Het is een donkere dag en vanuit ‘my little penthouse‘ boven onze garage kijk ik constant naar buiten want ik wil de tuin in. Ik heb nood aan lucht en zuurstof.
Maar het regent en het waait net iets te veel om dit veilig en gezond te noemen.
Sommige leuke dingen vallen weg, is het niet door het weer dan door CORONA maar er komen nieuwe dingen in de plaats.
Zo kwam iets heel leuk binnen via mail tussen de vele reclame. En ik ben aan mijn tweede dag van een 22-daagse ochtendopfrisser (PRANA.be) voor een positieve mindset bezig. Het is gratis maar het is goud waard. Gisteren leerde ik dat je door een ’s ochtends even een stift tussen de tanden te houden bijna automatisch een glimlach op het gezicht krijgt. Die heeft dan een hele dag invloed op je leven en werk. De bijhorende filmpjes brengen instant geluk en verschillende keren per dag lachen geeft een enorme boost aan het immuunsysteem.
De quote die ik deze morgen cadeau kreeg, blijft hangen.
“Als gewone dingen plots niet meer gewoon zijn, besef je hoe bijzonder gewone dingen zijn.”
Een collega die stond te poseren bij zijn voetbalteam.
Mensen die dansen op een feest.
Restaurants met mensen er in.
Genieten op een verjaardagsfeest.
Met vriendinnen shoppen en een tas koffie drinken…
Intussen betrap ik mezelf met het vingertje wijzend naar regels die overtreden worden op tv. En dat blijkt dan niet te kloppen want de opnames dateren van voor CORONA.
Onze dochter belt dat ze leert breien. Ik wist niet dat ze het kon. “Terug naar het gewone” en ik denk aan mijn oma voor wie breien na het middageten als rustpunt heel gewoon was.
En het werkt aanstekelijk want die mooie grijze wol lag al een jaar op een patroon, breinaalden en op mij te wachten. Ik adem enkele keren rustig diep in tot in de buik, breng mijn mondhoeken omhoog en start met breien.
Zo maak ik van het gewone toch iets speciaals.
Noot: Wie herinnert zich The Fonz uit Happy Days nog? Hij logeerde boven de garage van de familie C. en noemde zijn zolderkamertje “my little penthouse“.
Dat betekent dat mijn wereld heel klein is en zich beperkt tot dit stukje grond. Gelukkig grenst ons plekje aan een bos en vandaag deed ik een kleine wandeling heel dicht bij huis.
Het was er zalig op het magische moment vlak voor het donker, de regen, de wind en het onweer. Ik voelde dat er iets in de lucht hing maar hoopte om tijdig en veilig binnen te zijn. Het lukte.
Luc-Raak storytelling
Heel alleen, mijmerend in het bos ontmoette ik Abélard en Héloïse. Twee jonge bomen naast elkaar en Abélard steekt zijn tak uit om Héloïse te aaien.
Hij, een priester en filosoof wiens filosofie ik van buiten blokte maar ik herinner er mij niets meer van. Zij, Héloïse, een knappe en erudiete jonge dame die bijlessen kreeg van de grote filosoof. Ze werden verliefd maar konden hun liefde niet langer verbergen, zij was zwanger. Haar stuurden ze naar het klooster en Abélard werd gecastreerd. Dit gebeurde rond 1120.
Gedurende hun hele leven schreven zij brieven naar elkaar. Vele eeuwen later werden zij herenigd en in 1817 kregen ze een gezamenlijke tombe op Père Lachaise in Parijs.
Het is een triest verhaal. Niemand kent de filosoof nog maar wel hun liefdesverhaal omdat het eeuwenlang goed en vaak verteld werd en omdat miserie en gedrevenheid of het in de liefde of het leven is, mensen boeit.
Uit hun brieven, die bewaard zijn, blijkt trouwens dat zij een heel wijze vrouw was.
Abélard: “Alleen als ik jouw beeld voor ogen heb, leef ik, voel ik, denk ik, ben ik gelukkig, vergeet ik alle moeilijkheden, ben ik opgewassen tegen alle taken…”
(Wat een zaag.)
Heloïse: “Het is hoog tijd, liefste, dat we ophouden met deze bittere en droevige discussies. Daarom, mijn enige, schrijf mij iets vreugdevols, zing een vrolijk lied, geniet van het leven!”
(Ze verdiende wel wat meer enthousiasme om haar quarantaine in het klooster te kunnen overleven.)
Storytelling of hoe ik nu op dit verhaal kom
Ik zie twee bomen in het bos en herinner me plots een heel triest verhaal. Echte mooie verhalen hoeven we niet te verzinnen, de realiteit is vaak veel sterker dan fictie.
En zo hebben we elk ons eigen verhaal. Hopelijk verloopt jouw liefdesleven harmonieuzer. Het verhaal van een leven boeit mensen en zeker op speciale momenten als een verjaardag, een huwelijk, een afscheid of pensionering. En dat is wat een storyteller doet. Hij/zij vertelt jouw verhaal zodat de lezer of luisteraar het nooit meer vergeet. Jouw eigen verhaal of het verhaal van wat je doet, wat je drijft, wat je onderneemt, maakt jou uniek. En elk verhaal is het waard om verteld te worden.
Was de filosofie van Abélard zo boeiend geweest als zijn liefdesleven, dan had ik een blogje over de filosofie van Abèlard geschreven. Nu weet ik daar niets meer van.
Heb jij een ochtendritueel dat jou uit je slaap haalt en in volle energie aan de dag laat beginnen?
Koffie telt niet mee…
Slechts één zin in een voordracht viel mij op. De spreker zei dat ze elke morgen rituelen heeft om te stralen want haar klanten en werknemers verdienen het om het beste te krijgen . In haar geval is de mindset van de spreker sterk verbonden met de manier waarop ze haar lezing brengt. En gisteren hoorde ik het opnieuw van een andere lesgever. Zij koos een optimistisch en ritmisch lied dat ze elke keer speelt, meezingt en er zelfs een paar dansstapjes op maakt telkens ze zich even depri voelt. Omdat jijzelf en de mensen waarmee je leeft en werkt, een levendige jij verdienen.
Mijn GSM wekt mij op de tonen van ‘Wired for sound’ van Cliff Richard. Een lied uit 1981 met een fantastische clip waar de zanger rolschaatsend zijn lied zingt. Toen kon ik niet geloven dat een 41-jarige nog rolschaatste. Dat idee is sedert mijn 40 ste achterhaald en het muziekje zorgt er elke morgen voor dat ik met schaatsbewegingen mijn bed uit stap. Ik geef toe dat er momenten zijn dat ik meer dan dat nodig heb, maar ik probeer.
Meestal heb ik een tweede start van de dag die zijn nut voor mij bewees; een korte meditatie van Vishen Lakhiani. Ik plukte ze uit de voordracht die onder zijn naam verscholen zit. Klik maar door, de meditatie loopt van minuut 22 tot minuut 35. Deze meditatie staat in een saaiere en langere versie op youtube, The 6 Phase Meditation.
De versie die ik gebruik werkt beter voor mij om drie eenvoudige redenen.
Ze is kort en krachtig.
Hij start met de woorden “So let’s begin”.
En eindigt met “And see yourself empowererd to face your day”.
“So let’s begin” werkt voor mij als de bel voor Pavlovs hond. Ik krijg instant rust over mij. De laatste woorden van mijn opname “And see yourself empowererd to face your day” brengen automatisch een glimlach op mijn gezicht. De woorden zetten mij aan om energiek aan de nieuwe dag en een reeks opdrachten te beginnen.
Luc-raak, de brug naar een positieve mindset omdat we het verdienen.
Het idee dat mensen verdienen dat we er krachtig staan, zet mij aan om daar elke dag in te investeren. Het is voor niemand goed om er als een wrak bij te lopen en zeker niet als je met mensen werkt.
CORONA leert ons dat we moeten thuis blijven als we ziek zijn. Dan is rusten de enige optie.
Ik leerde dat de wereld onze spiegel is. De beste manier om een mooie dag te beleven is de juiste mindset. En daar kunnen we tot op zekere hoogte iets aan doen.
Heb jij een lied of een ritueel dat jou een boost geeft? Dat zou ik nu eens willen horen. Deel het, je maakt er anderen gelukkig mee.
maar een nachtmerrie als je nog niet weet welk type je bent …
Zoeken en proberen. Zo ben ik en zo staat het ook op de schaal die ik van mijn vriendinnen kreeg voor mijn zoveelste verjaardag.
Altijd maar zoeken en proberen soms tevreden soms ook niet even in hogere sferen, nog even nog even ik geniet
Misschien ben jij iemand die de dag plukt en blij is met de creatie die de Goede God op de wereld zette, jij dus. Iemand die zich nooit vragen stelt over wie hij/zij echt is. Happy you! Ik ben een zoeker en zou liefst een “vinder” zijn. En het houdt mij uit mijn slaap.
Ik ga zelfs in de leer, ik volg een cursus over het enneagram.
Het enneagram is een eeuwenoud model dat ervan uitgaat dat ieder mens geboren is als één van de 9 enneagramtypes. Best kies je een beroep of richt je je leven volgens je natuurlijke flow, die van jouw type.
Mijn cursusboek over het enneagram
En ik ging op zoek, in de cursus en daarbuiten.
Na een eerste lezing van de 9 types kwam ik op een 4.
Ik ben dus eventjes een 4, iemand buitengewoon, bijzonder, een believer. Niet dat ik vandaag nog de pauw van het gezelschap ben, maar ooit als kind droomde ik daar wel van om een zangeres te worden. En ik denk ook constant dat mijn leven nog moet beginnen.
“Neen”, schrijft een vriendin, “denk eens aan de 7, de levensgenieter, de inspirator, de blije mens. Jij ziet het leven aan de vrolijke kant en je gaat de problemen uit de weg”. Daarna leefde ik enkele dagen als een 7 tot ik weer ging twijfelen want zo zorgeloos vind ik mezelf nu ook weer niet. Ik verdiepte mij terug in het cursusboek.
Dat doet een 5, de waarnemer, de analyticus. Een 5 informeert zich constant want kennis vergaren is echt zijn ding. Een 5 heeft regelmatig rust en stilte nodig. Ik trek mij graag terug in de bossen van Everbeek of ik verblijf regelmatig alleen en in alle rust aan de zee. Maar zo onbeholpen en verlegen als een 5 beschreven staat in de cursus, ben ik ook weer niet.
Onze jongste dochter beschreef mij onlangs als iemand die constant klaar staat om anderen te helpen. Ik ben dus een 2, de helper, de ondersteunende. Tot ik mijn afkeer voel voor mensen die anderen klein willen houden door hen constant te helpen en zo een zekere macht uitoefenen op die ander. Dat is nu net de grote valkuil van een 2. Volgens die bronnen kan ik onmogelijk een 2 zijn.
Mensen die zichzelf heel moeilijk kennen, kunnen wel eens een 9, een bemiddelaar, een relativerende, een tevreden menszijn. Maar een 9 gaat altijd op zoek naar die gulden middenweg. Ik ken een 9, hij woont al heel lang met mij samen. Ik ga daarentegen nogal graag de confrontatie aan als ik in mijn element ben.
Misschien ben ik wel een 1, een perfectionist, een kritische, iemand die gelijk heeft. Ik werkte ten slotte meer dan 40 jaar in het onderwijs en het beroep van onderwijsinspecteur leunt toch wel sterk aan bij een pietje- precies. “Een 1 denkt vaak dat hij gelijk heeft”, zegt de lesgever. Ik durf dat ook. “En die 1 heeft ook meestal gelijk”. Ook daar herken ik iets in. Maar dan praat ik met een echte perfectionist, een collega, en ik weet zeker dat ik geen 1 ben.
Een 6, de voorzichtige, loyale trouwe groepsdenkerben ik niet want ik overtreed te graag regels. En als ik ze niet overtreed voor het algemeen belang of omdat er boetes op staan, blijf ik heel kritisch. En ik voel mij zeker geen groepsdenker.
Van de 8, de uitdagende, de baas, de controleur en de sterke, willen mijn cursusgenoten en ik ons ver afhouden want onze lesgevers gaven Trump als voorbeeld. Eerlijk gezegd, ik wil liever niet in zijn categorie zitten.
Misschien ben ik wel een 3, een doelgerichte winnaar, want ik apprecieer enorm dat jullie mijn blog lezen maar ik haat elke vorm van competitie omdat ik meestal de verliezer ben in een spel.
Zo ver sta ik na vier cursusvoormiddagen en vele avonden literatuurstudie. Het boeit mij en het is een aangename manier om mensen te herkennen, te erkennen en te begrijpen. Intussen screende ik mijn volledige vriendenkring op hun enneagramtype. Het lijkt mij heel boeiend als ik teksten schrijf voor andere mensen als copywriter om hen heel goed te begrijpen en daar dient het enneagram voor.
Maar het staat al geschreven in de bijbel: “En wat ziet gij den splinter, die in het oog uws broeders is, maar den balk, die in uw oog is, merkt gij niet? ” Ik zie de balk in mijn oog niet, ik weet nog steeds mijn type niet.
De zoektocht naar mezelf moet ik dus nog even verder zetten.
‘Ik ben een verdraaid mens’ liet ik mij ontvallen in een gesprek over het enneagram. ‘Nee, geen ‘verdraaid’ mens, maar wel een ‘veelzijdige’ dame. Da’s veel positiever en sluit beter aan bij de werkelijkheid’ antwoordde zij mij. Echt leuk om te horen en dat streelt de pauw, de 4 in mij.
Jammer dat er geen type 10 is voor veelzijdige zoekende mensen.
Maar ik geef de hoop niet op.
Ken jij meer over het enneagram en ben jij één van de gelukkigen die zijn/haar type wel kent? Of denk je dat je mijn type kent? Laat het mij weten!
We zitten midden een gesprek over lezen en leeskansen creëren in de klas. De leerkracht vraagt zich af of de leerlingen die elke dag een kwartier rustig moeten lezen wel echt lezen. Misschien, waarschijnlijk zelfs, zijn er leerlingen die hun kostbare onderwijstijd en energie stoppen in hun ogen fixeren op een blad, tijdig dat blad omdraaien en intussen hopen dat het kwartier voorbij is zonder dat iemand opmerkt dat ze eigenlijk geen woord lezen. Wat volwassenen leesplezier noemen is voor sommige leerlingen een hel. Puttend uit mijn eigen jeugd en die van onze kinderen, kan ik mij daar iets bij voorstellen. Wij werden pas gaandeweg graag-lezers.
En net op dat moment hoor ik het klikje van de WhatsApp. Oei, GSM vergeten op “mute” zetten. Discreet open ik mijn tas om het nodige doen en de vergadering niet verder te storen. Ik lees vlug het bericht.
“Adriana is aan het lezen“.
Adriana is aan het lezen
En onmiddellijk daarna komt een tweede foto en een bericht: “Ze verslindt boeken”.
Ze verslindt boeken
We zetten het doorlichtingsgesprek verder. Ik heb een brede glimlach op mijn gezicht, nagenietend van mijn kleindochter van vier maanden en de creativiteit van mijn dochter. De leerkrachten vermoeden dat ze het zeer goed doen en ik daarom zo enthousiast glimlach. Dat is een gedeeld aangenaam gevoel. En de school doet het goed. Ze gaat creatief op zoek naar middelen en kansen om de leerlingen zinvol aan het lezen te krijgen.
Dit is een zalig momentje van synchroniciteit. Een gelukkig toeval want net op het moment dat ik over iets praat, krijg ik een signaal dat er elders ook iets aan de gang is in dit thema.
Ik geniet van die momenten en als je er op let, kom je die vaak tegen. Je denkt aan iemand en kijk, daar is een berichtje. Je leest over een land en plots komt iemand jou uit het niets vertellen over de reis naar dat land. Je denkt aan een lied en daar is het op de radio.
Viel het jou ook al op dat je meer dergelijke momenten meemaakt als je je rustig en gelukkig voelt?
De conclusie en het moraal van het verhaal zijn dus dat geluk en rust meer geluk, vreugde en rust aantrekken. Maar het werkt omgekeerd ook. Hoe meer je toegeeft aan je angsten en ongeluk, hoe meer je daar van krijgt. En dat willen we niet. Dit is “the law of life” of wat je aandacht geeft, groeit. Positieve gedachten trekken alle leuks aan en shittige gedachten trekken meer kak aan. Je kan dus zelf kiezen welke kant je op wil.
Ik wens jullie veel leuke synchrone momenten in de stille en uitdagende tijd die er terug aan komt. We kunnen er alleen het beste van maken want vanuit the law of life hebben we geen keuze. Kop op, brede glimlach, positieve gedachten en vooruit.
Lucrèce Matthijs schrijft Luc-RAAK 