.

Daarom neem ik niet meer zo maar iets aan. 100% Lucrèce of niets!

Ik laat het tijdig weten.

Dement, content maar ook verdriet in Restaurant Misverstand

Dag 16 van 40 dagen bloggen

Omdat ik in mijn eigen familie al meerdere keren geconfronteerd werd met dementie, had ik enige aarzeling om naar het nieuwe programma met Dieter Coppens te kijken.

Samen met Seppe Nobels, baatten ze in Mechelen gedurende 6 weken een restaurant uit. Mensen met jong-dementie helpen zowel in de keuken als in de zaal. Het zijn beroepen die geen van hen ooit uitoefenden.

In de aflevering van gisteren zag je vooral de kennismaking en de eerste lunch die ze onder begeleiding van de chef klaarmaakten. Eerst voor zichzelf, later voor de begeleiders.

Bij mij zitten nog emoties geblokkeerd rond dit thema geblokkeerd zitten. Ik maak(te) het mee en ook als mantelzorger kruipt het in mijn kleren. Je mama of papa, waar je zo lang op rekende, heeft hulp nodig en dat vraagt veel begrip, geduld, luisterbereidheid en creativiteit. Iets wat niet alle dagen lukt want ook mantelzorgers hebben een eigen leven, werk, gezin, kinderen en kleinkinderen. En nood aan rust.

Ik heb constant de schrik dat die mensen op één of andere manier in de kijker worden gezet, ook voor minder-respectvolle mensen. Maar daarin werd ik gerustgesteld in de eerste aflevering. Dieter Coppens en Seppe Nobels zijn mensen met het hart op de juiste plaats die zichzelf weten te relativeren en dat relativerende ook meenemen naar de keuken en hun mensen waar ze verantwoordelijk voor zijn.

Een restaurant uitbaten?

Dat is geen simpele klus. Denk aan onze eigen stress als we een tafel vol mensen thuis krijgen. Bovendien hadden wij deze week het geluk om het diner te kunnen gebruiken in onze plaatselijke kokschool. Elke tafel had zijn eigen bediening. Ik zag leerlingen die heel galant omgingen met mensen. Een klapje sloegen, zelf een klein grapje. Maar ook leerlingen die waarschijnlijk wel fantastische koks zijn maar moeilijker in het presenteren van de gerechten, de vlotheid in gesprekken nog misten en die je zag hopen dat de klanten geen moeilijke vragen zouden stellen. Ze zijn nog jong natuurlijk maar ze staan wel enkele maanden voor het eindexamen. Het viel mij op dat in de koksopleiding veel meer vaardigheden dan koken en opdienen gevraagd worden.

En we weten allemaal dat de keuken van een restaurant een plaats vol stress is.

Dat maakt mij zorgen want ik zie mijn eigen moeder net op haar best in een rustige en vertrouwde omgeving.

Die stress aankunnen wordt gevraagd van mensen met jong-dementie in Restaurant Misverstand. Sommige mensen weten niet meer wat ze net aten, de dag? het jaar? Toch staan ze voor een heel complexe opdracht met een geheugen dat slechts heel eenvoudige dingen aankan.

Toch, doorheen mijn verdriet, zag ik mooie dingen gebeuren. Vooreerst de troost. De mensen ondersteunden elkaar en vormden snel een ploeg. Als iemand een foutje maakte, boden de anderen hulp. Humor is blijkbaar iets wat je niet verleert ook als het geheugen wegvalt. Dat is iets wat ik gelukkig ook bij mijn mama zie, op goeie dagen.

Opvallend was de spontane en authentieke blijheid bij een compliment. Mensen verwoorden spontaan hun fierheid door een gekregen compliment omdat het hen waarde gaf. De vreugde dat ze terug iets mochten betekenen voor de maatschappij, dat er terug een uitdaging was voor zichzelf, viel op.

Ik zag tranen van schaamte omdat ze iets niet konden maar ook veel relativering. De ziekte en je eigen achteruitgang relativeren is een proces. In het begin stoppen mensen met dementie weg dat er iets aan de hand is. De kunst is om het gewoon toe te geven, te aanvaarden, toe te laten. En dat is een leer- en aanvaardingsproces.

Een moeilijke stap.

Volgende week kijk ik terug. Nog steeds met een beetje watervrees maar het water voelt al goed. Wat ik leerde, is vooral dat niemand kan leven zonder erkenning

• dat iedereen waarde nodig heeft en zeker verdient
• dat een compliment wonderen doet
• dat we constant moeten focussen op wat mensen wel kunnen
• dat mensen, ook al vergeten ze en kunnen ze dingen niet onder woorden brengen, emoties wel herkennen en erkennen
• dat een beroep opgeven en afscheid nemen van een sociaal leven heel hard is, als je er zelf niet voor kiest.

Rumi

Dag 15 van 40 dagen bloggen

Sedert Anna en ik enkele jaren geleden Konya bezochten in Turkije, de dansende derwisjen bewonderden en ik een boekje kocht van Mevlana, vond ik een enorme wijsheid.

Mevlana is Rumi en sindsdien kwam hij al verschillende keren met een wijze spreuk op mijn weg.

Ik verzamelde enkele fantastische quotes. (Klik en geniet van de quotes).

Voor de liefhebbers vond ik op deze blog nog twee gedichten van Rumi.

De herberg

When I run after what I think I want …

Een zonder – schuld – gevoel – dag

Dag 14 van 40 dagen bloggen

Toen ik supervisie gaf in een hogeschool viel het mij op dat mijn studenten heel vaak de woorden ‘Ik voelde mij schuldig’ in de mond namen. Met dat schuldgevoel gingen ze na de werkdag naar huis, sliepen er een nacht slecht over en de volgende morgen gingen ze hopelijk met een verminderd schuldgevoel terug aan het werk. En het leek alsof ze op onze maandelijkse bijeenkomst hoopten op de zegen en de vergeving van de groep.

Een schuldgevoel knaagt aan je. En vaak stonden de studenten verstomd als ik vroeg ‘En kon je er aan doen of niet?’ Deze vraag om hen ervan bewust te maken dat een schuldgevoel tot niets leidt bij de ander, alleen bij jezelf.

Het blokkeert je.

Je voelt je slecht.

Het helpt je niet vooruit.

Mijn generatie

Dat mijn generatie met veel schuldgevoelens zit, zal misschien wel liggen aan de verkeerde interpretatie van de bijbel: ‘Bemin jezelf zoals een ander’.

Ik interpreteerde dat als je moet eerst de ander graag zien en dan pas jezelf. Dus eerst een stukje chocolade voor de ander en dan voor jezelf. Kan nog net. Maar dat schijnt niet te kloppen. Enkel als je jezelf graag ziet, kan je van een ander houden. Enkel zelfliefde leidt tot liefde.

En als het vliegtuig crasht, red je beter eerst jezelf en dan pas de ander. Een dode jij in een crash kan een ander niet meer redden.

Dichter bij huis: Een oververmoeide moeder kan haar gezin niet ondersteunen, ….

Of in de werksfeer: Een baas die vlucht voor zijn vermoeidheid, kan er niet zijn voor zijn personeel en daar komen vodden van. Wie gisteren naar Andermans Zaken keek, is daar getuige van. (Nog te bekijken via VRT NU)

De man droeg zoveel verantwoordelijkheid voor het bedrijf en zijn werknemers dat hij er zijn eigen gezondheid voor op het spel zette.

Uiteindelijk begreep hij dat hij door zich te ontspannen zonder schuldgevoelens een veel betere bedrijfsleider was en dat de winsten stegen.

Neen zeggen en je toch schuldig voelen

Mijn vriendin zorgt vaak voor haar vele kleinkinderen en de kinderen. Daarnaast is ze nog voltijds manager in een bedrijf dat heel veel van haar vraagt. Het bedrijf vraag veel maar bijlange niet zoveel als zij van zichzelf vraagt. (En schouderklopjes krijg je daar niet voor.)

Ze vertelde mij dat zij met haar man op weekend gingen. Gezellig met z’n tweetjes. Het was zo lang geleden. ‘Maar we vertrekken maar vrijdagavond. De kleinkinderen moeten nog opgehaald worden’.

(Ik ben beter in het geven van antwoorden aan een ander. Zeker over fouten die ik zelf vaak maak.)

‘Konden de ouders niets regelen, jullie rijden zo ver en korten het weekend nog eens in?’

‘Neen’

‘Is er geen opvang voorzien op school?’

Dat wist ze niet maar ik voelde dat ze enorm inzat met de kleinkinderen die langer op school zouden moeten blijven dan voorzien. En ze deden dat elke week, de kinderen waren dat gewoon.

‘Ik ga het vragen’ zei ze. Maar ik zag in haar ogen dat het grote beest van schuld zich van haar meester had gemaakt. En dat haar antwoord enkel bedoeld was om mij het zwijgen op te leggen.

We praatten verder over koetjes en kalfjes en plots zei ze ‘We gaan de kleinkinderen toch maar zelf ophalen, ik zou me zo schuldig voelen.’

Haar keuze natuurlijk. En ik had mij niet te bemoeien.

Ik weet dat ‘neen’ zeggen een hele opgave is voor mensen met een sterke verantwoordelijkheid en neiging naar schuldgevoelens. Maar een NEEN kan je oefenen. Maar ik zweeg.

Wijze lessen van mijn mentor

Ik had ooit een mentor die mij zei: ‘Als iemand een vraag stelt, zeg dan altijd eerst neen.’ Nadien kan je nadenken en als het toch een ja wordt, zijn de mensen veel gelukkiger.

Zijn tweede les was nog interessanter en ik moet toegeven dat ik hem gelijk moet geven: ‘Ze gaan je niet liever zien omdat je de benen van je lijf loopt voor een ander.’

Even reflecteren

Ben jij een mama die nooit neen zegt als de kinderen iets vragen?

En offer jij je vakantie op omdat de kleinkinderen anders geen opvang hebben?

En kom jij vroeger terug van vakantie om het verplichte nummertje familiebijeenkomsten bij te wonen?

Als je dat wil? Dik Ok

Als je aan jezelf denkt, ook dik OK.

Maar als je achteraf gaat klagen bij vriendinnen dat je schuldgevoelens hebt omdat jij in Benidorm in je badpak lag terwijl dat kleintje van 3 een uur langer in de opvang moest blijven? Niet OK.

Hoe zou het zijn als jij jezelf gunde wat je een ander gunt, ZONDER SCHULDGEVOEL?

Uitslapen, een boek lezen, eten bestellen, beetje netflixen, mediteren, … gewoon tot rust komen.

Dan zou je een leuke en rustige dag hebben. Zo een dag die je wel gunt aan anderen maar soms niet aan jezelf.

En hoe zou het zijn als je vaststelt dat al die anderen jou dat met plezier gunnen? En zelfs meer respect voor jou hebben?

Hoor je het hen al zeggen? ‘Ons moeder laat niet met zich sollen en ze heeft nog gelijk ook.’