Ik mocht al kennis maken met coronastewards. Doorgaans vriendelijke mensen maar ik ben iemand die zich aan de richtlijnen houd. Vind ik zelf en dat voor zover ik ze allemaal begrijp. Ik ontmoette een dame met een gezegende leeftijd die deze job fantastisch zou doen bij mensen die het niet zo nauw nemen met de regels.
Ik vertel het je eens…
Voor de poort van onze garage liggen minstens zeven koffers en handtassen, enkele dozen en er staan ook twee fietsen. Een bejaard koppel vult hun wagen, klaar voor vertrek. Ik kan dus niet naar binnen rijden. Hulpvaardige als ik ben, een beetje stoef op mezelf mag, stap ik uit mijn wagen. Nog steeds op een veilige afstand van het koppel, maak ik aanstalten om een beetje mee te helpen.
Plots vliegt de dame naar voor met haar armen breed uitgestrekt over haar dozen en valiezen.
Moeder Kloek beschermt met heel haar lijf wat haar lief is.
Ik zie een moederkloek die haar kuikens bedreigd weet en met geweld haar vleugels over hen slaat. Ze roept heel luid “Pas op want doe coronadeeltjes kunnen overal kleven”. Ik spring geschrokken achteruit en steek mijn handen in de lucht alsof dit een inval van de politie of een overval is met een geweer op mij gericht. Ik schrik zo erg dat ik, had ze het mij gevraagd, mijn knuffelcontacten van de voorbije negen maanden had gegeven.
Zelfs als ik merk dat zij opnieuw kalm is, doe ik nog een stap achteruit. Vanop enkele meters afstand kijk ik hoe zij en haar man traag, netjes geordend hun spullen in de auto schikken. Dat ik dringend naar het toilet moet, zwijg ik. Mijn blaas doorstaat deze beproeving vaker in deze coronatijd.
Hier kan ik niets tegen inbrengen. De wet staat aan haar kant. Leg eens aan de arm der wet uit dat je enkel twee mensen op leeftijd wou helpen.
Ik weet nu ongeveer hoe een plotse overval voelt. Meerdere mensen moesten met hun leven bekopen dat ze anderen wilden helpen.
Corona doet wat met een mens.
Als er nog coronastewards nodig zijn, kan HRM best ook eens kijken in de pool van moederkloeken en angstige vrouwen met veel valiezen.
Soms stuurt God een engel op ons af om ons duidelijk te maken dat het vijf voor 12 is en vandaag kreeg ik bezoek van twee engelen.
Een zondag in januari, wandelweer en alleen in Nieuwpoort. Dan maar richting winkels met een lang gat. Zo zeggen we dat in Brakel als we iets doen wat niet voor 100 procent met ons gedacht is. Zo lang moest ik er nu ook weer niet over nadenken. Maar toch, die coronakilo’s werken sterk op mijn gemoed en ik wil hen liever niet belonen met een nieuwe kleerkast. Ik wil zo vlug mogelijk terug losjes in mijn “maatje” passen.
Ik doe veel alleen en ben graag alleen maar bij het winkelen waardeer ik toch andermans mening, vooral als ik mij slecht voel bij het passen. De vriendelijke winkeldame vroeg mijn maat en daar voelde ik al een enorme weerstand want die is veranderd, daar was ik zeker van. Ze bracht mij een tiental kleedjes. Ik kon aan de slag.
De dame in het hokje naast mij had duidelijk ook een winkelpartner nodig dus bij alles wat zij paste, snelde zij naar het raam waar haar echtgenoot trouw stond te wachten om half roepend, half in gebarentaal zijn goed- of afkeuring te geven.
Maar dat was niet voldoende, we vroegen elkaars mening ook. En we raakten in een gesprek, de winkeldame deed graag mee.
Dat we door corona meer broeken zijn gaan dragen en dat we vooral goeie blouses nodig hebben voor het scherm. “Als ik terug naar Brussel mag gaan werken”, zei mijn nieuwe vriendin “kleed ik mij extra op en draag ik terug een kleedje”. Ik beaamde het en zei dat ik mij ook weer beter ga opkleden want dat ik mij op mijn thuiskantoor niet eens meer schminkte elke morgen. Ik zag twee verontwaardigde en bezorgde blikken. “Dat mag je niet doen! Je MOET je haar stylen en je elke morgen opmaken alsof je naar je werk gaat. Je MOET dat doen voor je zelfrespect!.” Ik voelde mij net niet wegzakken van schaamte. Nu kon ik niet meer terug. Ik moest het fleurigste kleed kopen en beloofde hen braaf om mij elke morgen te schminken. Ze leken tevreden met mijn antwoord.
God stuurt ons engelen om ons op het juiste pad te houden Luc-raak.be
Mijn vriendin van het hokje naast mij had haar keuzes ook gemaakt en kwam dag zeggen aan de kassa. “En morgenvroeg zitten we geschminkt achter onze computer”, herhaalde ze nog eens. Ik beloofde het plechtig.
Gelukkig vertelde ik die twee dames niets over mijn coronakilo’s, zij hadden beiden een perfecte taille. Van de winkeldame kreeg ik een extra cadeautje, 10 euro bij mijn volgende aankoop en zakje met drie pralines. Ik wist wanneer ik die zou opeten, onmiddellijk en op het moment dat die twee uit beeld waren. Shame on me, ik weet het.
Deze twee engelen brachten mij bij dat het hoog tijd is dat CORONA voorbij is en in mijn hoofd is dat vanaf morgen. De pralines zijn op. Morgen ga ik geschminkt met mijn kleurrijke jurk gezonde tussendoortjes eten terwijl ik online gesprekken voer op mijn pantoffels.
Lucrèce Matthijs schrijft Luc-RAAK 