Wat als ik Hilde nooit had ontmoet?

(Dag 2 van 40 dagen bloggen)

Heb jij ook vriendinnen die zo af en toe uw weg kruisen en dan blijkt dat je ver van elkaar dezelfde wegen inslaat?

Heb jij dat ook, mensen die je slecht kort life ontmoette en waartegen je nooit uitgepraat geraakt?

Ken jij ook iemand die jou meer dan regelmatig verrast omdat die zichzelf constant opnieuw en vanuit een innerlijk zijn opnieuw uitvindt?

Dat heb ik met Hilde Vandebroek.

Een zalig mens vol frisse ideeën die een prachtig en praktisch boek schreef voor mantelzorgers.

Maar vandaag wil ik enkel vertellen over onze vriendschap omdat deze bijna magisch is en vol synchroniciteit zit.  

Hilde van de webshop

Ik leerde Hilde kennen op een beurs van creatieve en toffe alternatieve spullen in Gent. Ze had net als wij een onlineshop. Wij vonden haar onmiddellijk een knappe, vlotte en welbespraakte madam. Het klikte. Ze is Limburgse. De woorden rolden uit haar mond met een streepje muziek er bij. Ik leerde veel mensen kennen op de beurzen, maar Hilde bleef me bij.

We werden vrienden op facebook. Zo gaat dat en we volgden elkaar. En toen de Russen de Limburgse peren niet meer wilden kopen, kochten en aten wij uit solidariteit perenstroop.

Een volgende keer dat we elkaar spraken was op een groothandelsbeurs in Brussel. Van ver zwaaiden we naar elkaar en ik herinner me nog haar eerste woorden bij de begroeting. ‘Hoe gaat het echt?’

‘Hoe gaat het ECHT’. Uit het zelfstandig ondernemerschap neem ik zeker de positieve vibes mee. De vriendelijkheid, het enthousiasme waarmee mensen producten verkopen. De positieve vooruitzichten op gelukkige klanten en winst. De positieve onderwerpen die aangesneden werden bij elk gesprek. Je kreeg op de duur een zekere band met de leveranciers en de keuze voor net die leverancier had soms wel meer te maken met loyaliteit dan met de producten.

Die positieve mindset en de  stevige portie zelfvertrouwen hebben zelfstandigen nodig om den brode. Zonder dat lukt het nooit. En dat miste ik vaak op andere plaatsen waar ik professioneel kwam. Soms ging men daar naar mijn mening iets te vlug over naar hoe het echt was en dan vooral vanuit een negatieve mindset.

De vraag ‘Hoe gaat het echt?’ Deed mij even stilstaan.

Het ging niet zo goed met de verkoop. We hadden er meer van verwacht.

Maar ik wist dat ik die dag een heel eerlijk iemand had ontmoet. Iemand die doorheen het enthousiasme altijd zichzelf bleef en ook inzat met anderen.

Hilde de copywriter

Zij veranderde van richting, ik ging opnieuw studeren. Zonder dat we het van elkaar wisten, kozen we dezelfde weg; copywriting. Ik belde haar op om haar te feliciteren en intussen ook te informeren hoe het met haar ging. Copywriting, ik was toen aan de studie begonnen maar ik zou er pas later iets mee doen. Ik had veel vragen. Maar Hilde relativeerde. Ja, ze schreef al eens een e-book en ze had genoeg klanten maar alles was goed. En nadat we dit professionele luik afsloten, kwamen we vlug terug op ons eigen leven. En wat bleek… onze dochters volgden intussen dezelfde creatieve richting op school en we hadden beiden te kampen met de gezondheidsproblemen van onze ouders.

Hilde de mantelzorger

Het waren nooit korte telefoongesprekken, het liep altijd uit. Al is zij jonger dan ik, we zaten beiden in de situatie dat we naast ons eigen leven en gezin plots meer verantwoordelijkheid moesten dragen voor onze ouders; voor hen zorgen en voor hen beslissingen nemen.  En dat doet emotioneel iets met een mens. Voor de werkende vrouw/man tussen generaties is dat een hele opdracht en emotioneel zwaar om van diegene die verwend, gekoesterd en verzorgd werd door de ouders nu plots zelf te moeten zorgen voor hen.

We lieten beiden heel eerlijk het verdriet toe omdat we ons zo sterk herkenden in elkaars situatie en het deed deugd om een ander te horen verwoorden wat ik voelde.  

Hilde de schrijver

En laatst belden we nog eens. Ik had de Moedige Mantelzorgers al verschillende keren zien voorbij komen op instagram. Tot ze me vertelde dat ze een boek had geschreven en uitgegeven. Over mantelzorg.

Waw, dat is pas een parel vinden in de oesters diep in de modder van de zee. Doorheen de zorgen, haar inzet, de doktersbezoeken en de materiële regelingen had zij een boek geschreven om mantelzorgers te ondersteunen.

“En weet je hoeveel ik er al verkocht?” vroeg ze.

Ik durfde niet raden want net had ik een artikel gelezen dat 44 boeken een gemiddeld verkoopcijfer was. Ik kreeg onmiddellijk medelijden met al die mensen die zaten te wroeten aan een boek. Op een donker zolderkamertje terwijl de zon buiten schijnt bij voorbeeld. (Mijn fantasie slaat op hol.)

Meer dan 1000!

Intussen misschien een veelvoud? (Ook onze Brakelse bib kocht het boek.)

Mijn hart sprong op. Dit was echt verdiend. Mooi, knap. Dat ligt dus ver boven het Vlaamse gemiddelde.

Ze heeft haar uiterste best voor gedaan buiten het circuit van uitgeverijen. Ze gaf het boek uit in eigen beheer en organiseerde signeer- en infosessies op de boerderij in Diepenbeek. Dat is haar thuis, haar habitat, de plaats waar ze opgroeide en zich nu met hart en ziel inzet voor 3 generaties; ouders, haar gezin en de kinderen.

Ik zag dat ze haar boek voorstelde aan Wouter Beke. Zo geëngageerd is ze want naast de zorg voor de patiënten is er dringend nood aan geëngageerde mantelzorgers die elke dag klaar staan om hun naasten te helpen. En daarvoor ga je meteen naar de TOP, naar de minister. Ik wil niet duiken in het slijk der aarde maar dank zij mensen die zich inzetten voor anderen, blijft de gezondheidszorg betaalbaar en kunnen we onze naasten veel langer in de omgeving houden die ze zelf willen. Hilde zag goed dat er meer respect moet zijn voor moedige mantelzorgers.

Binnen afzienbare tijd zullen wij zelf ook blij zijn dat er mensen zijn die voor ons willen zorgen.

Een pakje uit Limburg

Vorige week zat het in mijn bus. Een pakje uit Limburg. Ik koester het boek en zeker de woorden die ze mij schreef.

@Hilde. Je ziet, ik schrijf terug. (Mede dank zij jouw motivatie)  Dikke dikke kus en veel dank.

Maar over de inhoud van het boek wil ik het later hebben. Samen met mijn verhaal over mantelzorg.

Als ik deze zalige vrouw nooit had ontmoet,

had ik mij deze morgen niet extra vrouwelijk gekleed, had ik niet stiekem in de spiegel gekeken of ik wel genoeg straalde om aan de dag te beginnen en had ik nu geen binnenpretjes als ik aan haar ontwapende lach denk. En heb met plezier het tweede blogje van 40 geschreven.

Hoe het nu echt gaat? Goed. Maar wel bellen zeker nog eens!