100 % Lucrèce of NIETS

Dag 17 van 40 dagen bloggen

Sedert september ben ik voltijds thuis. Professioneel heb ik nog enkele opdrachten als copywriter maar voor de rest ben ik thuis. ’s Morgens lacht de dag naar mij en soms (veel, meestal) lach ik terug. Ik verveel me niet.

Ik breide al een 10-tal pulls.

Breien is voor mij een ideale manier om mij terug te trekken met de juiste muziek op de achtergrond, soms met een film of een podcast. Als ik brei ben ik aan het multitasken. Ik doe iets nuttig en ontspannend, ik denk aan mezelf en ik geniet of leer bij.

‘Mama nu heeft ze pulls genoeg’, belt mijn dochter. Ik kijk in mijn kleerkast en ook daar hangen voldoende truien. Ik kan dit niet blijven doen. Breien doe ik ook maar omdat ik de rust nodig heb en die rust nuttig wil maken. Zo ben ik opgevoed, wat je doet moet nuttig zijn.

Ik mediteer en wandel

Lang voor, maar consequent sedert CORONA, mediteer ik. Het voelt goed. Bovendien doen de powernaps de ik leerde kennen via prana selfcoaching wonderen. Bij een dip na de middag ga je best niet liggen maar na een kwartiertje powernappen onder begeleiding van Iris haar prachtige stem en alfa- of thetamuziek ben ik alerter dan voordien. Ik hou van de stilte zo af en toe. Rust in mijn hoofd, is voor mij heel belangrijk. Het maakt mij creatiever. En creativiteit is wat ik het meest miste op het werk dat ik professioneel deedl. Veel collega’s hadden daar geen last van. Ik wel, regels, vaste templates, te lange vergaderingen en te veel afspraken daar ketst mijn ziel op af. Nu heeft ze genoeg builen maar ze neemt wel tijd om te helen. Ik gun haar die rust.

Ik las onlangs dat Ghandi 1 dag in de week in stilte doorbracht. Hij was Indiër, het hoorde wel meer bij zijn cultuur. Maar nu weet ik dat een volledige dag in de week in stilte of op de achtergrond relaxerende muziek, ook voor mij een zegen zou zijn. Af en toe neem ik mij zo een dag maar nog niet op regelmatige basis. Het is voor mij zalig om te weten dat een man die zoveel verandering bracht in de wereld tijd nam voor zichzelf. iets wat ik in het verleden vaak niet deed.

Wandelen is ook zalig om dichter bij mezelf te komen en te genieten. Om gedachten te laten stromen en terug te laten verdwijnen. Al vaak waren dat antwoorden op de vraag: ‘Wat ga ik vanaf nu doen?’ En de antwoorden laten op zich wachten omdat er nog veel tussenstapjes zijn. Te nemen in mezelf, met mezelf en door mezelf. Meer dan ooit besef ik dat de wereld gewoon een spiegel is en het echte leven zich binnen in ons afspeelt.

Wat ga ik nu doen?

Ik ben niet gestopt met werken om professioneel niets meer te doen. De voorbije jaren en lang daarvoor heb ik cursussen gevolgd die wel binnen mijn eigen interesseveld lagen maar ook niets te maken hadden met het werk dat ik deed. Correctie: Ik vond wel dat mijn cursussen zouden kunnen geïntegreerd worden in het werk dat ik deed maar ik was de enige.

Ik ben dus zoekend maar ook stilaan vindend.

Mezelf blijven kwellen met de vraag ‘Wat ga ik doen, wat ga ik doen, wat … ‘ geeft stress. Dus ik liet het over aan het toeval.

En dat toeval, ik noem het het universum, heeft mij al verschrikkelijk veel geholpen. Er kwamen mensen op mijn pad, ik kreeg boeken onder ogen, ik zag berichten op LinkedIn die mij triggerden of iemand sprak zinnen uit waar ik helemaal warm van werd, ook al had het niets met mij te maken. Maar ik maakte er boodschappen van. En volgde mijn intuïtie. Ik voel vooral of het goed is. Dat is in tegenstelling tot wat ik leerde thuis, op school en op het werk. Ik VOEL hoe het is voor mij.

Gelukkig toeval heet synchroniciteit en komt regelmatig op mijn pad. Niet om mij de cijfers van de Lotto in te fluisteren, ik speel niet eens mee, maar om de puzzelstukjes van mijn leven samen te leggen tot één mooie puzzel met een schitterend landschap en een stralende zon die mijn levensmissie en doel voorstelt.

100 % IK

‘Jij bent wel met veel bezig’ zei iemand deze week. Hij doelde op de vele boeken die ik las en cursussen die ik volgde. En ik zei trots ‘Maar het zijn stukjes van mijn ene puzzel’. Want zo voelt het. Eens je mijn leeftijd hebt en 41 jaar voltijds werkte, wil je niet zomaar iets doen. Wat ik nu nog extra doe moet met heel mijn hart, ziel en lijf gebeuren. Iets wat mij en anderen vreugde en geluk brengt. iets waarvoor ik vroeger op sta en desnoods later ga slapen. Iets wat 100% IK is.

Voor minder ga ik niet meer.

En ik ben mooie stappen aan het zetten, ook al zijn ze nog niet echt zichtbaar.

Brené Brown zegt in ‘The call to courage’ (te zien op NETFLIX) dat niemand echt gelukkig kan zijn als hij op het werk niet zichzelf en gelukkig kan zijn.

Daarom neem ik niet meer zo maar iets aan. 100% Lucrèce of niets!

Ik laat het tijdig weten.

7 gelijkenissen tussen mijn poes en mijn ideale klant

Poes heeft geen bedrijf en heeft mij niet nodig.

Maar ik leerde veel van hem, onder andere over de ideale klant in copywriting en hoe je best met je klant kan omgaan. En weet je, ik schrijf graag over onze poes. Nu de kinderen het huis uit zijn, is hij degene die er altijd is. Misschien is het meest verrassende dat ik voor ik Poes kende, totaal geen interesse had in katten. Ook niet toen hij nog de poes van de dochter was. En toen kwam van die kant nog weinig interesse en nam ik mijn verantwoordelijkheid op. Mijn moederinstinct kwam terug boven. (Niet overdrijven Matthijs.)

1. Ik leef mij volledig in zijn leefwereld in

Neen, mijn poes is geen ondernemer en hij heeft geen copywriter nodig om zijn producten of diensten aan de man te brengen. Hij zit niet op social media en weet niets over instagram. Hij heeft er geen benul van dat hij de huisgenoot is waar ik het meest over blog. En dat de blogs over hem vlot worden gelezen. Raar maar waar. Poezenliefhebbers en erkennen zich in de verhalen van andere baasjes.  

Als ik minimaal wil communiceren met Poes (zijn naam, we probeerden andere namen maar enkel op die naam reageerde hij) of zijn gedrag wil interpreteren, moet ik mij inleven. De wereld vanuit zijn standpunt bekijken en hem begrijpen.  

En zo gaat dat ook in copywriting. Ik schrijf teksten voor mensen die of geen tijd hebben om hun product of dienst te promoten of er gewoon geen zin in hebben of mensen die zich op andere terreinen met hun talenten veel nuttiger kunnen inzetten.

Daarom leef ik mij in in hun visie, missie, meerwaarde voor de klanten om van daaruit te kunnen schrijven over de acties die ze lanceren of de verhalen die ze willen vertellen.

2. We zien elkaar verschrikkelijk graag

En toch knuffelen we niet noch zitten we elke avond samen op de bank noch sturen we Sms’jes dat we elkaar heel hard missen. Poes en ik houden van elkaar zonder woorden, het is een weten.

Als ik als copywriter schrijf voor klanten, dan moet het klikken. Dan voelen we elkaar aan. Er zijn weinig woorden nodig om elkaar optimaal te begrijpen. En dat gaat moeilijk met mensen die elkaar niet begrijpen, die precies een andere taal spreken. Hoe vervelend moet het zijn om constant te moeten vragen: ’Wat bedoel je juist?’ Te veel moeten verantwoorden beknot de creativiteit van de copywriter.

Het lot is vaak slimmer dan wijzelf, het brengt zelden copywriters en klanten samen die elkaar niet kunnen luchten. Gelukkig maar. En dank daarvoor.

3. Poes weet wat hij wil en ik gebruik mijn fantasie om hem te begrijpen

Poezen zijn de meest eigenzinnige wezens die er bestaan. Je houdt ze niet binnen als ze naar buiten willen. Tenzij dat beest door de tredmolen van de domesticatie ging en er serieus in gevangen zit. Maar dat soort katten, die volledig tegen hun natuur ingaan willen we niet.

Ik hou ook van eigenzinnige mensen en ondernemers.

Mensen

• die buiten de lijntjes kleuren,
• die vernieuwende ideeën neerzetten,
• die het anders willen aanpakken,
• die milieubewust zijn,
• die werken vanuit een verantwoorde visie
• en die van deze wereld voor hun klanten een betere plaats willen maken.

Kortom, boeiende mensen, mensen waar ik iets kan van leren, als copywriter en als mens. Ja, we houden wel een paar visiegesprekken om de neuzen in dezelfde richting te krijgen en vooraleer ik voor hem/haar iets op papier kan zetten. Maar als we dezelfde richting uitkijken, als ik begrijp wat de klant ECHT wil, dan pas werkt mijn fantasie om de passende en juiste teksten te schrijven.

En geloof me het bespaart ons beiden veel tijd.

4. Hij verwacht dat ik de wereld uit zijn standpunt bekijk

Als je een dier gaat behandelen als een mens, dan lukt dat niet. Hoe graag POES ook bij ons woont, hij moet en zal nooit op zijn verjaardag aan een feesttafel zitten. Een poes is een vrij dier. Gelukkig. Je dwingt een poes ook tot niets. Dat is eigen aan een poes.

Zo gaat het ook met klanten. Als copywriter vraag ik de nodige vrijheid om mijn creativiteit te laten stromen, om betere teksten te kunnen schrijven. Maar ik schrijf de content vanuit het perspectief van de klant. Ieder zijn deel, elk zijn eigenheid met respect voor elkaar.

5. Poes is eigenzinnig, eigengereid en doet wat hij moet doen

Poezen doen hun ding. Het baasje zegt niet hoeveel keer per dag hij zichzelf moet schoonmaken of hoeveel tijd hij moet besteden aan poezenyoga of aan jagen. Dat zijn voor onze poes de belangrijkste activiteiten naast slapen en dutten natuurlijk. Hier is geen vergelijking mogelijk met mijn opdrachtgevers. Maar de klant weet wat hij moet doen, ik doe wat ik moet doen.

Soms stel ik heel veel vragen en schrikt de potentiële klant daar van. Maar ik wil gewoon begrijpen waarom de ander doet wat hij doet. Niet om verandering aan te brengen maar om mij te kunnen inleven in hun verhaal en om dat verhaal in woorden te zetten. Woorden die verkopen, woorden die de klanten treffen in hun hart, woorden die klanten het gevoel van erkenning en herkenning geven. Ja, ik hou van mensen die gewoon doen wat ze moeten doen. Zodat ik kan doen wat ik moet doen. 

6. Poes is geen held maar ik stel hem mij wel zo voor

Neen, hij is geen held maar ik stel mij veel van wat hij doet voor als een heldendaad. Mensen houden van helden. Mensen lezen graag heldenverhalen. En juist daarom waren de verhalen van onze poes de meest gelikte blogs.

Natuurlijk vertel ik niet over mijn poes als ik een verhaal vertel voor een klant. Maar mijn klant en zijn/ haar aanbod verdienen wel een heldenstatus. Bedrijfsleiders zetten zich met hart en ziel in om iets nieuw of iets mooi in de wereld te zetten. Zij en hun aanbod verdienen een heldenstatus. Dus zorg ik, als het klikt met de klant voor een heldenstatus en een goed verhaal. Mensen lezen graag goeie verhalen, mensen onthouden goeie verhalen beter.

7. Iemand moet zijn verhaal vertellen 

De verhalen van mijn poes zijn slechts enkele van de vele die op mijn blog te vinden zijn. De meeste verhalen gaan zelfs niet over de poes. En neen, ik ben geen fanatieke poezenvrouw.

Maar de verhalen die ik over POES schreef raken mensen. En dat is de bedoeling van copywriting. Je vertelt een verhaal, een verhaal dat mensen onthouden, dat mensen raakt in hun hart en waarin ze iets herkennen.

Je kan het beste product hebben of het meest geschikte aanbod. Als mensen niet bij jou komen, is het omdat ze jou niet kennen. Potentiële klanten zijn niet alleen geïnteresseerd in je product maar ook in de ondernemer. (Hier benoem ik hij of zij met hij.) Wie is hij? Wat is zijn doel? En bedoeling? Hoe staat hij in het leven? Hoe is dit product het verlengde van het mens-zijn? Welke meerwaarde heeft het aanbod? Zijn er al tevreden klanten? Waarom zouden klanten bij hem komen en niet bij je concullega?

Mensen kopen nog altijd liefst van mensen en het is nodig dat de ondernemer het hele verhaal vertelt op social media, in de nieuwsbrieven, in de marketing en eigenlijk in elke letter en elk beeld die een ondernemer verspreidt.

Ben jij een ondernemer en op zoek naar een copywriter?

Misschien zie je dat schrijven niet zitten?

Misschien heb je een klein duwtje in de rug nodig om aan het schrijven ter geraken? En dan doe je dat daarna gewoon zelf.

Misschien heb je al wat teksten geschreven en wil je gewoon advies?

Dan kan je bij mij terecht. Ik help je graag.

Een eik is een eik

Toon Hermans

Een eik is een eik

Een den is een den

Zo wil ik leven

Ik wil zijn wie ik ben

Ik hoef niet rijk te zijn, gevierd te zijn

Niet groot te zijn of sterk

Ik wil geen populier zijn die zich aanstelt als een berk

En als ik zing van het leven, dan weet ik dat ik zing

Want ik heb al zo vaak een doffe dreun gehad

Maar ik werp niet zomaar even de handdoek in de ring

Ook al ga ik soms voor negen tellen plat

Zo wil ik leven

Ik wil zijn wie ik ben

Aan jou die dit leest, wens ik een goeie gezondheid.

Ik heb mijn lijstje gemaakt en gezondheid bovenaan gezet. Niet onmiddellijk maar nadat ik alles wat minder waarde had schrapte. Zonder gezondheid, ben je niets.

Gezondheid en leven zoals je in wezen bent, dat zijn mijn voornaamste wensen.

En ik wens het jou ook toe.

Liefs

Lucrèce

SISU in het Fins onderwijssysteem

Lucrèce Matthijs schrijft Luc-RAAK

Mijn fantastische avondliteratuur houdt mij uit mijn slaap. Niet omdat het boek spannend is. Het leest vlot en roept voor mij leuke herinneringen op aan Finland. En het brengt mij terug brengt naar de essentie van het leven. En dat geeft moed. “Leef met moed, kracht en vastberadenheid, de Finse manier voor een gelukkig en gezond leven.” Geschreven door Katja Pantzar, een Canadese met Finse roots, die emigreerde naar Finland.

Ik mocht het onderwijs in Finland, regelmatig de nummer één van de wereld voor wiskunde en wetenschappen en zeker wat betreft ‘gelukkig-zijn’ bezoeken in 2013. Een reden om mijn verslag van toen nog eens boven te halen.

En wat viel mij op? In mijn verslag schreef ik over zes opvallende kenmerken die horen bij Finland: structurele eenvoud, flexibiliteit, een groot verantwoordelijkheidsgevoel, veel respect voor zichzelf en elkaar. En natuurlijk SISU!

Het onderwijssysteem is structureel eenvoudig

Misschien viel mij dit…

View original post 901 woorden meer

Hij sterft langzaam, degene die niet van koers durft veranderen

Pablo Neruda

Langzaam sterft wie niet reist

wie niet leest

wie geen muziek beluistert,

wie geen charme in zichzelf vindt.

Langzaam sterft wie zijn gevoel van eigenwaarde vernietigt,

en wie zich niet laat helpen.

Langzaam sterft wie slaaf wordt der gewoonte,

elke dag dezelfde wegen herhaalt,

wie niet verandert van routine,

wie zich niet eens durft kleden in een nieuwe kleur,

of niet praat tegen onbekenden.

Langzaam sterft wie passie mijdt,

met haar wervelende emoties,

juist die welke de redding zijn voor de glans in de ogen,

en voor harten in verval.

Langzaam sterft wie niet verandert als hij ontevreden is over werk of liefde,

wie het zekere voor het onzekere niet riskeert

om een droom achterna te gaan,

wie zich niet toestaat om minstens één maal in zijn leven te vluchten

van alle goede en verstandige raad.

Leef vandaag!

Handel vandaag!

Durf vandaag!

Laat je niet langzaam sterven,

en vergeet niet om gelukkig te zijn.

Pablo Neruda

Onze diepste angst

Iedereen mag stralen.
Marianne Williamson legt in die ene zin de logica dat alle kinderen stralen. .
Is dat zo? Is dat nog het meest natuurlijke?
Het is zeker onze opdracht om er alles aan te doen om alle kinderen te laten stralen. En om heb te tonen dat het mag door zelf te stralen.

Lucrèce Matthijs schrijft Luc-RAAK

Het recht op stralen voor groot en klein ‹ Lucrèce Matthijs schrijft Luc-RAAK — WordPress.com

Onze diepste angst is niet dat we onvolmaakt zijn.
Onze diepste angst is dat we immens krachtig zijn.

Het is ons licht, niet ons duister, dat ons het meest beangstigt.
We vragen ons zelf af;
Wie ben ik, om briljant, slim, talentvol en prachtig te zijn?

Maar wie ben jij om dat niet te zijn?
Je dient de wereld niet met valse bescheidenheid.
Er is niets verhevens in, jezelf klein te maken,
zodat andere mensen zich niet onzeker zullen voelen.

We zijn allemaal bedoeld om te stralen, zoals kinderen dat doen.

En als we ons eigen licht laten schijnen,
geven we onbewust anderen toestemming hetzelfde te doen.

Wanneer we bevrijd zijn van onze eigen angst,
zal onze aanwezigheid automatisch anderen bevrijden.

Marianne Williamson

View original post

Feesten zonder ons lievelingskind

Als prins Philip ook maar iets weg had van hoe hij in ‘The crown’ werd voorgesteld, dan moet dat een zeer aangename man geweest zijn.

Lucrèce Matthijs schrijft Luc-RAAK

Toen ik de laatste coronamaatregelen vernam over de weinige, bijna geen, slechts één extra contact per gezin, moest ik aan het gesprek tussen The Queen en Margareth Tacher denken in het vierde seizoen van The Crown.

Thatcher vertelde Elisabeth dat haar zoon vermist was in de rally Parijs-Dakar. Ze benadrukte daarbij dat het over haar lievelingskind ging. The Queen was geschokt door die uitspraak en vertelde dat verontwaardigd tegen haar man Prins Philip. Hij reageerde heel laconiek dat iedereen een lievelingskind had. Hij ook, prinses Anne. The Queen hield vol dat zij dat niet had en nodigde onmiddellijk haar vier kinderen uit voor een individuele chat of een etentje. Zo hoorde ze, en ze viel volledig uit de lucht, over de huwelijksproblemen van haar twee oudste en de pesterijen die de jongste moest doorstaan als prins.

Ideaal voor een me-vakantie.

The Crown seizoen 4, aan aanrader luc-raak.be

Het voorval zette…

View original post 636 woorden meer

Leven

Dit Leven

Dit kostbaar Ene,

Dit Overvloedig Vele

Van zoveel Lieve Levens

Verwarm en omarm mij

Leef en Beleef mij

Want jij bent

Jij En Wij

En Helemaal van Mij.

LevenMijn Leven

Jij bent Geven

Beleven en Vergeven

Jij bent Eenmaal

En Andermaal

Want Helemaal Mijn Eeuwig Lieve Leven.

Verwarm en omarm mij

Uniek Ik en Jij

Zo Wonderbaarlijk Wij

En Innig Kostbaar

Zo Nabij.

Prachtig gedicht van Huguette Vandersteen

God wist heel goed waarom hij de zesde dag mensen boetseerde

We herinneren ons allemaal nog de zeer zware zeebeving in de kerstperiode van 2004 in de Indische Oceaan. Veel landgenoten genoten toen van hun kerstvakantie in Thailand. Er waren ongeveer 230.000 doden en de hulpverlening vanuit Europa trok vlug op gang.

We verzamelden centen, stuurden hulpverleners, dokters en psychologen. Ik herinner mij een krantenartikel waarin een kritische en realistische journalist schreef dat de inheemse bevolking niet zat te wachten om hun verhaal te vertellen aan Westerse psychologen. Ze hadden hun eigen houvast, hun tempeltjes waar ze hoop en troost en vertrouwen uit haalden, nodig.

Dit schoot mij deze week te binnen toen ik voorstellen hoorde over hoe het geld van het relanceplan te besteden voor mensen uit kansarmoede en voor mensen die met vragen en noden zitten. Eén van de voorstellen was een app maken om mensen te ondersteunen met specifieke informatie want mensen met noden kijken meer op hun GSM dan op de computer. Mijn hersencellen zijn zeer goed geconnecteerd, ze zoeken naar herkenning in de andere cellen die informatie uit het verleden bevatten en plots schoten -echt waar- pijnlijke lichtflitsen door mijn hoofd. K0RTSLUITING.

Ik denk aan de vele mensen die het moeilijk hebben in deze CORONA-pandemie. Misschien praat ik met de verkeerde mensen. Maar een app die de problemen van mensen, ziekte, eenzaamheid en nood aan ondersteuning zal oplossen, daar geloof ik niet in. Een GSM is een krachtig middel om mensen met elkaar te laten praten, om hen doorheen de afstand te laten voelen dat de andere er is voor hen, luistert, hun problemen erkent en herkent en eventueel een oplossing kan bieden. Een app is iets mechanisch en kan geen mens vervangen. Praten met mensen werkt en weten dat iemand luistert, daar kikker je van op.

Akkoord, ik heb nog weinig het probleem van eenzaamheid gekend nu ik al maanden van op mijn zolderkamer aan het werken en socializen ben. Dank je wel ZOOM en TEAMS en WhatsApp en MESSENGER. Ik haat het om gewoon te bellen en vraag mensen onmiddellijk of we elkaar niet kunnen zien. En omdat ik maar een mens ben, denk ik dat anderen er ook zo over denken. Nu we elkaar niet kunnen vastpakken, is elkaar zien het absolute minimum.

Een anonieme app gaat mensen niet op een spoor zetten om zich beter te voelen, om een oplossing te vinden voor hun problemen. Mensen hebben nabijheid nodig en die nabijheid komt er door de anderen te zien en te horen. Lieve mensen die dat vele geld van het relanceplan uitdelen, denken jullie daar aan?

Ik kan een pak voorstellen geven om op social distance toch persoonlijk contact te laten ervaren. Het is tof als oma en opa kunnen werken met een tablet, het is fantastisch dat wij kunnen zoomen met elkaar. Maar als we enkele jaren teruggaan in de geschiedenis, merken we dat mensen veel meer sociale contacten hadden zonder te knuffelen. Contacten die nu ook mogelijk zijn maar door de snelheid, de schaalvergroting en de toenemende financiële druk op de economie zijn die verdwenen.

Misschien kan het geld beter besteed worden aan de postbodes die iets meer tijd krijgen om een praatje te slaan met de mensen, zij het van achter hun raam of vanuit het deurgat. Of de man van de bank die aan huis komt om te vragen of het lukt met de bankverrichtingen, met de nieuwe apps. Ik denk dan vooral aan senioren, mensen met een andere thuistaal en laaggeschoolden. We herkennen allemaal de moeilijkheden die we ondervinden om online iemand aan de lijn te krijgen of om ons te worstelen door de vele Q and A vragen. En dat alleen maar om het adres te vinden naar waar we dat pakje moeten sturen. De vragen die daarop verschijnen zijn meestal niet de mijne. Bovendien weten we allemaal dat de meeste mensen niet graag lezen en al zeker niet als het saaie materie is.

“Een app is nodig om mensen op weg te zetten naar hulpverlening” hoor ik je denken. Kijk, een aantal jaar geleden, in een andere functie, zochten we naar een mogelijkheid om mensen in kansarmoede op een leuke educatieve manier alle mogelijke onderwijs- en opvoedingsondersteuningen te leren kennen. We maakten een sociale kaart waar zowel scholen als alle ondersteuningsinstanties op stonden. Ik denk dat deze kaart wel bewaard bleef omdat het een handig overzicht was van de stad Vilvoorde maar of de bedoeling ‘scholen en opvoedingsinstanties vinden’ gerealiseerd werd, daar twijfel ik sterk aan.

Er was nog geld over. Dus maakten we een gezelschapsspel. Het was de bedoeling om mensen uit onze doelgroep op namiddagsessies te laten samen komen om het spel te spelen en op die manier het sociale veld van de stad te leren kennen. Ik herinner me nog de vele vergaderingen en het vele werk en het plezier dat creatief samenwerken bracht. Maar ik herinner me ook de uitspraak van een dame die vrouwen in kansarmoede vertegenwoordigde. “Er wordt veel geld verdiend op de kap van de kansarmen”. En dat is nog steeds waar. Ik ben van werk veranderd en heb er geen idee van hoeveel mensen het spel speelden. Weinig denk ik.

De kaarten, de spelen en de apps kosten geld, veel geld en inderdaad de alerte dame had gelijk want veel goedbedoelde ideeën leiden niet tot het juiste effect.

Mijn papa de melkboer. Zijn sociale functie was veel belangrijker dan hij ooit heeft beseft.

Kunnen we het relancegeld niet beter investeren in menselijk contact? Kunnen we de lokale kleine zelfstandige, de bakker, de melkboer, de visboer, de groenteboer niet subsidiëren? Mensen kunnen ook op een veilige manier winkelen, hebben een klapje en zien iemand op hun dag waar ze hun vraag kunnen aan stellen. En deze zet hen verder naar een volgende stap. En er is menselijk contact. We krijgen nu veel pakjes aan huis. Wil jij ruilen met de job van de bezorgers die vliegen door de straten, op tijd en op de minuut en volledig getimed de pakjes moeten leveren? Of laat ons de vele vrijwilligers inzetten om mensen te ondersteunen via persoonlijk contact.

Ik ben niet nostalgisch maar ik hoopte dat we door CORONA naar de essentie zouden gaan. Blijkbaar niet. We maken het voor mensen die het moeilijk hebben soms nog moeilijker en daar kan ik mij serieus in ergeren meer nog het maakt mij echt ongerust. In tijden van crisis is menselijk contact nodig, van hart tot hart. Daar ben ik van overtuigd.

Jouw energie is het waardevolste wat je hebt

“Het meest waardevolle en belangrijkste wat je in je leven hebt is jouw energie. Het is niet alleen jouw tijd! Omdat we beperkte hoeveelheid tijd hebben zou je denken dat tijd het belangrijkste is, maar het allerbelangrijkste is jouw energie!   Wat je elke dag geeft, is wat er steeds meer zal ontstaan in je leven. Het zijn diegenen aan wie je tijd en energie geeft, die je bestaan zullen definiëren. Als je dit beseft, begin je te begrijpen waarom je zo ongeduldig bent als je je tijd doorbrengt met mensen die niet bij jou passen, wanneer je in activiteiten, plaatsen of situaties bent die niet echt bij jou passen. Je begint te beseffen dat het belangrijkste wat je kan doen voor je leven, voor jezelf en voor iedereen die je kent, is: jouw energie beschermen, sterker en krachtiger dan wat dan ook.   Jij bent niet verantwoordelijk voor het redden van mensen. Je bent niet verantwoordelijk om hen ervan te overtuigen dat ze gered moeten worden. Het is niet jouw taak om voor mensen te bestaan en hen je leven te geven, beetje bij beetje, moment na moment!   Het is jouw plicht te beseffen dat je de geliefde van jouw eigen lot bent en het is jouw plicht om de liefde te accepteren die je verdient.   Beslis dat je een echte vriendschap verdient, een echte volledige liefde.  Wacht dan… gewoon even… En kijk eens hoe alles begint te veranderen…” Anthony Hopkins

Tekst eventjes geleend van Carolien en Jozefien van Re-align.