60-plussers de meest gediscrimineerde leeftijdsgroep?

Deze week horen we plots overal praten over de 60-plussers. Hoe moeilijk ze het hebben, de paria’s van onze samenleving, sukkelaars waar niet naar geluisterd wordt…

Vergeet niet dat wij ook mensen zijn met een vat vol levenswijsheid, geestdrift, enthousiasme en werkkracht.

Sammy Mahdi trok veel discussies op gang nadat hij het onderwerp aankaartte op het congres van zijn partij.

Hij mocht het komen uitleggen in De Afspraak. Het raakte mij. Vooreerst de woorden:’60-plussers zijn het meest gediscrimineerd van onze maatschappij’ en de reacties die erop kwamen ‘Mahdi wil stemmen en lijstenvullers aantrekken voor de volgende verkiezingen’.

Weg enthousiasme. Kunnen we eens ingaan op de feiten?

Een eerste blik op de weekendkrant, bewijst dat zijn woorden meerdere mensen raakten, nog nooit waren er zoveel 60 plussers. En in mijn subjectieve beleving, waren er nog nooit zoveel 60-plussers die NU NOG een waardevolle bijdrage leveren aan de maatschappij, binnen en buiten de media.

Ik hoor bij die leeftijdscategorie.

Het is jammer dat er nu grapjes de ronde doen als ‘Je hoeft geen CD&V-er te zijn om mee te doen aan Hotel Romaniek’ of bij het zoeken naar woorden om een lied te maken over de 60-plussers in de weekwatchers, kwamen onmiddellijk de woorden ‘rusthuis en pamper’ naar voren. Gelukkig maakten Mathieu en Guillaume er een betere versie van.

Dit volledig ter zijde.

Scoren met oppervlakkigheid

Ik wil het even hebben over het woord ‘scoren’. Ik haat het woord buiten de sport en het spel. Altijd gedaan, zal ik altijd doen.

Er is nog weinig vertrouwen in de politiek. Maar geef eens eerlijk toe, de media helpt ook niet. In de bewuste Afspraak met Sammy Mahdi, werd onmiddellijk geopperd dat de voorzitter wou ‘scoren’. Dat is een woord dat ik te veel en te vaak hoor en een ideaal woord om de aandacht af te leiden van de feiten en de realiteit. En het woord is overal doorgedrongen. De laatste maanden in loondienst, kreeg ik de opmerking ‘Jij scoort’ nadat ik een voorstel deed. Het feit dat die reactie kreeg op een voorstel dat ik kon motiveren, zowel vanuit de theorie als de praktijk, stoorde mij mateloos. Ik wou namelijk niet scoren. Ik wou helpen, meedenken, ondersteunen, een discussie uitlokken, medestanders vinden en met tegenstanders in discussie gaan. Maar die kans kreeg ik niet. Ik mocht enkel scoren en voor de rest zwijgen. Ik was ervan overtuigd was het idee waardevol was en dat het zowel maatschappelijk als voor de organisatie waarde had. Ik verwachtte dat men doorging op het voorstel, het in overweging nam of gewoon eerlijk afwees.

Ik zou vanuit dit voorbeeld Sammy gelijk kunnen geven, dat er naar 60-plussers niet wordt geluisterd. Maar dit gaat niet over leeftijd maar over een nieuwe cultuur waarin ik niet thuis ben en verkeerd vind. En die cultuur heet oppervlakkigheid.

Is deze afkeer herkenbaar voor jou, senior medemens?

Of sta ik hier alleen mee?

Ik hoop natuurlijk dat vele leeftijdsgenoten het met mij eens zijn. Op mijn leeftijd streef ik er naar om legacy na te laten. Liefst wil ik nog dingen doen waar de maatschappij beter van wordt en wat de toekomst voor de kinderen en kleinkinderen ten goede komt. En voor mezelf streef ik er naar om dingen te doen waar ik gewoon goed in ben. Niet perfect. Waar ik talent voor heb en waar ik in de flow van kom. Gewoon dingen om elke morgen voor op te staan. Omdat het zin heeft en vreugde geeft.  

Zingeving

Ik heb mij de voorbije jaren als werknemer vaak afgevraagd wat de meerwaarde was van wat ik deed. Of wat ik deed wel gekoppeld was aan lange termijn doelen en of dit alles nog wel gekoppeld was aan wie ik geworden ben als mens?  

En die vraag hoor ik bij leeftijdsgenoten, ‘Wat is de zin?’

60-plussers zijn ZIN-zoekers

We hebben in ons leven al veel zien komen en gaan. En we horen nu jonge mensen met fantastische ideeën komen, waar we zeker aandacht willen aan geven, maar die we ooit hoorden of zelfs zelf uitwerkten. Als je 60- plusser bent heb je soms het gevoel dat de geschiedenis zich blijft herhalen en dat niets geleerd werd.

Maar er gebeuren heel wat positieve dingen. Veel welzijnsorganisaties draaien op 60-plussers die zich inzetten voor anderen omdat het zin heeft en omdat ze een ander willen behandelen zoals ze zelf willen behandeld worden.

Veel 60-plussers zijn de draaischijf tussen 4 generaties; ouders, relatie, kinderen en kleinkinderen.  Ik herinner mij mijn eigen grootmoeder die informeerde naar de gezondheid van één van de kinderen.  Zij was toen 86. Ze had weken voordien gehoord dat één van de kinderen ziek was en toen ik haar voor het eerst terug zag, vroeg ze hoe het was met haar achterkleindochter. Op dat moment is bij mij het besef gekomen dat van het moment je kinderen op de wereld zet, je vertrokken bent voor de rest van je dagen. En met steeds ouder wordende ouders en de mantelzorg, blijven we verantwoordelijk voor onze ouders voor een groot deel van onze dagen. Maar we doen het en we doen het graag omdat het zin heeft.

Alleen wie bezig blijft, wil honderd worden (Japans gezegde)

Veel 60-plussers blijven zich ontwikkelen. Op de vele cursussen die ik nog steeds volg, ontmoet ik leeftijdsgenoten vol dromen. Na hun superactief leven gaan ze een eigen engagement aan of starten ze een nieuwe zaak op. Ze gaan coachen, doen aan stervensbegeleiding, geven yogales, worden gids of reisbegeleider, worden als ik copywriter en blogger, lezen verhalen voor aan zieke mensen, geven Nederlandse les aan anderstaligen, doen flexjobs …

Pampers zijn voor VEEL later

Sammy Mahdi gaf natuurlijk enkel een insteek. Een vaststelling, een filosofie. Maar wat gaat hij daar nu mee doen?

Dat we voor jongeren oud zijn, dat is normaal. Toch zie ik prachtige voorbeelden van integratie tussen generaties op het werk, in families, op evenementen, tijdens opleidingen. Dat ons nichtje enkele jaren geleden ook haar tantes meenam op haar vrijgezellenweekend, was het toppunt van integratie tussen generaties. Het was onvergetelijk en een bewijs dat een nieuwe tijd aanbreekt. Een weekend om eeuwig dankbaar voor te zijn.

Ik ben de voorbije twee jaar volop bezig met het connecteren van mijn eigen talenten in een nieuwe roeping, een nieuw engagement. En ik ben er bijna uit. Het heeft even geduurd en het heeft moeite gekost. Ik ben nu al heel blij dat ik bij de vele mensen waar ik ten rade ging; collega’s copywriting, coaches, mensen bij de ondersteunende organisaties, leraren, collega’s tijdens de verschillende cursussen, potentiële collega’s … nooit een opmerking hoorde over mijn leeftijd. En ik heb ook nooit een deur dichtgetrokken waarna mijn eerste gedachte was ‘Die denkt zeker die oude …’

Neen. Ik ben fier op mezelf dat ik alle overtuigingen over leeftijd achter mij heb gelaten. Ik ben blij dat ik intens op zoek gegaan ben naar de meerwaarde die ik NU op mijn leeftijd kan geven aan de maatschappij en voor de individuele mensen die mijn hulp en steun gebruiken.

Dus ik verwacht niet dat de overheid de 60-plussers (nog) meer gaat bepamperen. Het zijn de mensen zelf die het moeten doen en alles begint in de eigen intieme kring, in de familie, in de buurt, op het werk door respect te hebben van mens tot mens, van ziel tot ziel, van idee tot idee.

Freelance

Senior ben je vanaf 55. Senioren gaan vaak aan de slag als freelancer. Freelancer zijn, heeft zijn voordelen.  Het woord alleen. Free! Vrijheid! En Lance, een lans een speer. Als een speer schieten wij terug in de arbeidsmarkt of op plaatsen waar we een meerwaarde zijn. En we zijn vrij om iets aan te nemen of niet. Wij kiezen. Dus, overheid, ga je ook niet te veel bemoeien met de 60-plussers. Het is niet de overheid die het verschil zal maken, het verschil zit in de hoofden van de mensen zelf.

Wij 60-plussers voelen ons doorgaans jonger dan we zijn, maar soms gebruiken we onze leeftijd om respect af te dwingen.

‘Ik ben 60, dat laat ik mij niet meer zeggen’

‘Ik ben 60, daar ga ik mijn tijd niet meer insteken’

‘Ik ben 60, nu ga ik rusten als ik moe ben’

‘Ik ben 60, ik mag mijn gedacht zeggen’

…

Eigenlijk zijn dat uitspraken die bij elke leeftijd horen. Als we nu eens met zijn allen opkomen voor onze rechten, niet omdat we 60-plus zijn maar omdat we mensen zijn die vanuit hun authenticiteit willen leven, die hun vele talenten willen benutten en die tijd willen steken in die dingen waar we wel goed in zijn en die we graag doen?

Juist? Juist! Precies zoals onze kinderen eigenlijk al doen! Herkenbaar? Sta jij jezelf toe wat jij je kinderen aanraadt?

Lieve Sammy, Toch bedankt om het onderwerp aan te kaarten. Ondanks de flauwe grappen, en de nood om te scoren????, is het zinvol geweest.  Ik ken wel een aantal 60-plussers die opleidingen in mindfullness geven of heerlijke massages. Als jij, je collega’s en leeftijdsgenoten op die manier blijven stressen en scoren, zal je die 60-plussers nog nodig hebben.  Geef het voorbeeld, boek die heerlijke, zalige massage.   

Advertentie