Seks over de eeuwen heen

Carry Bradshaw toen en nu

Dag 13 van 40 dagen bloggen

Ik was aan het opruimen. Dat duurt heel lang want goeie artikels lees ik graag opnieuw. Een artikel in De Standaard Magazine van oktober 2019 trok mijn aandacht.

2019 dat is voor de opsluiting, de afzondering, het nieuwe anders, voor CORONA. Toen we plots alleen in ons kot zaten en veel vriendschappen – hopelijk tijdelijk – onderbroken werden.

Voor 2019, dat is de tijd dat wij regelmatig met vriendinnen samen kwamen, elkaars verjaardag vierden, zomaar samen naar een film keken bij een wit wijntje of iets zelfgemaakt en lekker. Elkaar verrasten.

Het artikel ging over Sex and the City en bracht veel van die herinneringen naar boven.

Ik keek daar graag naar en ik denk dat tot een 5-tal jaar geleden, elke zomer opnieuw alle afleveringen werden gepeeld op VIJF. Misschien keek ik niet elke keer maar ik nam alles op en ik herinner mij avonden dat ik samen was met de dochters of met een vriendin aan zee en we keken eens naar een paar afleveringen bij een avondwijntje of een lekkere thee.

Toen de eerste langspeelfilm in de cinema kwam, in 2008, nodigde ik een aantal vriendinnen uit om samen naar de film te gaan en nadien een pannenkoek te eten. Voor mijn verjaardag. Eén van de vriendinnen vroeg zich af of ze dat wel graag zou zien en zei onmiddellijk dat ze dat nooit op haar werk zou vertellen. Iets te simpel veronderstelde ze. Maar we zijn met datzelfde groepje ook naar film 2 geweest. We hebben beide keren nog meer gelachen nadien op café dan tijdens de film. En verschillende situaties van tijdens de film werden later nog eens naverteld bij gelijkaardige voorvallen.

Voor wie het niet kent, de reeks (startte in 1998) gaat over 4 vriendinnen, hun vriendschap, ervaringen met mannen, mode en lifestyle. De uitspraken zijn vaak zeer gevat en de situaties hilarisch. Sommige meerwaardezoekende vrouwen keken niet omwille van het pure materialisme en de eeuwige zoektocht naar de liefde, wat wijst op afhankelijkheid en dus slecht feminisme.

Klopt, klopt, klopt. Volledig akkoord als je het uit die hoek bekijkt.

Maar daar trek ik mij niets van aan. Als klassieke mama, getrouwde vrouw gedurende vele jaren, liet en laat ik mij zelden beïnvloeden door wat ik in films zie. Humor daarentegen kan ik wel heel sterk waarderen. En zeker vrouwenhumor. Mister Big, de grote liefde van Carrie mocht dan zeker niet de man zijn waar ik nachten zou van wakker liggen, zelfs maar zou van dromen om hem in mijn bed te krijgen, ik wenste het koppel elkaar toe. Iets wat gebeurde in Parijs in de laatste aflevering. (Smelt)

Wat mij ook enorm fascineerde aan de serie was het beroep van Carrie, hoofdrolspeelster, columniste en later auteur omdat haar columns gebundeld werden. Kijk, dat zag ik als de job van mijn leven. Flanneren, shoppen, avonturen beleven, naar musea gaan, van de stad genieten en die belevenissen ’s avonds overpeinzen, er een columns over schrijven, doorsturen, betaald worden en hop naar een volgend avontuur. En daar ZO rijkelijk kunnen van leven! In New-York!

Voor mij moesten die avonturen niet in New-York doorgaan, hier in Everbeek valt ook wel wat te beleven en de uitjes met mijn vriendinnen kon ik wel wat aandikken. Niet seksueel maar qua humor. Mijn lezers zouden dan niet de liefde-zoekers zijn maar de vrouwen met kinderen die af en toe los van hun gezin samen een uitstap maakten. Door naar elkaars verhaal te luisteren, relativeerden we onze partner, puberende kinderen, werksituatie en we gingen nadien tevreden en soms een beetje tipsy naar huis. We hadden goed gelachen.

Dat was voor ik een blog had.

En nu in 2022 kwam ‘And just like that’. Een vervolg op Sex and the City met 3 van de 4 actrices die liefde zoeken, een gezin runnen, een sociaal relevant leven willen opbouwen, zelfs weduwe worden… Kortom 50-ers in the city.

De afleveringen staan op Streamz.

Heb ik niet.

Maar het probleem was redelijk vlug opgelost. Eén van de vriendinnen die er bij was tijdens onze uitjes naar de cinema heeft STREAMZ. Bovendien weet ik zeker dat Els relativeringskracht, een luide lach en een heel goed gevoel voor humor heeft. Toppie voor 10 afleveringen.

Drie avonden lang vertoefden we in elkaars gezelschap. We voorzagen de nodige catering: een champagne met pralines avond, een raclette avond en één keer een witloof met ham en kaassauspotje avond. Merk dat we de eerste keer vergeten waren om ons te voorzien van voeding.

Wel, we hebben ons geamuseerd. Het was geen seks uit de vorige eeuw maar van deze eeuw. Dat alleen was grappig. Plots ging het over genderfluïde mensen en meisjes die zich jongen voelden, en vrouwen die voor het eerst seks hadden met het eigen geslacht en feestjes waar zeker mensen met verschillende huidskleuren aanwezig moesten zijn. ..

Het deed mij een beetje aan THUIS denken. Elk maatschappelijk probleem krijgt daar ooit een hoofdrol. Bij Just like that, werd de verhaallijn volgepropt met 21 ste -eeuwse uitdagingen.

Mister BIG, de macho hoorde hier ook niet meer in thuis. Op het einde van de eerste aflevering kreeg hij een fatale hartaanval.

Bovendien is Carrie ook podcasts gaan maken, met mensen die het totale genderscala bestrijken.

Ik vond het ook bijzonder grappig dat er subtiel verwijzingen waren naar scènes van vroeger. Bij voorbeeld toen Carrie haar kleerkast leeg maakte om die kleren te sorteren en te recupereren. Natuurlijk. Ecologie was ook een klein thema.

Kijk, dat had ik dan voor op mijn vriendin die enkel de twee langspeelfilms zag. Ik kon en mocht nog een woordje uitleg geven en verhaallijnen navertellen.

Wij vonden het de moeite om te bekijken. Seks over de eeuwwisseling, dat is ook een beetje geschiedenis en cultuur. Dus ook voor de meerwaardezoeker.

Maar vooral voor de vrouw die goed kan lachen, van sterke replieken houdt en kan relativeren.

And just like that, wil ik het hier eens over seks hebben

De spiegel heeft vele gezichten

Lo specchio ha molte facce Dag 12 van 40 dagen bloggen

Er is een heel mooie Italiaanse uitdrukking ‘Als je naar de spiegel lacht, hij altijd terug lacht‘. Ik was vergeten hoe mooi dat in het Italiaans klonk en ik zocht het op. En toen kwam ik op de website van een Italiaanse journaliste of blogger die schreef: ‘Mijn spiegel lacht terug’.

Ik let er ook elke morgen op dat ik mijn dag begin met een glimlach. Dan zijn die spieren al getraind en kost het gedurende de dag minder moeite om tot lachen te komen. Ik volgde lachyoga met een groep vrouwen. Het was voor mij een periode van extreme vermoeidheid en ik hoopte op die manier mijn energie terug te vinden. Het was er plezant, we lachten wat af en ook het dansen deed goed voor lichaam en geest. En… zo zei onze bijzonder lenige en slanke leerkracht met een respectvolle leeftijd, als je lachyoga doet, ga je vlugger lachen in het dagelijks leven. Ik weet niet of dat klopte want ik lach graag en regelmatig. Ook toen.

Toen het Italiaans meisje of dame schreef dat haar spiegel terug lachte, stond ik daar wel even bij stil. Zeker nu ik meer en meer bewust ben dat ons leven niet draait om de bovenste 10 cm maar dat lichaam, geest en emoties of ziekmakers of helers zijn.

Maar is een lach altijd een diepe authentieke lach, een uiting van geluk en welbevinden?

Er zijn nog zekerheden. ‘Als je lacht in de spiegel, lacht de spiegel terug’.

De lach in de spiegel is de lach die jij hem geeft. En de spiegel heeft vele gezichten. Als je elke morgen een lach geeft aan de spiegel, gewoon om iets terug te krijgen, dan zijn we niet goed bezig. Het is een verplicht nummertje.

Hierbij denk ik spontaan aan mijn leraar filosofie die zei dat een dwaas mens maar één lach had en verstandige mensen een variatie aan lachen heeft. Over die laatste mensen gaat het hier.

De spiegel lacht niet elke dag op dezelfde manier terug en onze lach varieert heel sterk vanuit de intenties of vanuit het gevoel dat we of willen verborgen houden of willen tonen.

Lees je het woordje willen? Kijk, daar zit zeker al iets geforceerd achter.

Soms is onze lach gewoon een verplichte lach. We willen aan de anderen niet tonen hoe we ons voelen om hun gevoelens te sparen en om de sfeer niet te bederven. Hoe vaak zeggen mensen niet dat we niet mogen tonen hoe we ons voelen? En dan zet je maar een fakelachje op. Of je wil je status verhullen onder een vriendelijke koninginnenlach. Eerlijkheid wordt niet altijd gewaardeerd en we helpen mensen daar te vaak bij.

Op een rotdag of na een nachtje onvoldoende slaap zie je soms een gespannen lach. Merkte je ook al dat kleine kinderen die vermoeid zijn plots heel hard tegen de slaap gaan vechten en heel luidruchtig en uitbundig worden?

We houden ook niet van de lach van een flauwe grappenmaker tijdens een intens gesprek. Omdat hij of zij geen zin hebben om mee te gaan in het gesprek (serieus en bedreigend) maakt die plots ongepaste en flauwe grappen.

Of de geforceerde lach op feesten. Pas als je nadien de foto’s bekijkt, zie je hoeveel verdriet achter de glimlach van de geportretteerde zit. En dan zeggen we: ‘Kijk eens hoe kranig ze zich hield. Respect!’ Mensen krijgen respect om juist NIET authentiek te zijn. ???

De lach die heel spontaan uit je ziel komt

Wij hadden in augustus een fantastisch leuk feest. Coronaproof, maskertje op en dansen op de stoel. We zaten als 2 vreemde eenden in een gezelschap. Even maar want heel gauw waren we deel van de groep. Ook al werkten de mensen aan onze tafel al jaren samen. En we hebben gelachen en gedanst.

We kregen een foto van die avond en één van de kinderen zei dat het lang geleden was dat mama, ik dus, zo intens had gelachen op een foto. Dat deed mij iets want het klopte. Ik had net een gefundeerde beslissing genomen en voelde mij goed in mijn vel. De lach op de foto was niet alleen een weergave van die avond maar van mijn authentieke zelf.

Dus, als je in de spiegel iemand (jezelf) ziet schaterlachen omdat het een stress loze morgen is en die zoon van jou weeral een geweldige woordspeling maakte, krijg je een authentieke lach. Of als je zelf degene was die de grappen uithaalde en je in de badkamer nog kan nagenieten, ben je goed bezig.

DOEN! Blijven lachen en genieten.

Sommige dagen zijn de morgenkluchtjes super omdat jij er voor open staat, geniet je dubbel. De lach zit van binnen klaar.

De lach in de spiegel hangt af van hoe wij ons vanbinnen voelen

Tuurlijk kan een nieuw kleedje onze dag goed maken. Maar er zijn dagen dat we de moed niet hebben om ons extra op te kleden. Wat is de kip en wat is het ei? Maar als we ons vanbinnen goed voelen, is de lach authentiek en intens.

Dus ben ik niet alleen tevreden met een lach in de spiegel maar ga ik op zoek naar een authentieke lach. En dat is wat de Italiaanse auteur bedoelde. Ze zag weer een echte lach in de spiegel.

Laat ons alleen gaan voor het beste voor onszelf, voor een lieve, mooie, authentieke en echte lach. Soms moeten we daar op oefenen. Doen alsof het een echte lach is. Maar als die er is, voel je het. En dat wens ik jou toe voor nu en de rest van je dagen.

Oprecht lachen vanuit jouw ziel naar de ziel van de ander

De Italiaanse uitdrukking van de spiegel is niet alleen de lach voor onszelf maar ook de lach naar anderen. Als we op een authentieke manier vanuit onze ziel naar de anderen lachen, is de kans groot dat we een ziel raken en een oprechte lach terug krijgen.

Of zoals Slongs het zingt he Lach naar mij.

7 gelijkenissen tussen mijn poes en mijn ideale klant

Poes heeft geen bedrijf en heeft mij niet nodig.

Maar ik leerde veel van hem, onder andere over de ideale klant in copywriting en hoe je best met je klant kan omgaan. En weet je, ik schrijf graag over onze poes. Nu de kinderen het huis uit zijn, is hij degene die er altijd is. Misschien is het meest verrassende dat ik voor ik Poes kende, totaal geen interesse had in katten. Ook niet toen hij nog de poes van de dochter was. En toen kwam van die kant nog weinig interesse en nam ik mijn verantwoordelijkheid op. Mijn moederinstinct kwam terug boven. (Niet overdrijven Matthijs.)

1. Ik leef mij volledig in zijn leefwereld in

Neen, mijn poes is geen ondernemer en hij heeft geen copywriter nodig om zijn producten of diensten aan de man te brengen. Hij zit niet op social media en weet niets over instagram. Hij heeft er geen benul van dat hij de huisgenoot is waar ik het meest over blog. En dat de blogs over hem vlot worden gelezen. Raar maar waar. Poezenliefhebbers en erkennen zich in de verhalen van andere baasjes.  

Als ik minimaal wil communiceren met Poes (zijn naam, we probeerden andere namen maar enkel op die naam reageerde hij) of zijn gedrag wil interpreteren, moet ik mij inleven. De wereld vanuit zijn standpunt bekijken en hem begrijpen.  

En zo gaat dat ook in copywriting. Ik schrijf teksten voor mensen die of geen tijd hebben om hun product of dienst te promoten of er gewoon geen zin in hebben of mensen die zich op andere terreinen met hun talenten veel nuttiger kunnen inzetten.

Daarom leef ik mij in in hun visie, missie, meerwaarde voor de klanten om van daaruit te kunnen schrijven over de acties die ze lanceren of de verhalen die ze willen vertellen.

2. We zien elkaar verschrikkelijk graag

En toch knuffelen we niet noch zitten we elke avond samen op de bank noch sturen we Sms’jes dat we elkaar heel hard missen. Poes en ik houden van elkaar zonder woorden, het is een weten.

Als ik als copywriter schrijf voor klanten, dan moet het klikken. Dan voelen we elkaar aan. Er zijn weinig woorden nodig om elkaar optimaal te begrijpen. En dat gaat moeilijk met mensen die elkaar niet begrijpen, die precies een andere taal spreken. Hoe vervelend moet het zijn om constant te moeten vragen: ’Wat bedoel je juist?’ Te veel moeten verantwoorden beknot de creativiteit van de copywriter.

Het lot is vaak slimmer dan wijzelf, het brengt zelden copywriters en klanten samen die elkaar niet kunnen luchten. Gelukkig maar. En dank daarvoor.

3. Poes weet wat hij wil en ik gebruik mijn fantasie om hem te begrijpen

Poezen zijn de meest eigenzinnige wezens die er bestaan. Je houdt ze niet binnen als ze naar buiten willen. Tenzij dat beest door de tredmolen van de domesticatie ging en er serieus in gevangen zit. Maar dat soort katten, die volledig tegen hun natuur ingaan willen we niet.

Ik hou ook van eigenzinnige mensen en ondernemers.

Mensen

• die buiten de lijntjes kleuren,
• die vernieuwende ideeën neerzetten,
• die het anders willen aanpakken,
• die milieubewust zijn,
• die werken vanuit een verantwoorde visie
• en die van deze wereld voor hun klanten een betere plaats willen maken.

Kortom, boeiende mensen, mensen waar ik iets kan van leren, als copywriter en als mens. Ja, we houden wel een paar visiegesprekken om de neuzen in dezelfde richting te krijgen en vooraleer ik voor hem/haar iets op papier kan zetten. Maar als we dezelfde richting uitkijken, als ik begrijp wat de klant ECHT wil, dan pas werkt mijn fantasie om de passende en juiste teksten te schrijven.

En geloof me het bespaart ons beiden veel tijd.

4. Hij verwacht dat ik de wereld uit zijn standpunt bekijk

Als je een dier gaat behandelen als een mens, dan lukt dat niet. Hoe graag POES ook bij ons woont, hij moet en zal nooit op zijn verjaardag aan een feesttafel zitten. Een poes is een vrij dier. Gelukkig. Je dwingt een poes ook tot niets. Dat is eigen aan een poes.

Zo gaat het ook met klanten. Als copywriter vraag ik de nodige vrijheid om mijn creativiteit te laten stromen, om betere teksten te kunnen schrijven. Maar ik schrijf de content vanuit het perspectief van de klant. Ieder zijn deel, elk zijn eigenheid met respect voor elkaar.

5. Poes is eigenzinnig, eigengereid en doet wat hij moet doen

Poezen doen hun ding. Het baasje zegt niet hoeveel keer per dag hij zichzelf moet schoonmaken of hoeveel tijd hij moet besteden aan poezenyoga of aan jagen. Dat zijn voor onze poes de belangrijkste activiteiten naast slapen en dutten natuurlijk. Hier is geen vergelijking mogelijk met mijn opdrachtgevers. Maar de klant weet wat hij moet doen, ik doe wat ik moet doen.

Soms stel ik heel veel vragen en schrikt de potentiële klant daar van. Maar ik wil gewoon begrijpen waarom de ander doet wat hij doet. Niet om verandering aan te brengen maar om mij te kunnen inleven in hun verhaal en om dat verhaal in woorden te zetten. Woorden die verkopen, woorden die de klanten treffen in hun hart, woorden die klanten het gevoel van erkenning en herkenning geven. Ja, ik hou van mensen die gewoon doen wat ze moeten doen. Zodat ik kan doen wat ik moet doen. 

6. Poes is geen held maar ik stel hem mij wel zo voor

Neen, hij is geen held maar ik stel mij veel van wat hij doet voor als een heldendaad. Mensen houden van helden. Mensen lezen graag heldenverhalen. En juist daarom waren de verhalen van onze poes de meest gelikte blogs.

Natuurlijk vertel ik niet over mijn poes als ik een verhaal vertel voor een klant. Maar mijn klant en zijn/ haar aanbod verdienen wel een heldenstatus. Bedrijfsleiders zetten zich met hart en ziel in om iets nieuw of iets mooi in de wereld te zetten. Zij en hun aanbod verdienen een heldenstatus. Dus zorg ik, als het klikt met de klant voor een heldenstatus en een goed verhaal. Mensen lezen graag goeie verhalen, mensen onthouden goeie verhalen beter.

7. Iemand moet zijn verhaal vertellen 

De verhalen van mijn poes zijn slechts enkele van de vele die op mijn blog te vinden zijn. De meeste verhalen gaan zelfs niet over de poes. En neen, ik ben geen fanatieke poezenvrouw.

Maar de verhalen die ik over POES schreef raken mensen. En dat is de bedoeling van copywriting. Je vertelt een verhaal, een verhaal dat mensen onthouden, dat mensen raakt in hun hart en waarin ze iets herkennen.

Je kan het beste product hebben of het meest geschikte aanbod. Als mensen niet bij jou komen, is het omdat ze jou niet kennen. Potentiële klanten zijn niet alleen geïnteresseerd in je product maar ook in de ondernemer. (Hier benoem ik hij of zij met hij.) Wie is hij? Wat is zijn doel? En bedoeling? Hoe staat hij in het leven? Hoe is dit product het verlengde van het mens-zijn? Welke meerwaarde heeft het aanbod? Zijn er al tevreden klanten? Waarom zouden klanten bij hem komen en niet bij je concullega?

Mensen kopen nog altijd liefst van mensen en het is nodig dat de ondernemer het hele verhaal vertelt op social media, in de nieuwsbrieven, in de marketing en eigenlijk in elke letter en elk beeld die een ondernemer verspreidt.

Ben jij een ondernemer en op zoek naar een copywriter?

Misschien zie je dat schrijven niet zitten?

Misschien heb je een klein duwtje in de rug nodig om aan het schrijven ter geraken? En dan doe je dat daarna gewoon zelf.

Misschien heb je al wat teksten geschreven en wil je gewoon advies?

Dan kan je bij mij terecht. Ik help je graag.

Is alleen meten weten?

Dag 10 van 40 dagen bloggen

Mijn moeder is een moedige madam. 89 jaar en liefst van al wil ze alles nog alleen doen, was ze totaal onafhankelijk met de hersenen, de spieren en de pezen van een 50-jarige. Maar de natuur kan je niet tegenhouden. Ze was enorm teleurgesteld toen ze op haar 85 ste zag dat ze volledig grijs was en nu gaat haar geheugen achteruit. Vooral het kortetermijngeheugen faalt. Haar reactiesnelheid in het geven van antwoorden daarentegen is meestal nog prima.

We gingen samen op zoek naar hulp bij een neuroloog met de vraag of er medicatie bestond om het proces te laten stagneren.

Bij een dergelijk bezoek horen natuurlijk testen.

De eerste waren rekentesten. Mijn moeder komt uit een tijd dat sommen en de tafels van gewoon gedrild werden in de lagere school. En in haar leven gebruikte ze nooit een rekenmachine, tenzij mijn geheugen mij nu in de steek laat.

De rekentesten. Terwijl mijn moeder vlijtig de sommen zat te maken, kwam de assistentie armzwaaiend naar mij. Ik zat op de gang. ‘Uw moeder heeft alle sommen goed!’ Voor haar misschien verwonderlijk maar toen ik de sommen zag, bleken die ook niet zo moeilijk. De assistente zei er zelfs bij dat zij die in dit tempo niet had kunnen oplossen. Onder vier ogen neemt mijn moeder nooit een blad voor de mond. Dus toen ik het haar vertelde, zei ze dat de sommen zeer gemakkelijk waren en vormde ze zich ook onmiddellijk een menig over de intelligentie van de assistente zelf. Iets wat ze gelukkig alleen in mijn oor fluisterde. Ze was blijkbaar snel vergeten dat zij de patiënte was met geheugenproblemen. Ik bekeek haar zoals een moeder een kind bekijkt dat een vlijmscherpe maar eigenlijk ongepaste opmerking maakt. Maar ik was fier op haar.

Testen deel 2

De volgende week gingen we bij de psychologe voor een geheugentest.  Vooral het kortetermijngeheugen faalt. Mijn moeder is een fiere no-nonsense vrouw die zich liever veel beter voordoet dan ze eigenlijk is.

Ze lijkt er van overtuigd dat je beter lui bent dan dom. Een vaststelling die onderzoekers ook doen bij leerlingen met faalangst. Ze horen liever van de leraren dat ze lui zijn dan te moeten toegeven dat ze het eigenlijk allemaal niet snappen.

Nu naar de test.
Mijn moeder moest attributen benoemen. Het leek een intelligentietest of een woordenschattest.
Grappig bij momenten.

Ze moest ze een plastieken stethoscoop benoemen.
Wat is dat? Speelgoed. (fout)
Wie gebruikt dat? Kleine kinderen (fout). ????

Twee keer fout maar van mij had ze 11 op 10 gekregen.
(En als leerkracht denk ik dan dat het toch maar een kleine moeite is om in een ziekenhuis een echte stethoscoop te bemachtigen. Kwestie van mensen niet in verwarring te brengen.)

Maar het getest ging verder. Ze zei constant dat die testen gewoon onnozel waren. Dus flapte ze er vaak gewoon iets uit.

Voor mij was het duidelijk en ik zei tegen de psycholoog: ‘Ze wou niet toegeven dat ze niet op de woorden kon komen en had daardoor een afkeer van de test.

En het nut van de test?

Of ze het woord stethoscoop kent, weet ik niet maar ik vraag mij af of zij in haar kleine wereld dat woord nog nodig heeft. Dit alles deed mij nadenken over testen en natuurlijk over testen in het domein waar ik toen werkte, het onderwijs.

Testen leerkrachten niet vaak het geheugen en vooral het kortetermijngeheugen? Leren we niet voor het leven? De nonnetjes hebben mijn moeder haar tafels van vermenigvuldiging voor heel haar leven ingedrild.

Ik zei tegen mijn moeder dat ze het zich allemaal niet moest aantrekken. Ze wou op dat moment zeker niet gezien worden als iemand die gefaald had. Ze was kwaad. Niet zozeer omwille van de testen maar om het gevoel en de schaamte dat een ander nu dacht dat zij dom was. Ze was door een confronterend  proces van “ik kan het niet” moeten gaan.
Volledig tegen haar zin onderging ze alles. Het moest want ik Vlaanderen hangen tegemoetkomingen voor mantelzorg vast aan verplichte testen.
Psychologisch verantwoord vond ik het geheel allerminst. En ik voelde mee met mijn moeder.

Dan maar een pilletje

Bij de evaluatie schreef de dokter een pilletje voor. Ze nam het precies 3 dagen want het bracht haar alleen meer in verwarring. Alle moeite voor niets.

Gelukkig is ze alles al lang vergeten. Waarschijnlijk tot het moment dat we door de deur stappen van dat ziekenhuis.

We gaan dat niet doen mama. Onthoud wat jij wil en dat is dik OK.

7 inzichten op een dag die niet verliep zoals gepland

Dag 9 van 40 dagen bloggen

Vandaag bezocht ik Het Kunstuur in Mechelen. Het lag in mijn bedoeling om dit in de voormiddag te doen en na de middag met de trein door te reizen naar het landelijke Wijgmaal. Waar ik vlak na de middag een tweede afspraak had.

Het ideale verjaardagscadeau

De dag verliep niet volledig zoals gepland maar gelukkig haalde ik er toch een paar inzichten uit.

Als je om 7 uur een bericht krijgt van iemand met wie je een afspraak hebt in de namiddag, is dat niet om je eraan te herinneren dat ze blij zijn dat ze jou die dag zien.

Zo gebeurde. De afspraak kon drie uur verlaat worden of uitgesteld. Ik koos voor het eerste. Gevolg. Ik kreeg de kans om de stad Mechelen beter te leren kennen. Ik genoot van terrasjes, het zonnetje en een goed boek.

Het Kunstuur was weeral meer dan de moeite waard om te bezoeken

Intussen is dit de derde editie van het initiatief van de broers Bourlon. Het concept maakt de tentoonstelling toegankelijk, ook voor wie niet onmiddellijk geboeid is door kunst. BV’s geven een eigen impressie bij de schilderijen wat het geheel luchtig en bevattelijk maakt. En ook nu weer vielen de prachtige werken van de Leieschilders mij op. Wij vertoeven regelmatig in de musea van Gent, Deinze en Latem om deze werken te bewonderen. Vanaf april komt er ook een editie in Hasselt. Ik zie er naar uit.

Soms is het goed dat enkel niet-populaire jongens dwaze ideeën hebben

Terwijl ik stond te kijken naar de verbouwingswerken aan het station van Mechelen, stapt een groep pubers mij voorbij. Ze verwonderen zich over de werken. Eén probeerde constant de groep bij te benen. De anderen sloegen er eigenlijk geen acht op. Plots hoor ik die laatste zeggen ‘Gaan we het station laten ontploffen?’ Iedereen stapte door en niemand sloeg acht op de meeloper.

Gelukkig.

Huisdieren maken mensen gelukkig

Zo stond het in de metro, het gratis krantje in de trein. Wie een huisdier heeft, weet dat. Waarom moest er weer een wetenschappelijk onderzoek gedaan worden met een conclusie die we al kennen? Ik las het artikel en zag de bron van deze waarheid: Nestlé Purina PetCare. Een fabrikant van dierenvoeding.

We hebben allemaal al eens vragen bij het grote aantal wetenschappelijke onderzoeken die veel geld kostten en eigenlijk niet zo relevant zijn of een aantoonbare meerwaarde hebben voor de samenleving. Maar een wetenschappelijk onderzoek om nog meer dierenvoeding te verkopen, lijkt mij doortrapte en platte commerce. Onze kat, Poes, verdient beter.

Treinconducteurs zijn waarschijnlijk geselecteerd op hun vriendelijkheid

Ik werd betrapt zonder mondkapje (even doorademen) en ik werd niet beboet, kreeg zelfs een vriendelijke glimlach alsof ik alle regels perfect volgde.

Ik miste mijn aansluiting en kreeg onmiddellijk een alternatief om mijn reis verder te zetten. Zo vriendelijk zijn de medewerkers van de NMBS en toch zijn zij het vaak die de volle lading krijgen bij vertragingen. Waar ze zelf geen schuld aan hebben.

Wie zou de NMBS bij de hand nemen om hun mensen op te leiden? Ik ken sectoren waar de werknemers veel kunnen van leren van die klantgerichtheid.

Je mag mensen nooit verwijten dat ze iets verkeerd doen. Hadden ze geweten hoe het moest, ze hadden het ook gedaan

Ik vroeg haar om het nog eens te herhalen. Dit wordt mijn nieuwe superquote. En mijn lijfspreuk is vanaf NU: ‘Verwijt mij niet dat ik iets verkeerd doe, als ik wist hoe het moest, had ik het gedaan. ‘

Moraal van het verhaal: Mensen hebben altijd goeie bedoelingen maar weten niet wat goed is.

Dit weten brengt enorm veel rust. Vanaf nu moeten we alleen nog met onszelf bezig zijn en geen energie verliezen aan anderen die het in onze ogen niet goed doen. Die mensen weten niet dat ze iets verkeerd deden. Hadden ze dat geweten, ze hadden het uit zichzelf anders gedaan.

Mensen beseffen dat GSM- stralen ongezond zijn maar gedragen zich alsof ze potdoof zijn

Meer en meer mensen houden de GSM ver van hun hoofd om te praten en te luisteren. Vandaag zal ik zelfs twee mensen op de trein die hun boxen hadden aangesloten op de GSM. Zou het niet leuk zijn als we vanaf nu voor verjaardagen ‘oortjes’ zouden schenken?

Voor de rest was het een fantastische en zonnige dag.

Over lawaaimakers en lelijke schoenen

Dag 8 van 40 dagen bloggen. Nog 32 en het is Pasen

Ik ben geen oud vervelend, autistisch of egoïstisch wijveke omdat ik van de stilte hou

Zaterdagmorgen kwart na 7. Ik reis naar Leuven met de trein. Gepakt en gezakt met water, gezonde tussendoortjes om aan alle boterkoeken in de stations te weerstaan, OORTJES en GSM en e-reader.

Daar hou ik nu echt van. In alle stilte in een hoekje op de trein zitten lezen. Meer dan anderhalf uur aan een stuk lezen. Dat is luxe.

Mannen met lelijke schoenen

Mijn avontuur begint al op het perron van Geraardsbergen. Ik haal mijn e-reader boven en lees. Doordat ik naar beneden keek, zag ik plots schoenen passeren. Wit en groen en blink. Vooral de blink, metaal op de tenen, de hielen en aan de zijkanten was afschuwlelijk.

Mijn hersencellen gingen op zoek naar mogelijke herinneringen waar ik ooit dergelijke schoenen had gezien. Nergens.

En deze week mocht ik in verschillende wachtzalen modeboekjes doorbladeren (die zijn terug!) en neen dergelijke (in mijn ogen zeer lelijke) schoenen waren nergens te vinden.

In mijn hoekje op de trein zag ik de schoenen voorbij komen. Zij namen enkele zetels voor mij plaats. Plots ging zijn telefoon. De man dacht aan zijn eigen gezondheid en hield zijn GSM op een halve meter afstand, waarschijnlijk met de bedoeling om zijn hersenen en oren te sparen van de ongezonde stralen. Bovendien was het geluid van het krijsend kind aan de andere kant van de lijn niet te harden.

Sh.t.

De man spaarde zichzelf maar maakte een hele wagon, waar eigenlijk niet veel mensen in zaten, deelgenoot van dit huiselijke tafereel. The shoe-lover vond het bovendien nodig om zijn vaderrol op afstand op te nemen en riep bijna luider dan het kind om het te paaien.

Nergens staat op de trein dat we met elkaar rekening moeten houden wat decibels betreft. Enkel dat we de trein proper moeten achter laten.

Er zat niets anders op dan te verhuizen.

En toen werd ik kritisch.

Keuvelende vriendinnen. Leuk maar nu niet.

Een slapende man. Nu was het nog in stilte maar ik heb het anders meegemaakt, mensen die ineens begonnen te snurken en wat niet is, kan komen.

Twee of misschien drie wagons verder kwam ik tot rust. Dicht bij de deur voor het geval ik weer op de vlucht moest slaan.

Ik haat bepaalde vormen van lawaai.

En ik haat te veel lawaai op de trein niet omdat ik een oud vervelend, autistisch of egoïstisch wijveke ben. Mijn hersenen kunnen bepaalde geluiden gewoon niet (meer) aan. De rust op de trein is voor mij luxe. Ik hou er van, ik snak er soms naar. De trein is in optimale omstandigheden een plaats waar IK tot rust kom. Of ik helemaal in stilte mijn boekje lees? Neen, maar er bestaat zo iets als een koptelefoon en ik denk dat de alfagolven of de natuurgeluiden die mij nog meer rust en concentratie brengen, een ander niet boeien. Vandaar mijn oortjes.

In Brussel-Zuid stapte ik over op de trein naar Leuven. En daar waren ze weer. Twee lelijke blinkende schoenen. Ongeveer hetzelfde model maar in een ander kleur. Een andere man. Zo concludeerde ik uit de kleur. Zou het toch mode zijn?

Ik stapte als eerste op de trein en terwijl ik mij installeerde om verder te lezen, passeerden die schoenen mij en gingen ze enkele rijen voor mij zitten. Bijna zelfde scenario maar deze shoe-fanaat had een gesprek met een man in een taal die ik niet begrijp. Uit de emoties die er aan te pas kwamen, leidde ik af dat dit een gesprek op leven en dood moest zijn. Maar het duurde mij te lang en opnieuw ging ik binnen de trein op zoek naar een stille plaats. Moeilijk te vinden. Intussen was het half 9 en meerdere mensen zaten gingen met de trein op reis.

Een stiltewagon in Denemarken

In Denemarken nam ik de trein. Per ongeluk ging mijn GSM af. Een vriendelijke man wees mij in stilte op de pictogram die duidelijk maakte dat dit een stiltewagon was. Ik bedankte zonder geluid te maken.

Lees duidelijk, ‘hij wees er mij in stilte op‘. In de scholen in Denemarken viel het mij op dat leerkrachten met een ketting rond de hals liepen waaraan verschillende pictogrammen hingen: Dikke duim, stilte gevraagd, vraag uitleg aan een buurtje, tijd voor ontspanning, je mag stoppen….

In de klassen en kinderopvangcentra hing een heerlijke rustige werksfeer. Er werd afgesproken met welke stem op elk moment zou gesproken werd. Van de fluisterstem, over de spreekstem naar doe maar lekker luid. Zonder veel woorden werd dat verwacht en afgesproken met de groep.

De Denen zijn een volk met een groot verantwoordelijkheidsgevoel en oog voor mentale gezondheid. Mensen die preventief denken. I love it.

Het kan anders

Een stiltewagon gecombineerd met een groot verantwoordelijkheidsgevoel? Dat zou ik waarderen. Er moeten geen boetes aan vasthangen, de overheid moet er niet aan verdienen. Geef ons gewoon een wagon met een pictogram waarop staat dat we elkaar niet storen en elkaars stilte respecteren. En laat ons elkaar respecteren.

Nu meerdere studies uitwezen dat stilte fantastisch helend is voor het mensenbrein, moet toch één van de 5 ministers van volksgezondheid er op komen om stiltewagons in te voeren?

Ik hou van de trein. Zij kennen de trein vaak niet. Zij hebben chauffeurs. Zij kunnen in stilte lezen op de achterbank. Zij beseffen waarschijnlijk niet hoe geprivilegieerd zij zijn.

Kijk, na de vele voor mij soms nutteloze maatregelen, waar ik niet publiekelijk over klaagde, mogen onze ministers van volksgezondheid in samenspraak met de NMBS mij dit plezier wel doen. Misschien krijg ik dan nog (een beetje) sympathie voor 1 of wel 2 van hen. Ik respecteer al hun voorschriften en dat mondmasker op de trein is voor mij meestal niet nodig. Ik hou afstand en als er geen afstand is, neem ik mijn verantwoordelijkheid.

Maar een stiltewagon … dat is voor mij een zoete droom, een ultieme wens.

In 2003 schafte de NMBS de wagons voor de rokers af. Er zat ook niet meer zoveel volk in. Maar ik koos er vaak voor. Stilte was voor mij toen al zo belangrijk dat ik er mijn longen voor riskeerde. Na een drukke dagtaak een uurtje stilte op de trein vooraleer ik naar huis bij twee pubers en een kleuter treinde. Zalig.

Ik ben dus geen oud wijveke die niet tegen lawaai kan, ik ben eigenlijk al altijd zo een beetje geweest, zelfs toen ik JONG, actief, gestresseerd en een klein beetje autistisch was.

(En mannen nog geen lelijke sneakers met veel blingbling droegen.)

Klasbakken, topwijven, knallers op wie de tijd geen vat heeft

Dag 7 van 40 dagen bloggen

Vandaag 8 maart is het internationale vrouwendag.

Ik dacht even na welke de meest boeiende vrouwen waren die ik het voorbije jaar leerde kennen. Door CORONA las ik veel boeken en leerde ik veel boeiende vrouwen kennen. Maar ik koos er 3 uit. Twee ervan zijn rijpere vrouwen. De oudste is Edith Eva Eger, een 90 er holocaust overlever, psychotherapeute en auteur van de boeken ‘De Keuze en Het geschenk’.

Tina Turner, een 80er is de tweede. Natuurlijk kende ik Tina maar ik leerde haar dit jaar op een heel ander manier kennen. Ze schreef het boek ’Geluk staat je goed’ waardoor ik ook de muziek ‘Beyond’ leerde kennen. Dat is een nieuw project van Tina met prachtige spirituele muziek die tot in de kern van mijn cellen gaat.

De derde is Binu Singh, kinderpysychiater. Inmiddels krijgt haar zeer vooruitstrevende en op de menselijke natuur gebaseerde visie op de opvoeding van de kleinste kinderen meer en meer aandacht. Terecht

Edith Eger

Edith Eva Eger was zestien jaar oud toen ze in 1944 naar Auschwitz werd gedeporteerd. Haar ouders werden direct naar de gaskamer gestuurd en Edith werd gedwongen om voor Mengele te dansen. Haar onverschrokkenheid hielp haar en haar zusje te overleven, al waren ze nog maar nauwelijks in leven toen het kamp eindelijk werd bevrijd. In haar boeken staan niet alleen de gruwelijkheden van de holocaust beschreven maar vooral hoe ze er mee is omgegaan. Zo vertelt ze dat ze in Auschwitz gevangen zat maar zich vrij voelde in haar geest. Jarenlang heeft ze niet kunnen/durven praten over haar verleden. Zij was toen de gevangene van haar herinneringen en leed. Veel mensen lijden dagelijks in de gevangenis van gedachten waarin ze zichzelf houden. Ze vertelt hoe ze als psycholoog haar cliënten al jarenlang helpt om zich uit hun eigen gedachten te bevrijden, en hoe iedereen uiteindelijk voor vrijheid kan kiezen. Kijk, dat waren boeken die mij naar de keel grepen en waarvan ik denk dat leeftijd er niet toe doet. Oudere mensen hebben ons veel te leren. Maar waarderen we dat wel voldoende en geven we hen voldoende kansen om hun verhalen te vertellen?

Tina Turner

Wij waren in Gent Expo in 1996 op het optreden van Tina Turner. Ik was zwanger van onze jongste. Ik kijk naar haar en bedacht wat een energie, uitstraling, ritme en stem deze ‘oude dame’ had. Nu ben ik zelf ouder dan de leeftijd die zij toen had. En ik voel me ook niet echt oud.

Deze dame schreef een fantastisch boek over haar leven ‘Geluk staat je goed’ waarin ze haar leven vertelt en vooral dat energie en geluk van start binnen je eigen hart, ziel en lichaam. Ze vertelt het geheim van haar uitstaling.

Ze is vooral een positief mens, ook al is dat anders geweest. “Mensen denken dat ik een zwaar leven heb gehad, maar ik zie het als een geweldige reis,” zegt ze. Haar mindset is te vergelijken met die van Edith Eger want ook zij is ervan overtuigd dat de ideeën over de uitdagingen vaak belangrijker zijn dan de problemen zelf. “Hoe ouder je wordt, hoe meer je beseft dat het niet gaat om wat er is gebeurd, maar hoe je er mee omgaat.”

In het boek vertelt Tina Turner openhartig over haar eigen spirituele ontdekkingsreis en hoe deze tot persoonlijke groei, enorme succes en vooral intense geluk leidde. In deze intieme vertelling, deelt ze de inzichten die haar leven veranderden en hoe het boeddhisme haar steun en toeverlaat werd. En inspireert ze de lezer aan de hand van tijdloze principes uit het boeddhisme om zelf ook geluk te omarmen. Tina Turner worden we misschien nooit – maar met deze krachtige inzichten kunnen we wel net zo stralend in het leven staan als zij. Ze bewijst tevens dat ze veel meer dan een rockster is. Ze is een inspiratie die laat zien dat geluk van iedereen is.

Terwijl ik dit schrijf, luister ik naar haar muziek. Mantra’s. Iets wat ik vroeger niet beluisterde. Zalig.

Binu Singh

Ik leerde Binu Singh kennen via ‘Alleen Elvis blijft bestaan’. Ze is een klassiek opgeleide kinderpsychiater die de inzichten van het Oosten, ze is Indische laat samen vloeien met de inzichten die ze kreeg vanuit haar eigen cultuur. En deze combinatie zorgt ervoor dat ze mensen aanzet om op een andere manier naar baby’s en kleine kinderen te kijken en ze intenser en op een natuurlijke manier te verzorgen en te koesteren. De baby’s praten niet maar problemen met baby’s geven inzicht in wat er fout loopt in de maatschappij.

Ik pikte enkele uitspraken van Binu Singh om inzicht te geven in haar denken. Om deze dame echt te begrijpen, moet je de tijd nemen. Onlangs was ze in De Afspraak. Onze media is vaak te vluchtig en aast op quotes. Mensen die echt iets te vertellen hebben, hebben meer tijd nodig. En die tijd kreeg ze wel bij Thomas.

“Onhandelbare baby’s zijn vooral een signaal van hoeveel stress er in hun omgeving is. Een onhandelbare baby is een baby in nood. En weet dat daar per definitie ouders in nood zijn.”

Ze roept de samenleving op om beter te zorgen voor baby’s en hun ouders.

“Die eerste 1001 dagen in een kinderleven, van conceptie tot de leeftijd van twee jaar, zijn cruciaal voor de rest van het leven. Wat in die periode gebeurt, legt in grote mate vast hoe we later functioneren, zowel op psychologisch, sociaal als biologisch vlak. Helaas zijn de meeste hulpverleners, laat staan de rest van de maatschappij, niet op de hoogte van de mogelijke psychosociale problemen die achter reflux, huilbaby’s en moeilijke slapers schuilgaan.”

De eerste 1001 dagen dat is tot het kind 3.5 jaar is (tot de tweede kleuterklas). Hoe erg is het dat wij de mensen die net met kinderen in deze cruciale periode in hun leven

minst betalen,

minst maatschappelijk waarderen

en onvoldoende tijd geven om zich te bekwamen in hun eigen professionaliteit?

En ze roept ons op om meer voor onszelf te zorgen.

“Veel volwassenen voelen niet wat er met hen scheelt. Ze hebben hun eigen behoeftes leren te negeren. Dat soort inprentingen begint al in de wieg. Zelfregulatie leer je in de eerste jaren en is de basis van alle andere ontwikkelingen erna. Veel volwassenen sukkelen daar nog altijd mee. En dan staan we ervan te kijken hoeveel burn-outs er zijnw h bij jonge werknemers. We leren niet meer voor onszelf te zorgen. Want onze maatschappij faciliteert dat niet.”

Gelukkig luistert de overheid naar Binu Singh nu er zoveel problemen in de kinderopvang naar boven komen. Neen, we hebben niet meer controleurs en inspecteurs nodig maar mensen die het belang van de eerste 1000 dagen kennen en het belang ervan voor de rest van ons leven.

Een schouderklopje dat leidde naar een uurwerk van 25 000 euro

Dag 6 van 40 dagen bloggen

Zondagmiddag, geen zevende dag. Geen discussies van politiekers, geen slecht-nieuwsshow. In de plaats daarvan een goed gesprek. Nic Balthazar praatte met Elke Van Hoof.

Het is OK om niet OK te zijn

Daar zijn we het natuurlijk allemaal over eens. We begrijpen dat mensen al eens een mindere dag kunnen hebben. Dat de gezondheid kan tegenvallen en dat de kleine baby iemand uit zijn slaap kan houden. Dat het werk kan tegenvallen… Om het even. Het kan. En je mag het al eens zeggen. Dat is allemaal OK.

Maar we kennen allemaal onze eigen reactie als mensen spontaan vragen hoe het met ons gaat. ‘Goed’ zeggen we, terwijl het niet zo is, al is het maar om die andere niet in verlegenheid te brengen. Mensen die zelf goedgezind zijn, houden niet van watjes. Dus we zeggen gewoon ‘goed’.

Maar soms zijn we wel eerlijk en vertellen we wat er ons echt scheelt. Of proberen we te vertellen wat er echt aan de hand is. Op een receptie bij voorbeeld is dat buiten de verwachtingen van de vraagsteller. Die had nu echt niet verwacht dat er een ‘minder goed’ zou komen. En eigenlijk wachten mensen ook niet op je antwoord.  

Waarschijnlijk maakte je het ook al mee op collegiale of familiale bijeenkomsten. Iemand vraagt hoe het met je gaat maar intussen is zijn blik al zoekende om de volgende persoon te begroeten.

Volgens Elke Van Hoof wimpelen wij mensen met wie het niet goed gaat doorgaans nogal vlug af met ‘Het komt allemaal wel goed’. Of ‘Ik heb dat ook gehad, duurt enkele maanden.

Gevolg, we lijden in stilte en laten mensen lijden in stilte.

Nic Balthazar stelde voor om ‘HOEVEEL is ’t’ te vragen. Dit met de bedoeling om in een cijfer aan te geven dat het eigenlijk niet perfect gaat maar het al slechter geweest is. Elke Van Hoof veronderstelt dat we in dat geval vooral een 7 zouden geven. Om dezelfde redenen; we willen anderen niet lastig vallen omdat we weten dat de andere eigenlijk geen woorden heeft om ons te helpen en dat de onkunde nog pijnlijker kan zijn dan gewoon te zeggen ‘goed’.

How are you today?

Tijdens onze reis in Boston keken mijn vriendin en ik raar op toen we in elke winkel begroet werden en de winkeldame of – heer vriendelijk en beleefd vroeg: ‘How are you TODAY?’.

Dit ging nog net iets verder. Het feit dat de dames en heren meer specifiek vroegen naar het tijdstip, ‘today’ kwam nog geloofwaardiger over en we vonden dat we iets moesten antwoorden. Temeer daar ze leken te wachten op een antwoord.

Dus gingen we op de vraag in met ‘Het is verschrikkelijk warm vandaag’.

Misschien hadden zij een antwoord als ‘Perfect’ verwacht maar ook zij gingen in op onze reactie. En echt gebeurd, zowel bij Chanel als Tiffany’s bood men ons een koel glas water aan.

Wij voelden dan ook verplicht om iets meer prijs te geven en ik vertelde naar waarheid dat mijn vriendin de prachtige armband die ze de hele reis droeg ZELF ontworpen en gemaakt had. Ik wil er wel bij vertellen dat zij met deze armband al een ambitieuze prijs had gewonnen in Vlaanderen.  Complimenten alom.

Het is nooit tot een contract gekomen. Jammer. Maar het leidde wel tot een goed gesprek.

Bij Chanel ging het zelfs nog iets verder. Daar geraakten we aan de praat met de verkoper over zijn welbevinden als Fransman tussen de Amerikanen. De man was ongelukkig in Amerika. Hij verlangde terug naar Parijs. We haalden ons beste Frans boven om te luisteren en zijn problemen te erkennen. De man was supergelukkig dat hij zijn eigen taal mocht spreken.

‘You, you you’, de familiaire Amerikaanse aanspreking paste niet bij de stijl en status van hem noch de  winkel. Hij wou terug naar de stad waar men een verkoper met ‘Vous’ aansprak. Maar zijn vriendin wou niet mee. Omdat het vertrouwen intussen zo stevig was, durfde mijn vriendin vragen of ze een prachtig horloge, bezet met diamanten, eens mocht passen. Kostprijs 25000 euro. Hij keek rond, zag dat we met z’n drieën in de winkel waren en het mocht. Het mocht! Ook al hadden wij op voorhand gezegd dat we het niet zouden kopen. Alleen maar eens wilden voelen.

We wensten hem nog het allerbeste en beloofden, als het ooit zover kwam, hem in Parijs op te zoeken. Wetende dat wij in de vakantiekledij die wij die dag droegen NOOIT voorbij de security zouden geraken in de Chanelwinkel op de Champs-Elysées in Parijs.

Amerika blijft voor ons het land van de kansen. Een schooier vandaag, we droegen een eenvoudige short en sneakers, kan morgen een miljonair zijn. En daarom mochten we binnen en werden we nu al behandeld als prinsessen.

Zo denken ze er in Zurich niet over. Toen de steenrijke Ophrah Winfrey in een winkel informeerde naar de prijs van een handtas zei de verkoper dat het waarschijnlijk niet voor haar zou zijn. Ze was gekleed in een sweater en op sneakers. Sneakers die misschien een tienvoud kostten van die van ons.

Elke dan een nieuw avontuur, het ging maar door. Verkopers bleven vragen hoe het met ons ging vandaag. En ze bleven wachten op een antwoord. Dus wij vertelden er al automatisch bij waar we vandaan kwamen. We liepen op wolkjes. Die gesprekken waren misschien fake maar wel heel erg leuk. ‘Fantastic, it’s an excellent day, beautiful shop!’ In NO Time snapten we het spel.   

Winkelen in Boston was veel leuker dan in Vlaanderen waar verkopers heel vaak met een VEEL TE ernstig gezicht rond lopen. Zo hadden we een boeiend gesprek met de winkeldame bij Diane von Furstenberg. Tuurlijk hadden we eerst vermeld dat Diane familie is van onze koninklijke familie. Ze vroeg ons wat carrière dames in Vlaanderen droegen en wat in de winkel passend was voor een vrouwen met ambitie. We veronderstelden , afleidend uit de werkoutfits van mijn dochter en de kostuums die Hillary Clinton droeg, dat ambitieuze vrouwen in Amerika doorgaans gewoon mannen met een extra gekleurd sjaaltje waren wat hun outfit betrof. Ons afvragend of wij in short en op sneakers echt uitzagen als stylisten, gingen we vol enthousiasme met haar de winkel rond. En daar ter plaatse kwamen we tot de vaststelling dat koninginnen zoals Maxima en Mathilde vaak mooier er eleganter gekleed gingen dan onze ministers die zelf voor hun carrière hadden moesten zorgen. Vorig jaar tijdens de ‘Woman Award’ viel mij op dat onze vrouwelijke ondernemers doorgaans getuigen van een zeer goede smaak, dat in tegenstelling tot de minister van arbeid. (Ik zie uit naar de volgende editie nu woensdag.)

Waar, hoe en wanneer ‘Hoe gaat het?’

Neen, zowel in Vlaanderen als in Amerika is de vraag naar hoe het met ons gaat niet bedoeld om je diepste zielenroerselen op tafel te leggen.

“Hoe gaat het met jou?” is geen moeilijke vraag. Maar je moet al wat inzicht in sociale geplogenheden en veel mensenkennis hebben om te weten wanneer je wat moet antwoorden. Wanneer je je leven mag vertellen en wanneer een ‘goed’ volstaat.

Daarom hou ik van kleinere samenkomsten en feesten. Daar heb je de tijd om wel met de mensen te praten en kan je ECHT vragen hoe het met de ander gaat.

Of stuur eens een mailtje. Hé hoe gaat het, lang geleden! Of voeg ‘hoe gaat het met jou’ toe aan de verjaardag wensen op facebook.

Zo kreeg ik deze week een antwoord en een heel uitgebreid telefoontje.

Het deed mij echt deugd. En haar ook.

Waarom iets eenvoudig uitleggen ECHT moeilijk is

Dag 5 van 40 dagen bloggen

Waar? Of niet? Mensen met eenvoudige oplossingen zijn naïef

Ik hoor het de manager nog zeggen: ’Dat er mensen zijn die altijd eenvoudig oplossingen hadden maar dat die naïef zijn.’

Hij was die ochtend gestart met 50 slides bevindingen en mogelijke analyses. (Vechtend tegen de slaap, online vergaderen is vermoeiend, had ik geprobeerd de gedachtegang te volgen. En neen, ik val nooit in slaap als iets mij boeit.)

En toen kwamen de 20 slides voorlopige conclusies maar die moesten allemaal verder geanalyseerd worden.

En toen kwamen de To Do’s

• Resultaten vergelijken met andere onderzoeken
• Nog verschillende onderzoeken bij uitvinden
• Nog meer online bevragingen
• Nieuwe mensen aanwerven met specialisatie in data-analyses
• Een tool ontwikkelen die al deze info opslaat
• En een instrument ontwikkelen die alle analyses opslaat
• En zeker, zeker zou iedereen van het hele bedrijf met nieuwe online programma’s moeten werken
• Er zouden aanwervingen komen en natuurlijke afvloeiingen (geld geef je maar één keer uit)
• Deloitte zou zeker aangesproken worden om het proces te ondersteunen
• En ten slotte de vraag wie kandidaat was om dit veranderingsproces intern te ondersteunen.

Ik, naïef mens, had mijn best gedaan om te luisteren en verstond vooral niet hoe je met computerprogramma’s mensen kan enthousiasmeren. Want mijn gevoel en verstand begreep enkel dat er een gebrek aan coördinatie, motivatie en doelgerichtheid was.

Ik was zeker geen kandidaat om dit proces te ondersteunen. Onze oudste kinderen zijn inmiddels de leeftijd van de gemiddelde junior zelfs senior bedrijfsanalyst bij Deloitte ontgroeid en ik vreesde dat al wat ik zou kunnen zeggen onthaald zou worden op ‘interessant mevrouw, we nemen het mee’. Maar zeker niet opgenomen zou worden in synthesevergaderingen wegens naïef, te eenvoudig en achterhaald. (Het komt van die bomma!)

Ik had nochtans een idee over mogelijke vooral preventieve oplossingen

Ik heb namelijk ervaring met mensen en dieren en had ik kort voordien een heel boeiend boekje gelezen over goed management.

Uit het boekje leerde ik

• Voorbeelden uit de dierenwereld die tot de verbeelding spraken
• Waarheden die mijn hart raakten
• Een vooruitzicht op gelukkige mensen in eenvoudige structuren als oplossing voor complexe problemen.

Eenvoudige oplossingen voor complexe problemen.

Het boekje gaat over management en tools die je kan leren van dieren. Zoals ik leerde tijd te nemen voor mezelf via onze kat, leert deze manager zijn mensen efficiënt werken via de levenswijze van de eekhoorn, de bever en de gans. Het principe haalt niet eens een volledige kwaliteitscirkel en toch voelde ik zo dat ik meteen deel wou uitmaken van het team van een oude Indiaan.

Nota tussendoor: Als je nu wil afhaken omdat je NIET voor een groot bedrijf werkt, niet doen!

Eenvoudige oplossingen hebben doorgaans het voordeel dat ze multi-inzetbaar zijn. Dat ze zelfs bruikbaar zullen zijn voor de organisatie en het gegarandeerde voortbestaan van je bridgeclub in Villa Herfstzon. Inzetbaar ook om je kleinkinderen te ondersteunen of nuttig voor jezelf en je vriendin op die lange tocht naar Compostella.

Want eenvoud is multi-inzetbaar.

De eenvoudige managementtool van Gung Ho!

Gung Ho! Is een inspirerende kreet met als doel medewerkers te inspireren. Het boek vertelt over een jonge beloftevoller vrouwelijke manager die de leiding krijgt over een verlieslatend bedrijf. Eigenlijk was het niet de bedoeling dat zij het bedrijf zou leiden maar sluiten. Iemand moest het doen en het management koos daartoe en jong en ambitieus slachtoffer en redde daarmee het gezicht van de ouders, goedgepakte en beter betaalde mannelijke werknemers. Maar zij heeft het hart op de juiste plaats en voelt zich verantwoordelijk voor de 1500 gezinnen die leven van dit bedrijf.

Ze begint haar analyses op de werkvloer. Eén afdeling leverde wel goed werk. Niemand was daar gaan kijken. Een Indiaan leidde die afdeling op een eigenzinnig manier. Hij inspireerede zich op dieren: eekhoorns, bevers en ganzen.

Eekhoorns zijn enorm gedreven in wat ze doen vanuit een noodzaak. Ze verzamelen voedsel. Zoniet, gaan ze dood van de honger. Dus de  eekhoorn ervaart zijn werk als waardevol. Het doel waarom de eekhoorn doet wat hij doet is duidelijk. Eekhoorns zijn dan ook gemotiveerd om enthousiast en gedreven aan de slag te gaan. Zelden hoor je dat troepen eekhoorns dood werden gevonden omdat ze het niet meer zagen zitten om elk jaar opnieuw dat saaie werk te doen.

Factcheck; Wij hebben hier enkele eekhoorns in de hof. Nog nooit zag ik er eentje die tegen zijn zin werkte. In het abc van gelukkige werknemer (autonomie, betrokkenheid en competentie) scoort de eekhoorn zeker heel hoog op betrokkenheid.   

Bevers bouwen in de herfst na de eerste stormen en regenbuien de beverdammen terug op. Ze werken daarbij ijverig, gemotiveerd en binnen bepaalde grenzen. Bevers weten goed en precies wat van hen verwacht wordt. De motivatie van de bever zit in de vrijheid die hij krijgt omdat hij weet wat hij moet doen. Het werk is telkens een enorme uitdaging en belangrijk. Telkens opnieuw.

Factcheck: Bevers hebben geen evaluatiesystemen nog inspecteurs of controleurs. Bevers scoren verschrikkelijk hoog op de eerste voorwaarde van een gelukkige werknemer; ze werken autonoom binnen bepaalde grenzen.  

Ganzen vliegen samen in een V. Ze wisselen elkaar constant af in het trekken van de kop en intussen  gakken ze allemaal. Het geluid, gakken, is bedoeld om elkaar te motiveren. Ze willen samen de lange tocht maken en ze willen dat iedereen mee is. Geen haantjesgedrag. Ieders talent komt aan bod want om beurt moeten ze het inzetten door de kop te trekken.

Factcheck: Sportmannen hebben daarvoor supporters en complimentjes doen wonderen. Ganzen scoren verschrikkelijk hoog op de eerste voorwaarde van een gelukkige werknemer; ze mogen hun eigen competenties tonen.

 3 voorwaarden om met enthousiasme succesvol te zijn

Om een ploeg te motiveren tot iets moet met andere woorden duidelijk zijn wat van hen verwacht wordt. Mensen moeten weten waarom ze doen, wat ze doen, de verwachtingen moeten duidelijk zijn en enkel door elkaar te motiveren wakker je enthousiasme aan.

Toen onze jongste leerde op het potje gaan, zetten wij deze tools ook in. Ze wist waarom ze het deed; kaka in de broek is beikes en zonder pamper ben je vrijer. Maar vooral het laatste was belangrijk, het gakken. Ze liep rond met haar potje door het huis om aan iedereen heel fier te tonen wat zij kon. Ze groeide en bloeide bij zoveel aandacht voor wat zij nu ook kon. Op 2 jaar was ze dag en nacht proper. Wij blij en zij ook.

En die kat van ons. Komt telkens ze een vogel of een veldmuis doodt met heel veel trots tonen wat ze deed. Liever niet eigenlijk maar het is haar natuur en de natuur van een wezen, menselijk of dierlijk moet je ten allen tijd respecteren.

Eenvoudig

Kijk, dat had ik gezegd als ik had durven spreken tijdens de online vergadering. Maar ik deed het niet. Waarom niet? Omdat je soms meer tijd nodig hebt om iets eenvoudig uit te leggen dan iets ingewikkeld. Bij ingewikkelde zaken stellen de mensen geen vragen. En het liep tegen de middag. Iedereen had honger. Waarschijnlijk kloppen de mannen en vrouwen van Deloitte nu wel overuren.

Dik betaald.  

En hoe gaat het met U Vladimir?

(Dag 4 van 40 dagen bloggen)

http://www.luc-raak.be

Kwam een vrouw bij de dokter

Terwijl we van de wachtzaal naar de consultatieruimte stapten vroeg ik haar:’ En hoe gaat het met jou?’ Ze bekeek me, viel eventjes uit haar rol, herpakte zich en zei toen verwonderd en iets wat verlegen:  “Goed”.

“Jij bent het precies niet gewoon dat mensen aan jou vragen hoe het met jou gaat”, zei ik. “Neen”, zei ze, “patiënten doen dat niet”.

Nu, ik doe dat redelijk spontaan, echt geïnteresseerd aan mensen vragen hoe het met hen gaat. Maar in haar geval vond ik dat achteraf meer dan verantwoord. Ze was ver weg van haar familie, was lang niet meer in haar thuisland geweest en ze was door de pandemie waarschijnlijk stilaan overwerkt. Die patiënten en dat huisonderwijs, je weet wel.

Maar ik was dus één van de weinigen die niet alleen aan mijn kwaaltjes en mijn kwartiertje exclusieve aandacht voor mij alleen, dacht. (Ongepaste conclusie shame on me).

Intussen kennen wij, de arts en ik,  elkaar al iets langer en hadden we al af en toe vrouwengesprekjes; over thuis, de hobby’s, mode, reizen, de school (natuurlijk)…

Ze zei wel ‘goed’. Maar kan zij als dokter antwoorden dat het echt niet goed gaat? Ze eigenlijk doodop is en vreest dat ze vecht tegen een burn-out? En dat ze eigenlijk te moe is om te luisteren naar al die aandachtzoekers, hypochonders die er beter aan toe zijn dan zij?

Neen, dat doet ze beter niet. Maar ook dan had ik voor haar klaar gestaan.

Ik ben nogal nieuwsgierig van aard en mensen boeien mij. Ja, ik ben zo. Geen roddelaar maar iemand die van mensen en vooral van de verhalen van mensen houdt.

Soms vermoed ik een grimas en veronderstel dan dat mijn gesprekspartner naar passende woorden zoekt om mij beleefd te zeggen dat het mij eigenlijk niet aangaat. Maar dat is heel soms. Mijn ervaring leert mij dat mensen graag over zichzelf vertellen. Het nadeel van de maatregelen is dan weer dat we een mogelijke grimas moeilijk kunnen zien achter de mondmaskers. Maar elk nadeel heeft een voordeel: Achter je masker kon je gezichten trekken zonder dat de ander het ziet. Ik hoop dat we die maskers voor lange tijd, liefst voor altijd, achter ons mogen laten, maar de vrijheid om heel af en toe een smoel te trekken zonder dat iemand het ziet, zal ik missen.

Ik heb jarenlang professioneel gesprekken gevoerd met mensen in stress

‘Ik wil liefst het volledige verhaal kennen’, zeg ik vaak tegen mensen die ik interview of waar ik een gesprek mee aanknoop. En door een gesprek te beginnen met een oprechte vraag: ‘Hoe gaat het met jou?’, hoop(te) ik wat rust te brengen.

“Sentimenteel en niet to-the-point” hoor ik een zichzelf rationeel noemende collega in mijn oor fluisteren terwijl ik een gesprek voerde. Ongepast natuurlijk maar ik naderde de 60 en liet mij niet uit mijn lood slaan. Ik bleef vragen stellen tot ik wist: Wie is dat? Wat drijft deze persoon? Welke motieven heeft die? Wat zijn zijn/haar visie, waarden en belangrijkste normen?

Ieder mens is en heeft een verhaal en elk detail vervolledigt dat verhaal. Soms verandert een heel verhaal op basis van enkele details.

Hoe gaat het met U!!! Vladimir?

Als het privéleven van iemand niet bepalend is voor de daden die iemand in functie stelt, waarom zagen we deze week op CANVAS de biografie van Poetin? Hoe hij als kleine jongen in armoede en op straat opgroeide, later een Russische Bond wou worden, nooit tegen zijn verlies kon….

Ik denk dat velen het met mij eens zijn dat er momenteel rare dingen gebeuren in de media. De oorlogsverslaggeving gebeurt alsof de vijand het niet kan horen of zien terwijl de wereld nog nooit zo open geweest is.

Politieke leiders vinden zichzelf belangrijk en zeggen de lelijkste dingen over de leider van de Russen. Zou ik niet doen. Uit zijn levensverhaal weten we dat hij zich gekwetst voelt door de ondergang van zijn land. Hij wil eindelijk iets wil winnen en Rusland opnieuw groot wil maken. Ten koste van alles. Zijn ego is minstens even groot als dat van Trumph en we weten allemaal dat dit ego vaak meer aan politiek deed dan de man zelf.

Serge Simonart zei het donderdag treffend in de Ideale Wereld. ‘Poetin zal pas stoppen met vechten als wij hem het gevoel geven dat hij iets gewonnen heeft.’ Zo denk ik het ook. Ik heb wel wat ervaring met haantjesgedrag en als er twee dingen zijn die mij angst inboezemen zijn dat een ego dat oververhit geraakt en een kater die in een hoek gedrumd wordt.

Gevaarlijk.

Misschien sturen we best eens iemand naar Moskou die oprecht geïnteresseerd is in hem. Die durft vragen hoe het met hem gaat. Hoe het met zijn vrouw en kinderen gaat? Of hij voldoende steun krijgt van zijn familie in zijn zware missie? Of hij ’s nachts kan slapen? Wat zijn drijfveer is? Wat hij nodig heeft als mens? Of hij zijn geest nog af en toe tot rust kan brengen? Of hij al aan lachtherapie gedacht heeft?

Je weet wel, dat soort klap dat voor sommigen sentimenteel is en niet to-the-point, maar waar ik in mijn leven al heel veel mensen mee op hun gemak gesteld heb. Ik ben zelfs zeker dat Vladimir heel graag over zichzelf vertelt aan iemand die heel aandachtig luistert en echt aanwezig is.

Misschien kan een belangrijk iemand beginnen met een vriendelijk berichtje.

‘Dag Vlad, heel de wereld zit op jouw kap maar hoe voel jij je daar bij? Steeds bereid tot een luisterend oor en een dikke knuffel Liefs Alexander”

En in Moskou: Traantjes bedwingen, krop in de keel en smelt smelt smelt. (Stel je voor)