Dag 19 van 40 dagen bloggen, we zijn bijna aan de helft en het voelt nog altijd goed. Druk maar goed.
Zorgen voor iemand of voor meerdere mensen die niet meer voor zichzelf kunnen zorgen en om wie je geeft, dat hoort bij het leven. Vroeg of laat krijgen we er allemaal mee te maken.
‘Je wordt oud of je gaat dood! ‘ antwoordde een 50 er onlangs op de vraag hoe ze omging met haar leeftijd. Een hele troost, je aanvaardt of je geeft je over. We zorgen ook beter voor anderen dan dat anderen voor ons moeten zorgen.
Maar dat is een schrale troost natuurlijk voor mensen die nog hard in het werk en het gezin staan en daarnaast plots geconfronteerd worden met ziekte of ouderdom van iemand die hen lief is. Of van meerdere zelfs. Je rolt gewoon in die rol. En je doet het met plezier maar het evenwicht vinden tussen werken-zorgen en leven is een hele opgave.
Je draagkracht en je veerkracht worden op de proef gesteld. En als je die niet in evenwicht houdt, loert een burn-out om de hoek. Jouw leven verandert maar de wereld niet. De werkdruk op het werk blijft, evaluaties lopen door, examens van de kinderen ook. Je partner of relatie is eveneens te belangrijk om op de proef te stellen omdat jij holt en crost om iedereen tevreden te stellen. Omdat je je verantwoordelijk voelt, omdat je van de hulpbehoevende houdt.
‘Mijn mama woont niet bij mij’ zei ik tegen Hilde, ‘dan ben ik geen mantelzorger toch?’ Toch wel, zei ze. ‘Ook mensen van wie de ouders in een rusthuis zitten, zijn mantelzorgers en welkom in haar club ‘De moedige mantelzorgers‘.
Daarom schreef Hilde een cadeau voor mantelzorgers. Eentje voor jezelf of eentje om te geven als blijk van waardering. De bedoeling van het boek is om de zorgverlener te ondersteunen. Tevens is het een leidraad om aan de slag te gaan met je eigen moedig verhaal van geven en nemen.
Het boek is een journaal. En notitieboek met inspiratie en motivatie om je eigen verhaal neer te schrijven, te begrijpen. Want ook dit is een unieke periode in jouw leven. En jij moet ook voor jezelf zorgen. Maar hoe doe je dat?
Hilde kreeg zelf het advies toen ze enkele jaren geleden voor haar mama moest gaan zorgen. We belden toen in die periode. Alles liep verkeerd wat kon verkeerd lopen. En ze zat er verschrikkelijk mee. Ze zocht steun en wil die steun nu doorgeven.
Ze begon zelf een journal, een soort dagboek te schrijven. Het werd haar trouwe bondgenoot. Ze vond bondgenoten in andere mantelzorgers en zorgde voor de community ‘Moedige mantelzorgers’.
En met dit journaal, dat ze zelf samenstelde, steekt ze een hart onder de riem van elke mantelzorger.
Ze vertelt haar eigen verhaal en duidt daarin duidelijk haar eigen noden en oplossingen die zij inzet en vertelt wat haar geholpen heeft.
De teksten en gedichten tussen door zijn hartverwarmend.
Het boek zet mensen aan om tijd te nemen tot reflectie want zelf je verhaal schrijven heeft veel voordelen:
- Je gemoedstoestand verbetert
- Je maakt je hoofd leeg en voelt je beter in je vel
- Je creëert afstand tussen jezelf en de problemen
- Laat je patronen en belemmerende gedachten herkennen
- …
- Schrijven is een ontdekkingsreis naar jezelf
Het journal helpt om het verleden een plaats te geven, het nu te begrijpen en te vatten en te plannen voor de toekomst. Dit journal straalt tevens heel veel optimisme uit. Zonder optimisme wordt het allemaal te zwaar.
Naast de emotionele kant van mantelzorger zijn, zijn er ook veel praktische zaken waar een mantelzorger rekening moet mee houden. Ook daartoe leent het journal zich. Je merkt dat dit journal niet achter een bureau geschreven is maar vanuit ervaring.
En later, als je liefste er niet meer is, is het een prachtige herinnering. Voor jezelf en je familie.
Het boek kreeg al veel waardering, onder andere op de website van Samana.
Samana is een vereniging van én voor mensen met een chronische ziekte of zorgnood, hun mantelzorgers en vrijwilligers.
Het is goed dat mensen zich verenigen. Samen staan we sterker.
Ik schreef rond dit thema nog een blog
Lucrèce Matthijs schrijft Luc-RAAK 