Mijn lievelingsmorgen

Dag 20 van 40 dagen bloggen (halverwege)

Ik schreef mij deze week in voor een opleiding : ‘Reset je mindset’ in 6 dagen. Online van half 9 tot 9. Perfect tijdstip, na een lang wakker-worden en het ontbijt en voor een mooie dag. Dit is een extra en zeer aangename toevoeging aan mijn eigen dagelijks ritueel. Het leuke is dat de challenge in groep doorgaat en dat stimuleert nog eens extra.

Ik zie al uit naar de volgende en het is een positieve bende en vooral een heel gerichte en positieve lesgever.

Een mooie dag!

Je dag positief inzetten, daar kan je zelf heel veel aan doen, door je geest te trainen om aandacht te geven aan wat JIJ echt wil. Door de juiste focus te leggen.

Wel, hoe doe je dat dan? Ik wil dat ook!

Sommigen zeggen dat je ’s morgens positieve affirmaties kan doen: ‘Ik hou van mezelf, dit wordt een fantastisch dag, vandaag win ik de Lotto,…’ en meer van die automatismen waar we onszelf niet mee overtuigen, al is het juist de bedoeling van wel. Mijn ervaring leerde dat enkel in het wilde weg een intentie uitspreken weinig nut heeft. De intenties moeten deel uitmaken van een intens proces en echte doeltreffende intenties voelt je met heel je lijf en al je zintuigen.

Ik ben er al een tijdje mee bezig en leer nog elke dag bij.

MEDITATIE! Veranderde mijn leven

Rust brengen in mijn geest lukt mij meestal wel maar dat was een proces.

Mediteren? Hoe doe je dat? Een positieve mindset installeren? Hoe doe je dat?

Rust in je lijf, hoofd en lede, haal je niet door te vechten. Maar door tijd te nemen vooraleer je de dag begint. Ik probeerde ook van alles uit, proberen, niet lukken, herbeginnen met iets anders.. De aanhouder vindt wel een meditatie die bij hem past en wint altijd.

Vroeger, toen iedereen nog thuis was, was het ochtendritueel hectisch. Iedereen moest ergens op een bepaald uur op een plaats zijn en moeder was vaak degene die of daarvoor zorgde of insprong als er bussen gemist werden. Een nerveuze moeder tussen die bende, helpt niets. in tegendeel. Enkel bij rust kan ik organiseren. We weten allemaal dat stress stress uitlokt. En op een bepaald moment had ik het gehad. Ik wou die rust, binnen en buiten mij. Buiten begint bij binnen.

En toen vond ik de meditatie van Vishen Lakhiani. Ze is eenvoudig, je hoeft je geest niet leeg te maken, ze is ingesproken door een mooie stem in eenvoudig Engels. Hij vraagt niet dat je op een meditatiekussen zit in lotushouding met een Boeddhabeeld en kaarsen op de achtergrond. Ik zet de wekker efkes vroeger en blijf op bed liggen. En ik mediteer.

De meditatie van Vishen sluit aan bij Westerlingen en dat waar ik echt in geloof en wat ik nodig heb om rust in mijn hoofd te krijgen. Een voorwaarde om creatief en gelukkig door het leven te gaan. Deze meditatie zorgt niet alleen voor rust in het hoofd maar helpt jou om ballast achter je te laten en te focussen op een mooie dag en je gedroomde toekomst. Alles wat gelukkig maakt, zit er in verweven; liefde voor jezelf en de wereld, dankbaarheid, vergeving, plannen maken op lange termijn en op korte termijn en je overgeven aan het universum omdat er veel is waar wij geen invloed op hebben. En je hoeft het niet zelf ter plekke uit te vinden. Je volgt Vishen zijn mooie stem, de prachtige muziek en volgt.

Al jarenlang doe ik de meditatie, de 6 fasenmeditatie van Vishen Lakhiani redelijk consequent. Gratis te vinden op Youtube.

De 6 fases zijn de volgende

  1. Liefde: Iemand voor ogen houden van wie je echt houdt. En de liefde ECHT voelen voor die persoon. Geef de liefde een kleur en voel de liefde door dat kleur helemaal rondom en uiteindelijk in heel de wereld uit te sturen. Dit is een prachtige oefening om de liefde in jezelf te activeren en door te sturen naar ieder medemens. Door deze oefening ben ik ook elke morgen heel sterk verbonden met mijn kinderen en familie die ver van ons wonen. En ook met de mensen die het nu heel moeilijk hebben in alle oorlogen en die getrokken zijn door natuurrampen.
  2. Dankbaarheid. Vishen vraagt om in stilte bij jezelf te benoemen/ervaren waar je dankbaar voor bent en om die dankbaarheid te voelen. Dankbaarheid is de belangrijkste weg naar een goed leven. Wie dankbaar is, krijgt. Wie aan dankbaarheid voorbij gaat, niet. Dankbaarheid is een vorm van respect voor jezelf, anderen en de natuur. Het zorgt voor een betere gezondheid. Door deze oefening realiseer je dat er heel veel is om dankbaar voor te zijn. Dit ervaren is een ideale start voor een dankbare dag. Er is ook aandacht voor de dankbaarheid voor jezelf en het besef wat een prachtige creatie jij bent met je talenten en je zegeningen. Dankbare mensen zijn gelukkiger en dat stralen ze uit door elke dag bewust stil te staan bij het goede dat ze hebben. Ondanks… maar daar gaat het nu even niet over. Geluk gaat ook niet alleen over bezit maar over potentie en gezondheid en talenten. Zit dankbaarheid eigenlijk wel in het Weesgegroet of het Onzevader? Ik denk het niet.
  3. Vergeving. Elke dag is er wel iets waar je iemand of jezelf kan voor vergeven. Vishen vraagt om de pijn en woede te voelen. En nadien in de rol/energie van de ander te gaan staan. Hoe is de ander echt? Hij laat je in zijn meditatie ook beseffen dat gekwetste mensen kwetsen. Enkel als we pijn echt voelen, kunnen we ze loslaten. Pijn verdringen heeft geen enkele zin want pijn die niet uitgepraat of losgelaten wordt, slaat zich op in het lichaam om daar te etteren of zelfs ziek te maken. Door te vergeven en ook in de rol van de andere te kruipen, leren we lessen voor onszelf. Uiteindelijk groeien we door te vergeven en laten we de andere vrij. Boeddha zei dat iemand die niet kan vergeven zichzelf stilaan doodt: ‘Niet kunnen vergeven is als een gifbeker maken voor een ander en er zelf van drinken.’ Vergeven is niet alleen goed voor je ziel maar ook voor je fysieke gezondheid. En dat blijkt uit onderzoek. Het vermindert stress en is daardoor gunstig voor hart en bloedvaten en versterkt je immuunsysteem. In onze katholieke gebeden vragen we enkel vergeving van de Heer. Uiteindelijk is dat een zeer passief proces. In deze meditatie leer je zelf en actief te vergeven. Hier zit het principe van Ho’oponopono achter.
  4. Plannen voor de toekomst: We gaan in gedachten en in onze verbeelding naar de toekomst die we willen. En stellen lange termijndoelen. Mensen worden voor 95% gestuurd door het onderbewustzijn. En dat onderbewustzijn, daar kan je enkel mee communiceren als je uit stress bent. Tijdens de meditatie. Door nu al toekomstplannen te visualiseren, geef je je brein de richting aan om de volgende tijd op te focussen. Als we gefocust zijn op gele auto’s, zien we enkel gele auto’s. Als we ons onderbewuste focussen op de realisatie van een droom, ziet ons onderbewustzijn ook enkel onze dromen. Vishen vraagt ons ook om alle zintuigen te gebruiken. Ons onderbewuste ziet het verschil niet tussen realiteit of voorstelling. Hoe echter we onze droom kunnen maken, visualiseren en voelen met alle zintuigen, hoe concreter, hoe meer kans er bestaat dat je de juiste richting wordt uitgestuurd. Dus de opdracht is om de droom zelfs te beleven, alsof hij er al is.
  5. Het wordt een fantastische dag vandaag. Fase 5 gaat over vandaag. Creëer jezelf een fantastische dag, bereid jezelf voor op een heerlijke dag. Zie je dag zoals je die echt wil. En overloop je dag om je onderbewuste te trainen zodat het aandacht geeft aan wat jij voorop stelde voor die dag. De gele auto’s weet je wel. Maar nu gaat het over goeie meetings, aangename collega’s, mooie projecten, een gezellig ontbijt, … Je onderbewustzijn focust op wat jij echt wil zien. Gele mooie en ecologische auto’s, weet je nog? Probeer eens het omgekeerde; stap vloekend uit bed en je zal zien dat je je teen verstuikt aan de badkamerdeur, je je trein mist, negatieve mensen tegen komt. Mijn eerste ervaring met positief denken was een spreker die zei dat als je elke dat zegt ‘Ik ben rijk en gelukkig’, je dat ook wordt.
  6. Je staat er niet alleen voor! Zoek en krijg steun bij een hogere Macht. Weet dat je gesteund wordt, om het even welke filosofie je volgt of beleeft. Je staat er niet alleen voor. En dat is al een enorme troost om gelukkig door het leven te gaan.

Is dit allemaal niet te ver gezocht? Probeer het eens enkele dagen, je zal zien.

Voor mij is dit de waardevolste meditatie die ik ooit leerde of deed. En je komt met de glimlach aan het ontbijt. Dus mama gelukkig, iedereen gelukkig.

Onderzoek heeft uitgewezen dat in steden waar meer mensen mediteren, er minder agressie is. In Amerika, zowel Noord als Zuid, investeert de overheid in risicosteden in meditatielessen voor jongeren in de scholen. Met positieve resultaten want de misdaadcijfers dalen.

De meditatie duurt 18 waardevolle minuten. Je geraakt er aan verslaafd, als je volhoudt. Effecten tonen zich vaak niet onmiddellijk, vooral niet als je weerstand ervaart.

Dus gewoon doen!

Me-time voor mantelzorgers

Dag 19 van 40 dagen bloggen, we zijn bijna aan de helft en het voelt nog altijd goed. Druk maar goed.

Zorgen voor iemand of voor meerdere mensen die niet meer voor zichzelf kunnen zorgen en om wie je geeft, dat hoort bij het leven. Vroeg of laat krijgen we er allemaal mee te maken.

Een cadeautje voor jezelf, om te geven en te krijgen. We zijn met veel!

‘Je wordt oud of je gaat dood! ‘ antwoordde een 50 er onlangs op de vraag hoe ze omging met haar leeftijd. Een hele troost, je aanvaardt of je geeft je over. We zorgen ook beter voor anderen dan dat anderen voor ons moeten zorgen.

Maar dat is een schrale troost natuurlijk voor mensen die nog hard in het werk en het gezin staan en daarnaast plots geconfronteerd worden met ziekte of ouderdom van iemand die hen lief is. Of van meerdere zelfs. Je rolt gewoon in die rol. En je doet het met plezier maar het evenwicht vinden tussen werken-zorgen en leven is een hele opgave.

Je draagkracht en je veerkracht worden op de proef gesteld. En als je die niet in evenwicht houdt, loert een burn-out om de hoek. Jouw leven verandert maar de wereld niet. De werkdruk op het werk blijft, evaluaties lopen door, examens van de kinderen ook. Je partner of relatie is eveneens te belangrijk om op de proef te stellen omdat jij holt en crost om iedereen tevreden te stellen. Omdat je je verantwoordelijk voelt, omdat je van de hulpbehoevende houdt.

‘Mijn mama woont niet bij mij’ zei ik tegen Hilde, ‘dan ben ik geen mantelzorger toch?’ Toch wel, zei ze. ‘Ook mensen van wie de ouders in een rusthuis zitten, zijn mantelzorgers en welkom in haar club ‘De moedige mantelzorgers‘.

Daarom schreef Hilde een cadeau voor mantelzorgers. Eentje voor jezelf of eentje om te geven als blijk van waardering. De bedoeling van het boek is om de zorgverlener te ondersteunen. Tevens is het een leidraad om aan de slag te gaan met je eigen moedig verhaal van geven en nemen.

Het boek is een journaal. En notitieboek met inspiratie en motivatie om je eigen verhaal neer te schrijven, te begrijpen. Want ook dit is een unieke periode in jouw leven. En jij moet ook voor jezelf zorgen. Maar hoe doe je dat?

Hilde kreeg zelf het advies toen ze enkele jaren geleden voor haar mama moest gaan zorgen. We belden toen in die periode. Alles liep verkeerd wat kon verkeerd lopen. En ze zat er verschrikkelijk mee. Ze zocht steun en wil die steun nu doorgeven.

Ze begon zelf een journal, een soort dagboek te schrijven. Het werd haar trouwe bondgenoot. Ze vond bondgenoten in andere mantelzorgers en zorgde voor de community ‘Moedige mantelzorgers’.

En met dit journaal, dat ze zelf samenstelde, steekt ze een hart onder de riem van elke mantelzorger.

Ze vertelt haar eigen verhaal en duidt daarin duidelijk haar eigen noden en oplossingen die zij inzet en vertelt wat haar geholpen heeft.

De teksten en gedichten tussen door zijn hartverwarmend.

Het boek zet mensen aan om tijd te nemen tot reflectie want zelf je verhaal schrijven heeft veel voordelen:

  • Je gemoedstoestand verbetert
  • Je maakt je hoofd leeg en voelt je beter in je vel
  • Je creëert afstand tussen jezelf en de problemen
  • Laat je patronen en belemmerende gedachten herkennen
  • Schrijven is een ontdekkingsreis naar jezelf

Het journal helpt om het verleden een plaats te geven, het nu te begrijpen en te vatten en te plannen voor de toekomst. Dit journal straalt tevens heel veel optimisme uit. Zonder optimisme wordt het allemaal te zwaar.

Naast de emotionele kant van mantelzorger zijn, zijn er ook veel praktische zaken waar een mantelzorger rekening moet mee houden. Ook daartoe leent het journal zich. Je merkt dat dit journal niet achter een bureau geschreven is maar vanuit ervaring.

En later, als je liefste er niet meer is, is het een prachtige herinnering. Voor jezelf en je familie.

Het boek kreeg al veel waardering, onder andere op de website van Samana.

Samana is een vereniging van én voor mensen met een chronische ziekte of zorgnood, hun mantelzorgers en vrijwilligers.

Het is goed dat mensen zich verenigen. Samen staan we sterker.

Ik schreef rond dit thema nog een blog

Nuttig netflixen als je niet kan slapen …

De tao gezondheidsleer schrijft voor dat er 2 essentiële voorwaarden zijn voor gezondheid, zeg maar 2 essentiële dingen voor een goeie start van een gezond leven.

1. Elke dag een half uur bewegen.

2. Voor elf uur in bed en slapen.

Mijn Chinese dokter-acupuncturist bevestigt dat. Zij kan het weten want acupunctuur is een zelfhelingproces vanuit het taoïsme.

Dus ik doe dat. Ik heb het lang geprobeerd maar momenteel doe ik het redelijk consequent. Meer nog, als ik al eens iets later ga slapen, voel ik het. Ik kan, na maanden inslaapproblemen, soms om 9 uur in mijn bed kruipen, slapen en heel goed doorslapen.

Het is dan zalig om FRIS vroeg op te staan, rustig te ontbijten, al een kwieke ochtendwandeling te doen en een hemelse meditatie.

Mislukt

Maar gisteren is mijn opzet mislukt. Ik sliep pas rond 24 uur. Ik zette nog wat content voor social media van een klant klaar, die ik gerust vandaag had kunnen doen. Ik hield mij niet aan de belofte die ik mezelf maakte. Het voordeel is dan weer dat ik door af en toe te mislukken weet je hoe leuk het is om wel te lukken. En wat de voordelen zijn van vroeg slapen.

Dus deze morgen was ik wakker om 4 uur. Mijn slaappatroon is al verward. want als ik vroeg ga slapen, ben ik wakker tussen 6 en 7. En dat is ideaal voor mij.

Ik blogde vroeger al over the 5 o’clock-club. Dat zijn mensen die om 5 uur opstaan. Mensen met grote plannen zoals Richard Branson. Vanaf 5 uur doorlopen ze een vast ritueel. Ik schreef er al eens een blog over.

Elke morgen hebben ze hetzelfde ritueel, S.A.V.E.R.S.

  • tien minuten Stilte – meditatie
  • tien minuten Affirmaties zeggen tegen jezelf
  • tien minuten Visualisaties
  • tien minuten Excersise – beweging
  • tien minuten Reading – lezen
  • tien minuten Schrijven

Ik probeerde het en hield het enkele weken vol. Ik mocht ervaren dat het voordelen heeft maar wist nog niet dat er ook bij hoorde dat ik voor 11 uur in bed moest.

TV? Wat is dat?

Als je om 9 uur in je bed kruipt, kan je niet veel meer volgen op tv, denk je. Het goede is, dat je het afleert om tv te kijken. Ik keek gisteren nog naar een detectivereeks en vroeg me nadien af welke meerwaarde dit voor mij had. Niets! Ik weet niet eens meer waarom die moorden gebeurden en of degene die uiteindelijk in de laatste 5 minuten een fataal schot kreeg nu schuldig was of niet. Te moe om te volgen maar ik hield wel vol, tegen de wil van mijn lichaam en slaap.

Er zijn wel dingen die ik wil zien op tv. Maar ik neem die op. En ik kijk tussendoor of niet (niets gemist). Dan kijk ik strijkend, bij het tussendoortje, … Maar ik hang niet voor het scherm zoals gisteren.

Het is echt, door vroeg in bed te kruipen, ben ik actiever overdag.

En ik die dacht dat ik een avondmens was.

Toen iedereen nog thuis woonde was even alleen en langer opblijven voor mij RUST en NODIG. Iedereen sliep en het huis was voor mij alleen. Even rusten, even iets doen zonder onderbroken te worden, bekomen van de dag. Had ik toen geweten dat ik gewoon beter tijdig in mijn bed was gekropen, ik had de uren alleen-zijn niet nodig gehad. Een vicieuze cirkel besef ik nu.

Mijn lieve huisband uit zijn liefde voor zijn bed regelmatig. En ik begreep niet wat er zalig was aan slapen. Nu wel. (Als ik er tijdig in kruip.)

Nuttig netflixen om 4 uur

Maar deze morgen was ik er dus om vier uur. Met een vermoeid lichaam en een vermoeide geest. En slapen lukte niet meer.

Dus maar wat nuttig netflixen.

Zoeken: Meditatie

Gevonden!: Headspace Guide To Meditation

Boeiend en mooi. Andy, een gewezen monnik leert je een 5-tal methodieken om te mediteren. Hij geeft eerst een woordje wetenschappelijke uitleg en nadien een meditatiesessie van een 10-tal minuten. Zalig. De uitleg zal mij de volgende keren niet meer interesseren dus jammer dat de meditaties ook niet na elkaar opgenomen zijn.

Sedert ik bij Deepak Chopra en Ophrah online een aantal keren per jaar een 22-daagse meditatie deed, leerde ik de voordelen van meditatie kennen. Chopra schreef ook een boek over ons Superbrein en hoe onze hersenen gezond houden. En daarover schreef ik eerder al een blogje.

Ik wil zeker blijven mediteren. Het doet mij goed en geeft mij een positief toekomstbeeld en vooral hoop.

Ik vertelde al in verschillende blogs over de dementie in onze familie. Onderzoek wees uit dat meditatie onze geest soepel houdt en we minder kans hebben op vroege dementie. Daarnaast zorgt dagelijks mediteren ervoor dat ik mij creatiever, gelukkiger, vrijer van geest en rustiger voel.

Dus, als jij vannacht niet kan slapen, geen paniek. Je kan ook nuttige dingen doen. Zet voor één keer netflix aan. De docu is een aanrader. (Onder de link zit een liedje van Tura. Leuke melodie. Kan bijdragen aan uw half uurtje beweging.)

Maar ik kruip er vanavond weer om 9 uur in. Met een leuk boekje. En na een half uurtje worden mijn ogen licht en verdwijn ik in een diepe slaap.

Ik zie er al naar uit.

Dement, content maar ook verdriet in Restaurant Misverstand

Dag 16 van 40 dagen bloggen

Omdat ik in mijn eigen familie al meerdere keren geconfronteerd werd met dementie, had ik enige aarzeling om naar het nieuwe programma met Dieter Coppens te kijken.

Samen met Seppe Nobels, baatten ze in Mechelen gedurende 6 weken een restaurant uit. Mensen met jong-dementie helpen zowel in de keuken als in de zaal. Het zijn beroepen die geen van hen ooit uitoefenden.

In de aflevering van gisteren zag je vooral de kennismaking en de eerste lunch die ze onder begeleiding van de chef klaarmaakten. Eerst voor zichzelf, later voor de begeleiders.

Bij mij zitten nog emoties geblokkeerd rond dit thema geblokkeerd zitten. Ik maak(te) het mee en ook als mantelzorger kruipt het in mijn kleren. Je mama of papa, waar je zo lang op rekende, heeft hulp nodig en dat vraagt veel begrip, geduld, luisterbereidheid en creativiteit. Iets wat niet alle dagen lukt want ook mantelzorgers hebben een eigen leven, werk, gezin, kinderen en kleinkinderen. En nood aan rust.

Ik heb constant de schrik dat die mensen op één of andere manier in de kijker worden gezet, ook voor minder-respectvolle mensen. Maar daarin werd ik gerustgesteld in de eerste aflevering. Dieter Coppens en Seppe Nobels zijn mensen met het hart op de juiste plaats die zichzelf weten te relativeren en dat relativerende ook meenemen naar de keuken en hun mensen waar ze verantwoordelijk voor zijn.

Een restaurant uitbaten?

Dat is geen simpele klus. Denk aan onze eigen stress als we een tafel vol mensen thuis krijgen. Bovendien hadden wij deze week het geluk om het diner te kunnen gebruiken in onze plaatselijke kokschool. Elke tafel had zijn eigen bediening. Ik zag leerlingen die heel galant omgingen met mensen. Een klapje sloegen, zelf een klein grapje. Maar ook leerlingen die waarschijnlijk wel fantastische koks zijn maar moeilijker in het presenteren van de gerechten, de vlotheid in gesprekken nog misten en die je zag hopen dat de klanten geen moeilijke vragen zouden stellen. Ze zijn nog jong natuurlijk maar ze staan wel enkele maanden voor het eindexamen. Het viel mij op dat in de koksopleiding veel meer vaardigheden dan koken en opdienen gevraagd worden.

En we weten allemaal dat de keuken van een restaurant een plaats vol stress is.

Dat maakt mij zorgen want ik zie mijn eigen moeder net op haar best in een rustige en vertrouwde omgeving.

Die stress aankunnen wordt gevraagd van mensen met jong-dementie in Restaurant Misverstand. Sommige mensen weten niet meer wat ze net aten, de dag? het jaar? Toch staan ze voor een heel complexe opdracht met een geheugen dat slechts heel eenvoudige dingen aankan.

Toch, doorheen mijn verdriet, zag ik mooie dingen gebeuren. Vooreerst de troost. De mensen ondersteunden elkaar en vormden snel een ploeg. Als iemand een foutje maakte, boden de anderen hulp. Humor is blijkbaar iets wat je niet verleert ook als het geheugen wegvalt. Dat is iets wat ik gelukkig ook bij mijn mama zie, op goeie dagen.

Opvallend was de spontane en authentieke blijheid bij een compliment. Mensen verwoorden spontaan hun fierheid door een gekregen compliment omdat het hen waarde gaf. De vreugde dat ze terug iets mochten betekenen voor de maatschappij, dat er terug een uitdaging was voor zichzelf, viel op.

Ik zag tranen van schaamte omdat ze iets niet konden maar ook veel relativering. De ziekte en je eigen achteruitgang relativeren is een proces. In het begin stoppen mensen met dementie weg dat er iets aan de hand is. De kunst is om het gewoon toe te geven, te aanvaarden, toe te laten. En dat is een leer- en aanvaardingsproces.

Een moeilijke stap.

Volgende week kijk ik terug. Nog steeds met een beetje watervrees maar het water voelt al goed. Wat ik leerde, is vooral dat niemand kan leven zonder erkenning

  • dat iedereen waarde nodig heeft en zeker verdient
  • dat een compliment wonderen doet
  • dat we constant moeten focussen op wat mensen wel kunnen
  • dat mensen, ook al vergeten ze en kunnen ze dingen niet onder woorden brengen, emoties wel herkennen en erkennen
  • dat een beroep opgeven en afscheid nemen van een sociaal leven heel hard is, als je er zelf niet voor kiest.

Rumi

Dag 15 van 40 dagen bloggen

Sedert Anna en ik enkele jaren geleden Konya bezochten in Turkije, de dansende derwisjen bewonderden en ik een boekje kocht van Mevlana, vond ik een enorme wijsheid.

Mevlana is Rumi en sindsdien kwam hij al verschillende keren met een wijze spreuk op mijn weg.

Ik verzamelde enkele fantastische quotes. (Klik en geniet van de quotes).

Voor de liefhebbers vond ik op deze blog nog twee gedichten van Rumi.

Een zonder – schuld – gevoel – dag

Dag 14 van 40 dagen bloggen

Toen ik supervisie gaf in een hogeschool viel het mij op dat mijn studenten heel vaak de woorden ‘Ik voelde mij schuldig’ in de mond namen. Met dat schuldgevoel gingen ze na de werkdag naar huis, sliepen er een nacht slecht over en de volgende morgen gingen ze hopelijk met een verminderd schuldgevoel terug aan het werk. En het leek alsof ze op onze maandelijkse bijeenkomst hoopten op de zegen en de vergeving van de groep.

Een schuldgevoel knaagt aan je. En vaak stonden de studenten verstomd als ik vroeg ‘En kon je er aan doen of niet?’ Deze vraag om hen ervan bewust te maken dat een schuldgevoel tot niets leidt bij de ander, alleen bij jezelf.

Het blokkeert je.

Je voelt je slecht.

Het helpt je niet vooruit.

Mijn generatie

Dat mijn generatie met veel schuldgevoelens zit, zal misschien wel liggen aan de verkeerde interpretatie van de bijbel: ‘Bemin jezelf zoals een ander’.

Ik interpreteerde dat als je moet eerst de ander graag zien en dan pas jezelf. Dus eerst een stukje chocolade voor de ander en dan voor jezelf. Kan nog net. Maar dat schijnt niet te kloppen. Enkel als je jezelf graag ziet, kan je van een ander houden. Enkel zelfliefde leidt tot liefde.

En als het vliegtuig crasht, red je beter eerst jezelf en dan pas de ander. Een dode jij in een crash kan een ander niet meer redden.

Dichter bij huis: Een oververmoeide moeder kan haar gezin niet ondersteunen, ….

Of in de werksfeer: Een baas die vlucht voor zijn vermoeidheid, kan er niet zijn voor zijn personeel en daar komen vodden van. Wie gisteren naar Andermans Zaken keek, is daar getuige van. (Nog te bekijken via VRT NU)

De man droeg zoveel verantwoordelijkheid voor het bedrijf en zijn werknemers dat hij er zijn eigen gezondheid voor op het spel zette.

Uiteindelijk begreep hij dat hij door zich te ontspannen zonder schuldgevoelens een veel betere bedrijfsleider was en dat de winsten stegen.

Neen zeggen en je toch schuldig voelen

Mijn vriendin zorgt vaak voor haar vele kleinkinderen en de kinderen. Daarnaast is ze nog voltijds manager in een bedrijf dat heel veel van haar vraagt. Het bedrijf vraag veel maar bijlange niet zoveel als zij van zichzelf vraagt. (En schouderklopjes krijg je daar niet voor.)

Ze vertelde mij dat zij met haar man op weekend gingen. Gezellig met z’n tweetjes. Het was zo lang geleden. ‘Maar we vertrekken maar vrijdagavond. De kleinkinderen moeten nog opgehaald worden’.

(Ik ben beter in het geven van antwoorden aan een ander. Zeker over fouten die ik zelf vaak maak.)

‘Konden de ouders niets regelen, jullie rijden zo ver en korten het weekend nog eens in?’

‘Neen’

‘Is er geen opvang voorzien op school?’

Dat wist ze niet maar ik voelde dat ze enorm inzat met de kleinkinderen die langer op school zouden moeten blijven dan voorzien. En ze deden dat elke week, de kinderen waren dat gewoon.

‘Ik ga het vragen’ zei ze. Maar ik zag in haar ogen dat het grote beest van schuld zich van haar meester had gemaakt. En dat haar antwoord enkel bedoeld was om mij het zwijgen op te leggen.

We praatten verder over koetjes en kalfjes en plots zei ze ‘We gaan de kleinkinderen toch maar zelf ophalen, ik zou me zo schuldig voelen.’

Haar keuze natuurlijk. En ik had mij niet te bemoeien.

Ik weet dat ‘neen’ zeggen een hele opgave is voor mensen met een sterke verantwoordelijkheid en neiging naar schuldgevoelens. Maar een NEEN kan je oefenen. Maar ik zweeg.

Wijze lessen van mijn mentor

Ik had ooit een mentor die mij zei: ‘Als iemand een vraag stelt, zeg dan altijd eerst neen.’ Nadien kan je nadenken en als het toch een ja wordt, zijn de mensen veel gelukkiger.

Zijn tweede les was nog interessanter en ik moet toegeven dat ik hem gelijk moet geven: ‘Ze gaan je niet liever zien omdat je de benen van je lijf loopt voor een ander.’

Even reflecteren

Ben jij een mama die nooit neen zegt als de kinderen iets vragen?

En offer jij je vakantie op omdat de kleinkinderen anders geen opvang hebben?

En kom jij vroeger terug van vakantie om het verplichte nummertje familiebijeenkomsten bij te wonen?

Als je dat wil? Dik Ok

Als je aan jezelf denkt, ook dik OK.

Maar als je achteraf gaat klagen bij vriendinnen dat je schuldgevoelens hebt omdat jij in Benidorm in je badpak lag terwijl dat kleintje van 3 een uur langer in de opvang moest blijven? Niet OK.

Hoe zou het zijn als jij jezelf gunde wat je een ander gunt, ZONDER SCHULDGEVOEL?

Uitslapen, een boek lezen, eten bestellen, beetje netflixen, mediteren, … gewoon tot rust komen.

Dan zou je een leuke en rustige dag hebben. Zo een dag die je wel gunt aan anderen maar soms niet aan jezelf.

En hoe zou het zijn als je vaststelt dat al die anderen jou dat met plezier gunnen? En zelfs meer respect voor jou hebben?

Hoor je het hen al zeggen? ‘Ons moeder laat niet met zich sollen en ze heeft nog gelijk ook.’

Seks over de eeuwen heen

Carry Bradshaw toen en nu

Dag 13 van 40 dagen bloggen

Ik was aan het opruimen. Dat duurt heel lang want goeie artikels lees ik graag opnieuw. Een artikel in De Standaard Magazine van oktober 2019 trok mijn aandacht.

2019 dat is voor de opsluiting, de afzondering, het nieuwe anders, voor CORONA. Toen we plots alleen in ons kot zaten en veel vriendschappen – hopelijk tijdelijk – onderbroken werden.

Voor 2019, dat is de tijd dat wij regelmatig met vriendinnen samen kwamen, elkaars verjaardag vierden, zomaar samen naar een film keken bij een wit wijntje of iets zelfgemaakt en lekker. Elkaar verrasten.

Het artikel ging over Sex and the City en bracht veel van die herinneringen naar boven.

Ik keek daar graag naar en ik denk dat tot een 5-tal jaar geleden, elke zomer opnieuw alle afleveringen werden gepeeld op VIJF. Misschien keek ik niet elke keer maar ik nam alles op en ik herinner mij avonden dat ik samen was met de dochters of met een vriendin aan zee en we keken eens naar een paar afleveringen bij een avondwijntje of een lekkere thee.

Toen de eerste langspeelfilm in de cinema kwam, in 2008, nodigde ik een aantal vriendinnen uit om samen naar de film te gaan en nadien een pannenkoek te eten. Voor mijn verjaardag. Eén van de vriendinnen vroeg zich af of ze dat wel graag zou zien en zei onmiddellijk dat ze dat nooit op haar werk zou vertellen. Iets te simpel veronderstelde ze. Maar we zijn met datzelfde groepje ook naar film 2 geweest. We hebben beide keren nog meer gelachen nadien op café dan tijdens de film. En verschillende situaties van tijdens de film werden later nog eens naverteld bij gelijkaardige voorvallen.

Voor wie het niet kent, de reeks (startte in 1998) gaat over 4 vriendinnen, hun vriendschap, ervaringen met mannen, mode en lifestyle. De uitspraken zijn vaak zeer gevat en de situaties hilarisch. Sommige meerwaardezoekende vrouwen keken niet omwille van het pure materialisme en de eeuwige zoektocht naar de liefde, wat wijst op afhankelijkheid en dus slecht feminisme.

Klopt, klopt, klopt. Volledig akkoord als je het uit die hoek bekijkt.

Maar daar trek ik mij niets van aan. Als klassieke mama, getrouwde vrouw gedurende vele jaren, liet en laat ik mij zelden beïnvloeden door wat ik in films zie. Humor daarentegen kan ik wel heel sterk waarderen. En zeker vrouwenhumor. Mister Big, de grote liefde van Carrie mocht dan zeker niet de man zijn waar ik nachten zou van wakker liggen, zelfs maar zou van dromen om hem in mijn bed te krijgen, ik wenste het koppel elkaar toe. Iets wat gebeurde in Parijs in de laatste aflevering. (Smelt)

Wat mij ook enorm fascineerde aan de serie was het beroep van Carrie, hoofdrolspeelster, columniste en later auteur omdat haar columns gebundeld werden. Kijk, dat zag ik als de job van mijn leven. Flanneren, shoppen, avonturen beleven, naar musea gaan, van de stad genieten en die belevenissen ’s avonds overpeinzen, er een columns over schrijven, doorsturen, betaald worden en hop naar een volgend avontuur. En daar ZO rijkelijk kunnen van leven! In New-York!

Voor mij moesten die avonturen niet in New-York doorgaan, hier in Everbeek valt ook wel wat te beleven en de uitjes met mijn vriendinnen kon ik wel wat aandikken. Niet seksueel maar qua humor. Mijn lezers zouden dan niet de liefde-zoekers zijn maar de vrouwen met kinderen die af en toe los van hun gezin samen een uitstap maakten. Door naar elkaars verhaal te luisteren, relativeerden we onze partner, puberende kinderen, werksituatie en we gingen nadien tevreden en soms een beetje tipsy naar huis. We hadden goed gelachen.

Dat was voor ik een blog had.

En nu in 2022 kwam ‘And just like that’. Een vervolg op Sex and the City met 3 van de 4 actrices die liefde zoeken, een gezin runnen, een sociaal relevant leven willen opbouwen, zelfs weduwe worden… Kortom 50-ers in the city.

De afleveringen staan op Streamz.

Heb ik niet.

Maar het probleem was redelijk vlug opgelost. Eén van de vriendinnen die er bij was tijdens onze uitjes naar de cinema heeft STREAMZ. Bovendien weet ik zeker dat Els relativeringskracht, een luide lach en een heel goed gevoel voor humor heeft. Toppie voor 10 afleveringen.

Drie avonden lang vertoefden we in elkaars gezelschap. We voorzagen de nodige catering: een champagne met pralines avond, een raclette avond en één keer een witloof met ham en kaassauspotje avond. Merk dat we de eerste keer vergeten waren om ons te voorzien van voeding.

Wel, we hebben ons geamuseerd. Het was geen seks uit de vorige eeuw maar van deze eeuw. Dat alleen was grappig. Plots ging het over genderfluïde mensen en meisjes die zich jongen voelden, en vrouwen die voor het eerst seks hadden met het eigen geslacht en feestjes waar zeker mensen met verschillende huidskleuren aanwezig moesten zijn. ..

Het deed mij een beetje aan THUIS denken. Elk maatschappelijk probleem krijgt daar ooit een hoofdrol. Bij Just like that, werd de verhaallijn volgepropt met 21 ste -eeuwse uitdagingen.

Mister BIG, de macho hoorde hier ook niet meer in thuis. Op het einde van de eerste aflevering kreeg hij een fatale hartaanval.

Bovendien is Carrie ook podcasts gaan maken, met mensen die het totale genderscala bestrijken.

Ik vond het ook bijzonder grappig dat er subtiel verwijzingen waren naar scènes van vroeger. Bij voorbeeld toen Carrie haar kleerkast leeg maakte om die kleren te sorteren en te recupereren. Natuurlijk. Ecologie was ook een klein thema.

Kijk, dat had ik dan voor op mijn vriendin die enkel de twee langspeelfilms zag. Ik kon en mocht nog een woordje uitleg geven en verhaallijnen navertellen.

Wij vonden het de moeite om te bekijken. Seks over de eeuwwisseling, dat is ook een beetje geschiedenis en cultuur. Dus ook voor de meerwaardezoeker.

Maar vooral voor de vrouw die goed kan lachen, van sterke replieken houdt en kan relativeren.

And just like that, wil ik het hier eens over seks hebben

De spiegel heeft vele gezichten

Lo specchio ha molte facce Dag 12 van 40 dagen bloggen

Er is een heel mooie Italiaanse uitdrukking ‘Als je naar de spiegel lacht, hij altijd terug lacht‘. Ik was vergeten hoe mooi dat in het Italiaans klonk en ik zocht het op. En toen kwam ik op de website van een Italiaanse journaliste of blogger die schreef: ‘Mijn spiegel lacht terug’.

Ik let er ook elke morgen op dat ik mijn dag begin met een glimlach. Dan zijn die spieren al getraind en kost het gedurende de dag minder moeite om tot lachen te komen. Ik volgde lachyoga met een groep vrouwen. Het was voor mij een periode van extreme vermoeidheid en ik hoopte op die manier mijn energie terug te vinden. Het was er plezant, we lachten wat af en ook het dansen deed goed voor lichaam en geest. En… zo zei onze bijzonder lenige en slanke leerkracht met een respectvolle leeftijd, als je lachyoga doet, ga je vlugger lachen in het dagelijks leven. Ik weet niet of dat klopte want ik lach graag en regelmatig. Ook toen.

Toen het Italiaans meisje of dame schreef dat haar spiegel terug lachte, stond ik daar wel even bij stil. Zeker nu ik meer en meer bewust ben dat ons leven niet draait om de bovenste 10 cm maar dat lichaam, geest en emoties of ziekmakers of helers zijn.

Maar is een lach altijd een diepe authentieke lach, een uiting van geluk en welbevinden?

Er zijn nog zekerheden. ‘Als je lacht in de spiegel, lacht de spiegel terug’.

De lach in de spiegel is de lach die jij hem geeft. En de spiegel heeft vele gezichten. Als je elke morgen een lach geeft aan de spiegel, gewoon om iets terug te krijgen, dan zijn we niet goed bezig. Het is een verplicht nummertje.

Hierbij denk ik spontaan aan mijn leraar filosofie die zei dat een dwaas mens maar één lach had en verstandige mensen een variatie aan lachen heeft. Over die laatste mensen gaat het hier.

De spiegel lacht niet elke dag op dezelfde manier terug en onze lach varieert heel sterk vanuit de intenties of vanuit het gevoel dat we of willen verborgen houden of willen tonen.

Lees je het woordje willen? Kijk, daar zit zeker al iets geforceerd achter.

Soms is onze lach gewoon een verplichte lach. We willen aan de anderen niet tonen hoe we ons voelen om hun gevoelens te sparen en om de sfeer niet te bederven. Hoe vaak zeggen mensen niet dat we niet mogen tonen hoe we ons voelen? En dan zet je maar een fakelachje op. Of je wil je status verhullen onder een vriendelijke koninginnenlach. Eerlijkheid wordt niet altijd gewaardeerd en we helpen mensen daar te vaak bij.

Op een rotdag of na een nachtje onvoldoende slaap zie je soms een gespannen lach. Merkte je ook al dat kleine kinderen die vermoeid zijn plots heel hard tegen de slaap gaan vechten en heel luidruchtig en uitbundig worden?

We houden ook niet van de lach van een flauwe grappenmaker tijdens een intens gesprek. Omdat hij of zij geen zin hebben om mee te gaan in het gesprek (serieus en bedreigend) maakt die plots ongepaste en flauwe grappen.

Of de geforceerde lach op feesten. Pas als je nadien de foto’s bekijkt, zie je hoeveel verdriet achter de glimlach van de geportretteerde zit. En dan zeggen we: ‘Kijk eens hoe kranig ze zich hield. Respect!’ Mensen krijgen respect om juist NIET authentiek te zijn. ???

De lach die heel spontaan uit je ziel komt

Wij hadden in augustus een fantastisch leuk feest. Coronaproof, maskertje op en dansen op de stoel. We zaten als 2 vreemde eenden in een gezelschap. Even maar want heel gauw waren we deel van de groep. Ook al werkten de mensen aan onze tafel al jaren samen. En we hebben gelachen en gedanst.

We kregen een foto van die avond en één van de kinderen zei dat het lang geleden was dat mama, ik dus, zo intens had gelachen op een foto. Dat deed mij iets want het klopte. Ik had net een gefundeerde beslissing genomen en voelde mij goed in mijn vel. De lach op de foto was niet alleen een weergave van die avond maar van mijn authentieke zelf.

Dus, als je in de spiegel iemand (jezelf) ziet schaterlachen omdat het een stress loze morgen is en die zoon van jou weeral een geweldige woordspeling maakte, krijg je een authentieke lach. Of als je zelf degene was die de grappen uithaalde en je in de badkamer nog kan nagenieten, ben je goed bezig.

DOEN! Blijven lachen en genieten.

Sommige dagen zijn de morgenkluchtjes super omdat jij er voor open staat, geniet je dubbel. De lach zit van binnen klaar.

De lach in de spiegel hangt af van hoe wij ons vanbinnen voelen

Tuurlijk kan een nieuw kleedje onze dag goed maken. Maar er zijn dagen dat we de moed niet hebben om ons extra op te kleden. Wat is de kip en wat is het ei? Maar als we ons vanbinnen goed voelen, is de lach authentiek en intens.

Dus ben ik niet alleen tevreden met een lach in de spiegel maar ga ik op zoek naar een authentieke lach. En dat is wat de Italiaanse auteur bedoelde. Ze zag weer een echte lach in de spiegel.

Laat ons alleen gaan voor het beste voor onszelf, voor een lieve, mooie, authentieke en echte lach. Soms moeten we daar op oefenen. Doen alsof het een echte lach is. Maar als die er is, voel je het. En dat wens ik jou toe voor nu en de rest van je dagen.

Oprecht lachen vanuit jouw ziel naar de ziel van de ander

De Italiaanse uitdrukking van de spiegel is niet alleen de lach voor onszelf maar ook de lach naar anderen. Als we op een authentieke manier vanuit onze ziel naar de anderen lachen, is de kans groot dat we een ziel raken en een oprechte lach terug krijgen.

Of zoals Slongs het zingt he Lach naar mij.

Is alleen meten weten?

Dag 10 van 40 dagen bloggen

Mijn moeder is een moedige madam. 89 jaar en liefst van al wil ze alles nog alleen doen, was ze totaal onafhankelijk met de hersenen, de spieren en de pezen van een 50-jarige. Maar de natuur kan je niet tegenhouden. Ze was enorm teleurgesteld toen ze op haar 85 ste zag dat ze volledig grijs was en nu gaat haar geheugen achteruit. Vooral het kortetermijngeheugen faalt. Haar reactiesnelheid in het geven van antwoorden daarentegen is meestal nog prima.

We gingen samen op zoek naar hulp bij een neuroloog met de vraag of er medicatie bestond om het proces te laten stagneren.

Bij een dergelijk bezoek horen natuurlijk testen.

De eerste waren rekentesten. Mijn moeder komt uit een tijd dat sommen en de tafels van gewoon gedrild werden in de lagere school. En in haar leven gebruikte ze nooit een rekenmachine, tenzij mijn geheugen mij nu in de steek laat.

De rekentesten. Terwijl mijn moeder vlijtig de sommen zat te maken, kwam de assistentie armzwaaiend naar mij. Ik zat op de gang. ‘Uw moeder heeft alle sommen goed!’ Voor haar misschien verwonderlijk maar toen ik de sommen zag, bleken die ook niet zo moeilijk. De assistente zei er zelfs bij dat zij die in dit tempo niet had kunnen oplossen. Onder vier ogen neemt mijn moeder nooit een blad voor de mond. Dus toen ik het haar vertelde, zei ze dat de sommen zeer gemakkelijk waren en vormde ze zich ook onmiddellijk een menig over de intelligentie van de assistente zelf. Iets wat ze gelukkig alleen in mijn oor fluisterde. Ze was blijkbaar snel vergeten dat zij de patiënte was met geheugenproblemen. Ik bekeek haar zoals een moeder een kind bekijkt dat een vlijmscherpe maar eigenlijk ongepaste opmerking maakt. Maar ik was fier op haar.

Testen deel 2

De volgende week gingen we bij de psychologe voor een geheugentest.  Vooral het kortetermijngeheugen faalt. Mijn moeder is een fiere no-nonsense vrouw die zich liever veel beter voordoet dan ze eigenlijk is.

Ze lijkt er van overtuigd dat je beter lui bent dan dom. Een vaststelling die onderzoekers ook doen bij leerlingen met faalangst. Ze horen liever van de leraren dat ze lui zijn dan te moeten toegeven dat ze het eigenlijk allemaal niet snappen.

Nu naar de test.
Mijn moeder moest attributen benoemen. Het leek een intelligentietest of een woordenschattest.
Grappig bij momenten.

Ze moest ze een plastieken stethoscoop benoemen.
Wat is dat? Speelgoed. (fout)
Wie gebruikt dat? Kleine kinderen (fout). ????

Twee keer fout maar van mij had ze 11 op 10 gekregen.
(En als leerkracht denk ik dan dat het toch maar een kleine moeite is om in een ziekenhuis een echte stethoscoop te bemachtigen. Kwestie van mensen niet in verwarring te brengen.)

Maar het getest ging verder. Ze zei constant dat die testen gewoon onnozel waren. Dus flapte ze er vaak gewoon iets uit.

Voor mij was het duidelijk en ik zei tegen de psycholoog: ‘Ze wou niet toegeven dat ze niet op de woorden kon komen en had daardoor een afkeer van de test.

En het nut van de test?

Of ze het woord stethoscoop kent, weet ik niet maar ik vraag mij af of zij in haar kleine wereld dat woord nog nodig heeft. Dit alles deed mij nadenken over testen en natuurlijk over testen in het domein waar ik toen werkte, het onderwijs.

Testen leerkrachten niet vaak het geheugen en vooral het kortetermijngeheugen? Leren we niet voor het leven? De nonnetjes hebben mijn moeder haar tafels van vermenigvuldiging voor heel haar leven ingedrild.

Ik zei tegen mijn moeder dat ze het zich allemaal niet moest aantrekken. Ze wou op dat moment zeker niet gezien worden als iemand die gefaald had. Ze was kwaad. Niet zozeer omwille van de testen maar om het gevoel en de schaamte dat een ander nu dacht dat zij dom was. Ze was door een confronterend  proces van “ik kan het niet” moeten gaan.
Volledig tegen haar zin onderging ze alles. Het moest want ik Vlaanderen hangen tegemoetkomingen voor mantelzorg vast aan verplichte testen.
Psychologisch verantwoord vond ik het geheel allerminst. En ik voelde mee met mijn moeder.

Dan maar een pilletje

Bij de evaluatie schreef de dokter een pilletje voor. Ze nam het precies 3 dagen want het bracht haar alleen meer in verwarring. Alle moeite voor niets.

Gelukkig is ze alles al lang vergeten. Waarschijnlijk tot het moment dat we door de deur stappen van dat ziekenhuis.

We gaan dat niet doen mama. Onthoud wat jij wil en dat is dik OK.

7 inzichten op een dag die niet verliep zoals gepland

Dag 9 van 40 dagen bloggen

Vandaag bezocht ik Het Kunstuur in Mechelen. Het lag in mijn bedoeling om dit in de voormiddag te doen en na de middag met de trein door te reizen naar het landelijke Wijgmaal. Waar ik vlak na de middag een tweede afspraak had.

Het ideale verjaardagscadeau

De dag verliep niet volledig zoals gepland maar gelukkig haalde ik er toch een paar inzichten uit.

Als je om 7 uur een bericht krijgt van iemand met wie je een afspraak hebt in de namiddag, is dat niet om je eraan te herinneren dat ze blij zijn dat ze jou die dag zien.

Zo gebeurde. De afspraak kon drie uur verlaat worden of uitgesteld. Ik koos voor het eerste. Gevolg. Ik kreeg de kans om de stad Mechelen beter te leren kennen. Ik genoot van terrasjes, het zonnetje en een goed boek.

Het Kunstuur was weeral meer dan de moeite waard om te bezoeken

Intussen is dit de derde editie van het initiatief van de broers Bourlon. Het concept maakt de tentoonstelling toegankelijk, ook voor wie niet onmiddellijk geboeid is door kunst. BV’s geven een eigen impressie bij de schilderijen wat het geheel luchtig en bevattelijk maakt. En ook nu weer vielen de prachtige werken van de Leieschilders mij op. Wij vertoeven regelmatig in de musea van Gent, Deinze en Latem om deze werken te bewonderen. Vanaf april komt er ook een editie in Hasselt. Ik zie er naar uit.

Soms is het goed dat enkel niet-populaire jongens dwaze ideeën hebben

Terwijl ik stond te kijken naar de verbouwingswerken aan het station van Mechelen, stapt een groep pubers mij voorbij. Ze verwonderen zich over de werken. Eén probeerde constant de groep bij te benen. De anderen sloegen er eigenlijk geen acht op. Plots hoor ik die laatste zeggen ‘Gaan we het station laten ontploffen?’ Iedereen stapte door en niemand sloeg acht op de meeloper.

Gelukkig.

Huisdieren maken mensen gelukkig

Zo stond het in de metro, het gratis krantje in de trein. Wie een huisdier heeft, weet dat. Waarom moest er weer een wetenschappelijk onderzoek gedaan worden met een conclusie die we al kennen? Ik las het artikel en zag de bron van deze waarheid: Nestlé Purina PetCare. Een fabrikant van dierenvoeding.

We hebben allemaal al eens vragen bij het grote aantal wetenschappelijke onderzoeken die veel geld kostten en eigenlijk niet zo relevant zijn of een aantoonbare meerwaarde hebben voor de samenleving. Maar een wetenschappelijk onderzoek om nog meer dierenvoeding te verkopen, lijkt mij doortrapte en platte commerce. Onze kat, Poes, verdient beter.

Treinconducteurs zijn waarschijnlijk geselecteerd op hun vriendelijkheid

Ik werd betrapt zonder mondkapje (even doorademen) en ik werd niet beboet, kreeg zelfs een vriendelijke glimlach alsof ik alle regels perfect volgde.

Ik miste mijn aansluiting en kreeg onmiddellijk een alternatief om mijn reis verder te zetten. Zo vriendelijk zijn de medewerkers van de NMBS en toch zijn zij het vaak die de volle lading krijgen bij vertragingen. Waar ze zelf geen schuld aan hebben.

Wie zou de NMBS bij de hand nemen om hun mensen op te leiden? Ik ken sectoren waar de werknemers veel kunnen van leren van die klantgerichtheid.

Je mag mensen nooit verwijten dat ze iets verkeerd doen. Hadden ze geweten hoe het moest, ze hadden het ook gedaan

Ik vroeg haar om het nog eens te herhalen. Dit wordt mijn nieuwe superquote. En mijn lijfspreuk is vanaf NU: ‘Verwijt mij niet dat ik iets verkeerd doe, als ik wist hoe het moest, had ik het gedaan. ‘

Moraal van het verhaal: Mensen hebben altijd goeie bedoelingen maar weten niet wat goed is.

Dit weten brengt enorm veel rust. Vanaf nu moeten we alleen nog met onszelf bezig zijn en geen energie verliezen aan anderen die het in onze ogen niet goed doen. Die mensen weten niet dat ze iets verkeerd deden. Hadden ze dat geweten, ze hadden het uit zichzelf anders gedaan.

Mensen beseffen dat GSM- stralen ongezond zijn maar gedragen zich alsof ze potdoof zijn

Meer en meer mensen houden de GSM ver van hun hoofd om te praten en te luisteren. Vandaag zal ik zelfs twee mensen op de trein die hun boxen hadden aangesloten op de GSM. Zou het niet leuk zijn als we vanaf nu voor verjaardagen ‘oortjes’ zouden schenken?

Voor de rest was het een fantastische en zonnige dag.