Mijnheer, uw kind is weg!

“Mijnheer, uw kind is weg!” riep ik. De twee verkoopsters en drie andere klanten keken mij verbaasd aan en de papa kwam precies van een andere planeet en reageerde niet. Ik liep onmiddellijk naar buiten en zag een vijftig meter verder een andere klant duwen aan de kinderwagen.

Ik stapte terug naar binnen en verontschuldigde mij tegen de man die ik voor papa aanzien had. Toen zag ik dat hij amper 20 was.

Hoe is het zo ver kunnen komen?

Mijn oudste kinderen zijn geboren in het prè-Dutroux tijdperk. Je liet je kind al eens buiten staan in de kinderwagen bij de bakker. Mensen vertrouwden elkaar en je vertrouwde mensen met je kinderen. Midden augustus 1996 luisterde ik aan zee naar het radionieuws. Ik was beginnend zwanger en het risico op een miskraam was groot. Twee meisjes waren ontvoerd en gelukkig levend uit de kelder gehaald. Onze kinderen waren niet meer veilig. En ook al had ik beloofd om plat te liggen en te rusten, ik ging licht in paniek op zoek naar mijn oudste kinderen die samen op de dijk naar een optreden keken of alleen aan het strand speelden, zoals ze dat zo vaak deden. Ze waren immers 11 en 14.

Plots waren er geen zekerheden meer.

Toen mijn jongste een jaartje oud was, nam ik haar mee naar de supermarkt. Zij zit op de kop van de kar die ik vul met gerief van rondom mij en iets verder weg. Plots zie ik dat ze uit de kar kruipt. Ik storm er naartoe en zeg haar, misschien iets te luid, dat ze in de kar moet blijven. Een jonge, superverantwoorde papa komt naar me toe en zegt heel dwingend: “Mevrouw, je moet niet kwaad zijn op dat kind, jij moet bij de kar blijven, zodat ze niet kan vallen.” Ik was bijna 40 en werd terecht gewezen door een snotneus die mij had waar hij mij moest hebben; perplex aan de grond genageld met een pak schuldgevoelens. Dit moment is voor mij de echte start van het post-Dutrouxtijdperk. We mogen niets aan het toeval overlaten, we beschermen onze kinderen altijd en overal, ook in een warenhuis. Enkele jaren later liet mijn dochter zichzelf “just for fun” afroepen in de Colruyt: “Anna wacht op haar mama aan de kassa”. Ik ging haar ophalen. Met schaamrood op mijn wangen wurmde ik mij door de lange rij aan de kassa en ik voelde mij de meest onverantwoorde moeder. Ik wachtte tot we in de auto zaten om haar een standje te geven.

Dit alles leidde tot mijn -misschien impulsieve reactie- deze morgen in de bakkerij. Bij het binnengaan zag ik een vriendelijke jonge man praten met een kind van nauwelijks één jaar dat goed ingepakt buiten op de stoep in de kinderwagen zat. Enkel zijn oogjes waren zichtbaar. De papa, dacht ik. In de winkel stond hij naast mij maar hij keek niet om. Dus deed ik het. Ik hield de kinderwagen constant in de gaten en na een minimaal gesprek met de verkoopster, keek ik naar buiten en zag dat de kinderwagen weg was. De papa was zijn bestelling nog aan het afwerken en schrok zich een aap toen ik plots begon te roepen.

Terug binnen had ik geen rode wangen, die tijd is gelukkig voorbij. Ik heb enkel gezegd, als ervaringsdeskundige: “Het had gekund toch?”

Vriendinnen voor heel even

Ja, ik keek en kijk nog graag naar Sex and the City. Niet alleen voor de hitsige vrijscènes maar voor de grote vriendschap tussen de vier vrouwen. En ja ik durf sommige van mijn vriendinnenkliekjes wel eens vergelijken met het clubje Carry, Charlotte, Miranda en Samantha. Dit alles met een beetje verbeelding en heel veel humor.

Ik beken dat ik vrij vaak en vooral graag in gezelschap van enkel dames verkeer. Misschien klinkt het weinig emancipatorisch dat ik lid ben van exclusief-vrouwen-verenigingen als Markant en Artemis. Ik heb niets tegen mannen maar ik waardeer heel sterk de gedrevenheid, de creativiteit en de aard van de activiteiten die vrouwen voor elkaar organiseren. Verwenning zit vaak in kleine details die ik optimaal kan smaken.

Ik mag, en ik ben daar heel dankbaar voor, de bezorgdheid van vriendinnen ervaren op verschillende momenten en terreinen in mijn leven; een nieuwe uitdaging, ziekte, examenperiodes van de kinderen, vertrek en terugkomst van een reis, verjaardagen, de dagelijkse beslommeringen.

En als we met een groepje samenzijn, gaat het wel eens over de afwezige. Maar, en daar ben ik heel blij om, uit bezorgdheid. Samen bedenken we hoe we de vriendin die het moeilijk heeft, kunnen ondersteunen of hoe een we de jarige vieren.

Vertellen en verwennen zijn de hoofdingrediënten van een avond samen. En nadien gaat iedereen vol frisse energie terug naar het eigen nest.

Deze week mocht ik diezelfde belangloze steun en girlpower ervaren met enkele voor mij totaal onbekende vrouwen. Ik moest naar het prikcentrum voor een test waarbij mijn bloedsuikerspiegel naar een zeer laag niveau werd gebracht. De vermoeidheid sloeg onmiddellijk toe en ik koos ervoor om mij neer te leggen met de benen omhoog in een ligzetel. Voor de verpleegster en de twee aanwezige patiënten was dat onmiddellijk het signaal dat ze mij in de gaten moesten houden want ik mocht niet inslapen gedurende de test. De twee dames hadden ervaring met de test omdat ze die zelf ondergingen en omdat ze bij hun maandelijks bezoek aan het prikcentrum regelmatig iemand mochten ontmoeten die deze test moest ondergaan.

Ik voelde mezelf wegglijden in een diepe slaap maar bleef er tegen vechten. Dat lukte mij omdat de madammen bleven praten, met elkaar en met mij. Gedurende meer dan twee uur vertelden we elkaar over ons leven, ons gezin, het werk, het liefdesleven van Bv’s uit de roddelblaadjes die voor ons lagen. Het ene onderwerp volgde het andere op. Ons gepraat en gelach trok zelfs de aandacht van de secretaresse en de dokter die in een lokaal iets verder op de gang zaten. Ze kwamen meegenieten van de aangename sfeer in de “prikkamer”. Toen hun baxters leeg waren en ik voldoende bloed gedoneerd had, namen we afscheid en zegden we spontaan “tot een volgende keer” alsof we een gezellige koffieklets hadden gehad, zonder die vervelende prikken.

Nog voor ik buiten was, zag ik een Sms’je van een bezorgde goeie vriendin. “Hoe het geweest was,” “Goed, ik heb mij geamuseerd” schreef ik terug, naar waarheid. Verwonderd belde ze onmiddellijk en toen vertelde ik in alle eerlijkheid dat ik barstende hoofdpijn had, mijn zicht troebel was, ik niet uit mijn woorden raakte en snakte naar een suikerdrank en mijn bed. Al die ongemakken vielen mij de voorbije 2 uur niet in die mate op, al waren ze er wel.

Vrouwen, vriendinnen van lang of voor heel even, kunnen voor elkaar de hemel betekenen. Meer van dat!

Ontbijt voor mijn verjaardag, vriendinnen van heel lang

De rustzoeker

Het was druk in huis die morgen. Hij had er een nacht van jagen, dolen en moorden op zitten en zocht naar een rustig plaatsje om zich te nestelen voor de rest van de dag of tot aan zijn volgende maaltijd.

Overal dook wel iemand op voor een laat ontbijt of om poetsgerief te vergaren of een thuiswerker met de GSM aan het oor op zoek naar rust om dat professioneel gesprek af te ronden…

Hij schrok van het minste geluid en liep doelloos door elke kamer van het huis, naar de garage en terug. Ik zag hoe hij zich weerde om overeind te blijven. Zijn ogen vielen bijna dicht, zijn tred was onstabiel.

Ik droeg hem naar het tuinhuis maakte voor hem een bedje in een grote doos. Ver weg van alle drukte.

Ik was de enige bij wie de wazige blik van onze kat opviel die morgen, omdat ik weet wat moeër dan moe-zijn is.

Ik wou niet dat hij zo verward de straat over stak op zoek naar een rustig plekje bij de buren. Uit eigen ervaring weet ik wat het is om én moe te zijn én schrik te hebben om doodvermoeid onder een auto, een tram of een trein te sukkelen. Niet omdat ik depressief was maar gewoon omdat ik totaal leeg en vermoeid was.

Dit wens ik niemand toe. Zo moe zijn is eenzaamheid in het kwadraat omdat slechts enkelen het kunnen zien, zij die het ook meemaakten.

Rustzoeker