Waarom ik nu al kan wennen aan de nieuwe variant

De nieuwe variant is in ons huis, deze giraf staat er symbool voor. Nu we nog gezond zijn, kunnen we eerst wat wennen aan elkaar. Vrienden maken elkaar minder ziek, denk ik hoopvol.

“Kerstfeest, feest van vreugde om een nieuw begin, …”

Elk jaar zong ik dit liedje in de klas, meer dan 27 jaar geleden. De oudste leerlingen bouwden zelf strofes. De jongste zongen het met volle goesting mee. Waarschijnlijk omdat ik dat liedje zo leuk vond. Nu zing ik spontaan, elk jaar als ik de kerstboom zet.

Klus geklaard, ons huis straalt kerst

Neen, ik ben niet het type dat het hele jaar door naar Kerstmis verlangt. Maar toch beleef ik telkens een heerlijk moment als ik het huis decoreer.

Ik reis doorheen de tijd en de wereld. Want als ik op reis kerstgerief zie, zelfs bij 35 graden in de schaduw, en ik vind het leuk, dan koop dat.

Ze komen weer uit de doos

Sint en Piet

Sinterklaas en Piet kocht ik in Amsterdam. Zij geven mij de legaliteit om voor 6 december aan de kerstdecoratie te beginnen. Die twee komen elk jaar in mijn boom, zwart of roet of blank. Volgende week brengt dit genereus koppel voor de kleinkinderen tickets voor De Efteling en een pop. We zouden die pop persoonlijk naar Zurich brengen. Maar het mag niet. Net als vorig jaar gaan de geschenkjes op de post. Zo jammer. Gelukkig is er WhatsApp en kunnen wij life de ogen van de gelukkige zien blinken. Stilaan wordt het voor onze kleindochter een gewoonte of een zekerheid dat Piet niet door de schouw komt maar een postbode of een pakjesbezorger is. (En dat is dan weer een ander sociaal vraagstuk).

FINLAND

Het kleine kerstmannetje uit Finland. Eén van mijn mooiste professionele reizen waar ik nog vaak over vertel. Niet over het land maar over de manier waarop die Finnen in het leven staan. Ik zie de facebookposts van de Finse kennissen; zingen in een koor, zelfgebakken taarten, handwerk, zelfgemaakt en gezond voedsel… De gewone dingen. De Finnen verstaan de kunst om van iets gewoon iets verheven te maken. Ik denk dan aan hun onderwijssysteem. Eenvoudig, kind- en mensgericht en duidelijk. Eén van de landen waar de leerlingen om 13 uur al naar huis mogen na een gezond middagmaal voor iedereen. Waar kinderen door de sneeuw met de fiets naar school komen en iedereen buiten speelt, zelfs bij -30 graden. Er bestaat geen slecht weer, enkel ongepaste kledij. En op dat moment hadden ze de beste onderwijsresultaten TER WERELD! Misschien ook wel de beste immuniteit.

Daar was het ook de enige keer in mijn leven dat ik iceholswimming deed. Mezelf in badpak onderdompelen in een gat in het ijs, in een meer. Tien mensen deden moeite om mij aan te moedigen, ik kon hen niet ontgoochelen. De energie die ik nadien voelde, is onbeschrijflijk. Als ik nu eens de moed had… hier is ook een vijver en straks komt de sneeuw en het ijs er aan. Supporters gevraagd!!!

ZUID-AFRIKA

En deze. Nooit gedacht dat deze giraf zo belangrijk zou worden voor mij. Cadeautje uit Zuid-Afrika. Gekregen van mijn middle child.

Ik hang hem zeker in de boom. Zo kan hij acclimatiseren. En krijgen wij geen slechte smaak in de mond of keelpijn of zelfs griep alleen al bij het horen van de naam Zuid-Afrika.

Maar misschien is deze variant gewoon heel besmettelijk en maakt hij niet ziek. (Ik blijf dromen)

Net als mijn Finse vrienden probeer ik het positieve te zien in deze onzekere tijd en ik hoop voor jou het zelfde. Hou het gezond en blijf zoeken naar positieve varianten in deze geïsoleerde tijd.

En hopelijk kunnen alle kinderen en kleinkinderen, ook de Zwitsers life naar onze kerstboom komen kijken.

Is passie niet te stoppen?

Is passie te stoppen?

Klopt deze zeer explosieve opmerking op mijn vorige blog van chocolatier na de uren DVB? ‘PASSIE IS NIET TE STOPPEN!’

Dat komt binnen en mijn innerlijke criticus vraagt zich af: ‘Waar zat mijn passie op een bepaald moment en wat was het dat mijn passie een halt toeriep?’ Tijd? Beslommeringen? Combinatie werk en andere dingen? Ziekte? Mezelf verloren? Kiezen voor een maatschappelijk relevanter beroep? Niet geloven dat ik van mijn passie een beroep kan maken?

Doe wat je deed in je kindertijd!

Idealiter oefen je best een beroep uit in je latere leven wat je eigenlijk ‘speelde’ in je kindertijd. Wat jij graag deed, liefst de hele dag en wat enorm veel energie gaf. Niemand van ons dacht er ooit aan om data-analist te worden of consultant of onderwijsinspecteur of boekhouder of slippendrager van een ander.

We wilden winkeljuffrouw worden, naaister, verpleegster, schooljuf, brandweerman, landbouwer, elektricien (mensen blij maken door hen licht te geven), treinbestuurder… Beroepen die wij als kinderen heldhaftig vonden maar die nu knelpuntberoepen zijn. Beroepen waar ze premies voor geven om ingevuld te geraken. Net deze beroepen speelden wij als kind.

Ken Robinson de grote bezieler van onderwijs

Onmiddellijk denk ik aan de Tedtalk van Ken Robinson. Prachtige man die te vroeg stierf. Hij vertelt over een man die firefighter was. (Amerikaans voor mannen EN vrouwen die vechten tegen vuur.)

‘Wanneer wist je dat je firefighter wou worden? ‘

‘Altijd. Maar mijn leerkracht raadde het mij af omdat ik te goede punten haalde. Tot ik hem uit een brandende auto haalde. Nu denkt hij daar anders over’.

Het verhaal van het begaafde kind dat ‘de maatschappij???’ liever achter een computer ziet dan met de handen werken.

Ik wou naaister worden

Als kind naaide ik poppenkleedjes, al speelde ik nooit met een pop. Heel jong naaide ik zelf mijn kleren omdat ze dan anders waren dan wat anderen droegen en omdat ik er mijn creativiteit in kwijt kon. En toen ik 18 was overwoog ik om regentaat snit en naad te doen. Wisten ik veel dat ‘mode’ een studierichting was. Het PMS vergat dit te zeggen. En ik dacht dat ik nooit zou slagen omdat ik een ASO-richting had gedaan. Maar ik bleef naaien en in de lerarenopleiding stak ik met kop en schouders boven de anderen uit in het handwerk voor kinderen van de lagere school.

Nu nog, kijk ik iedere zaterdag naar ‘Blauw Bloed’ om de prachtige kleren van Maxima te bewonderen. En alleen daarvoor. In mijn vrije tijd bleef ik nog een tijdje naaien. Toen promoveerde ik en dat bracht mij verder van mezelf en mijn passie.

En schrijven? (Ik hoor het je al vragen.) Schrijven was niet zo zeer mijn passie op school. Die rode stylo doodde die passie voor ze de kans kreeg om zich echt aan te dienen. Maar mijn kleedjes vertelden ook verhalen. Hele mooie over stijlvolle dames die op reis gingen en mooie diners en knappe mannen verleidden. Gewoon meisjesdromen hé.

Passie is niet te stoppen maar kan ernstig lijden.

Ik heb altijd ‘mijn best’ gedaan voor de opdrachten die ik kreeg. En ja, onderwijs is ook een passie geworden. Voor die blinkende ogen van lerende kinderen had ik alles over. Maar de voorbije 27 jaar controleerde ik alleen of die ogen blonken en er was geen plaats in de verslagen om daarover te rapporteren. Frustrerend bij momenten.

Nu ik tijd neem om aan mijn passie ‘schrijven’ gehoor te geven, komt de naaister in mij terug naar boven. Inderdaad DVB, passie is niet te stoppen. Op onbewaakte momenten en als je er heel bewust de tijd voor neemt, is ze daar terug.

Op de vorige blog over tot rust komen, waren er veel reacties. Mensen vertellen dat ze vooral graag dingen doen waar beweging of creatie of een zichtbaar resultaat aan gekoppeld is: Naaien, lezen, wandelen, breien, garnalen pellen, groenten kuisen, puzzelen, kleuren, schilderen, muziek spelen, kleien, tekenen, bakken, tuinieren, … Er bestaan voor al deze vaardigheden beroepen. Maar dat beroep doen deze mensen vooral NIET.

Modern times

In de jaren 70 werden we gewaarschuwd voor vergaande specialisatie in de lessen economie. We keken naar een film van de jaren 30, ‘Modern Times’ met Charlie Chaplin. Het was een aanklacht op het feit dat mensen geen voeling meer hebben met het eindproduct omdat ze herhaaldelijk dezelfde tussenstap moeten doen. SPECIALISATIE. Blijkbaar is deze realiteit na bijna 100 jaar nog steeds niet doorgedrongen want wie heeft nog zicht op het resultaat en het effect van wat ze doen? Dat hadden de beroepen die we als kind speelden wel. Die beroepen waar we een natuurlijke passie voor hadden. (Het is maar een ingeving, ik heb dat natuurlijk niet onderzocht.)

Zou het kunnen dat die verregaande specialisatie er net voor zorgt dat we ons niet goed voelen op ons werk? Dat we onszelf en onze passie verliezen doordat we het eindresultaat van wat we doen te weinig zien? Dat veel mensen daardoor in burn-out gaan?

Lieve DVB, jouw passie is chocolade en dat heeft niets met jouw dagelijks werk te maken. Jouw werk waarin jij maar een klein deeltje van het geheel voor jouw rekening neemt. Een werk waar rationalisatie en specialisatie het ultieme antwoord zijn op de problemen die zich stellen. Ik hoop voor jou, uit heel mijn hart dat je altijd tijd en energie mag vinden voor je passie. Bescherm jezelf.

En ik hoop dat het CLB nu wel vraagt aan de leerlingen wat ze graag doen, wat hen energie geeft en wat hun dromen zijn.

Spîjt? Neen, maar wel een goed voornemen!

Of ik spijt heb? Met spijt koop je geen brood en het leidt tot niets. Het maakt je alleen diep ongelukkig als je er blijft in hangen.

Mijn oplossing: Ik neem mij voor om nog minstens 30 jaar gezond te blijven met mijn volle verstand en volop te genieten van al mijn passies.

Herinner mij er aan, als je mij iets ongezonds ziet doen

• piekeren
• klagen en zagen
• chocolade van minder dan 70% eten
• de lift nemen i.p.v. de trappen
• een hele dag binnen zitten
• te weinig slapen
• ziek worden
• of doodgaan.

Kom tot leven, ga breien (of iets anders)

‘Gaat dat er zo aan toe bij jullie? ‘ 

Gezellig samen op de bank met ons twee.

Elk twee breipriemen onder de armen en de koptelefoon op het hoofd.

Gezellig.

Hij luistert naar een thriller. Ik naar een podcast over zelfbewustzijn. (Nooit volleerd)

Boeiend.

Kaarsjes branden. De haard geeft te veel warmte. De zoete witte wijn in onze glazen wordt warm. De  muziek op de achtergrond horen we geen van beiden. Af en toe gemor omdat we de tel van ons breiwerk kwijt zijn…

Zo kan je 100 jaar worden.

Neen! Niet bij ons.  

Mijnheer Luc-raak breit niet en zal dat ook nooit doen. Hij heeft andere interesses.

Hoe ik nu bij een dergelijke fantasie kom?

Jongens kunnen het ook!

Het begon allemaal toen ik gisteren het verhaal van Jef las. Jef is een 50 er die kampt met een burn-out. De energie wil niet stromen.

Het gaat nu wel beter met hem.

Hij leerde breien en  vindt rust in deze nieuwe hobby.

Een man? Ik zie je ogen even trekken want een mannelijke breier (het woord staat niet eens in de woordenlijst) is als een brandweervrouw (staat wel in de woordenlijst). Zeldzaam en te koesteren.

Sedert ik de uitzending van ‘Let’s talk about seks van Lieve Blancquaert in IJsland zag, weet ik dat breien een veel beoefende hobby is in dit voorbeeldland van gendergelijkheid. Het is daar een gewoonte, een traditie, dat mannen breien. Al eeuwen gaan mannen op jacht, vissen in hun geval in de zomer en in de winter maken ze die heerlijke warme schapenwollen truien met een Scandinavisch motief. (Niet gemakkelijk hoor ik je denken.) In dezelfde uitzending zagen wij ‘stoere’ vrouwen die al het respect kregen die ze verdienden.

De verdoken kracht van de vrouwen

Of onze voormoeders verplicht werden om thuis te zitten en te breien, dat betwijfel ik. Tijdens de koude winters van vroeger was de keuze om binnen te werken slim en krachtig. Bomen omhakken, omheiningen herstellen, stallen uitscheppen … brr koud.

Of het alternatief; Binnen kletsen met de buurvrouwen bij een breiwerk? Met op of onder de tafel een in de duik gestookte jenever met krieken? Of een rum in de koffie met twee klontjes suiker? Lekker stoer doen gelijk de mannen.

En dat alles terwijl de man des huizes buiten de winter trotseert. Dit noem ik verdoken feminisme. Slim feminisme; gebruik maken van je zogezegde zwakte van de vrouw om in de winter lekker bij de stoof te kunnen kletsen.  

Naaldjes slaan bij een podcast

Anno 2021 luister ik in deze korte en donkere dagen naar een podcast met een brei op schoot. Een zalig moment van rust. De man achter de microfoon vertelt over eenvoudig en gelukkig leven.   

Breien is eenvoudig: Ademen, naald insteken, draad overslaan, doortrekken, en verder doen.

‘Leven’, zo zegt mijn podcastghost, ‘is eenvoudig. Ademen, willen gelukkig zijn, leren gelukkig zijn en volhouden.’

‘Dat leer je niet op school’, wel in zijn cursussen. (10 000 euro, maar dit volledig terzijde.)

‘Op school leren kinderen niet hoe ze dat gelukkig en voldaan leven moeten creëren en leiden, hoe en wanneer ze kunnen ontspannen en resetten.’ Daarom die podcasts en zijn boeken en cursussen.

Jef en alle andere leerlingen leerden ook niet breien op school. En ook niet dat je er rustig van wordt,  als je het graag doet natuurlijk. En ze leren ook niet waarin ze wel rust vinden als ze niet graag breien.    

Mijnheer Luc-raak hakt buiten overbodige takken af, hakselt of klieft ze en doet dat heel graag. Dat is zijn manier om tot rust te komen.

Ik geniet op mijn manier. Soms brei ik snel, soms gaat het trager, als er iets heel interessants verteld wordt. Mijn vriendinnen komen niet op bezoek maar het voelt alsof er gekletst wordt.  

Breien of iets anders, het maakt niet uit

Kijk, voor dit en mijn zalig moment hebben vrouwen generaties lang gestreden. Doordat zij ervoor kozen om voor de lijflijke warmte te zorgen, mag ik hier in de warmte steek na steek, naald na naald mijn gedachten resetten en mijn namiddag vullen met wijze rijkdom.

Voor mij en voor Jef brengt breien rust in het hoofd, het reduceert stress en brengt ons dichter bij onszelf.  Puzzelen, timmeren, hout hakken, stallen uitmesten, wandelen, naaien, mediteren, voetballen, schrijven, dichten, schilderen, … kan datzelfde effect hebben. Dat hangt ervan af of je er rust in vindt.

Wat knap dat Jef zijn rustpunt deelde. Als ik even googel, kom ik breiende en ontwerpende mannen tegen. Zo doen ondernemende mannen dat. Ze kunnen iets en maken daar meteen een business van. Dat is dus weer een groot leerpunt voor de vrouwen. Mannen ontwerpen fashion, vrouwen breien gewoon.

Kop op. Wij kunnen dat ook!

Rust vinden is meer dan een noodzaak, het is levensbelangrijk

Toch raar dat in deze drukke maatschappij, waar zelfhulpboeken het land rond geleverd worden en elk bedrijf een budget besteedt aan coaching en stress reducerende trainingen, hebben we vaak niet de tijd om te genieten van gewone dingen, van onze hobby’s, die ons rust brengen.

Conclusie en moraal van dit verhaal

Geniet van je hobby, het doet er niet toe wat het is noch of je man of vrouw bent, VOOR het jouw therapie wordt.

Maak van je hobby je beroep vooraleer je te veel hobby’s nodig hebt om te overleven in de stress van je huidig werk.

Vraag jij je ook af waarom ik de laatste maanden zo weinig blogs schrijf?

Waarschijnlijk niet. (Jij niet.)

Maar jij wel! (Ik heb het nu tegen mezelf en die mensen die mij er expliciet naar vroegen.)

En ik heb daar een heel spijtig en voor jou misschien raar antwoord op. IK KWAM ER NIET MEER TOE.

Omdat ik geen goesting heb? Neen, ik had meer dan goesting.

Geen tijd? Ook niet, behalve een paar opdrachten als copywriter en wat cursussen had en heb ik eigenlijk tijd zat.

IK HEB GEWOON TE VEEL TIJD.

Ik ben zo iemand bij wie de energie en de flow best zijn weg vinden als ik weinig tijd heb, als het net iets te druk is. Tussen de soep en de patatten of terwijl ik met andere dingen bezig ben, flitsen de tofste ideeën door mijn hoofd.

En de voorbije twee maanden had ik dat niet meer. Dus, ik heb waarschijnlijk te veel tijd.

Ik ben het als mama van 3 en voltijdse werkkracht met hier en daar een opdracht erbij, echt niet gewoon om veel tijd te hebben. Mijn dagen waren altijd fantastisch gevuld. En ja, ik klaagde wel eens maar ook dat is des levens. Maar ik hou er verschrikkelijk van om de energie door mijn lijf te voelen stromen en van de ene opdracht naar de andere te gaan om op het einde van de dag te zeggen dat het een vruchtbare, creatieve en leerrijke dag was.

Kijk, nu besef ik dat ik dat mis.

Deze morgen kwam er een kentering en ik voelde het geluk weer door mijn lichaam stromen terwijl ik een tekst schreef voor een nieuw initiatief. Wat voelde dat goed.

En ik besefte dat als ik wil, er echt wel iets te doen is aan te veel tijd. De vier pulls die ik de voorbije twee maanden breide tellen niet mee om het gevoel te hebben dat het druk is. Mooi resultaat maar niet de vreugde die ik krijg van letters, woorden en teksten.

Mijn besluit: Vanaf vandaag is dit klavier weer mijn dagelijkse vriend.

Hoe ik tot dat inzicht kwam? Door Thomas Vanderveken. Wie mij kent, weet dat ik geen enkele aflevering van ‘Alleen Elvis … ‘ mis. Gisteren ging hij in gesprek met de Nederlandse successchrij(ver) -(fster) Marieke Lucas Rijneveld. Een uitermate boeiend gesprek. Thomas genoot er zichtbaar van.

Bij mij gingen haar woorden recht door mijn hart: Ze voelt zich pas leven als ze kan schrijven. Ze moet elke dag schrijven of ze voelt niet dat ze leeft. Als ze haar handen op het klavier zet, stromen er woorden uit, ook al weet ze op voorhand niet waarover ze wil schrijven. Ik herken dat. Ik ken haar niet maar dat zijn mijn woorden. Zo voel ik dat ook. Dat zijn de woorden van iemand die weet hoeveel vreugde er in schrijven zit. (Ik moet dringend iets van haar lezen.)

Of ik dan helemaal niet meer schreef?

Toch wel, als copywriter. Ik schrijf en redigeer teksten voor anderen. Dan leef ik mij in in mijn klant, neem zijn pen figuurlijk in de hand en schrijf onder zijn of haar naam. Ook leuk, vooral omdat ik toffe klanten heb in wie het de moeite is om mij in in te leven. Het zijn mensen van wie ik heel veel kan leren als ondernemer en als mens.

Dus jullie zagen waarschijnlijk al teksten en foto’s met quotes op facebook en instagram en linkedIn wel door mij geschreven maar niet onder mijn naam. Dat is wat een copywriter doet.

En eerlijk gezegd, het is wel leuk als ik iemand anders ben in mijn verbeelding. En dan ga ik als die iemand anders productief aan de slag. Dat is wat acteurs ook doen. Ze spelen een rol. Ik schrijf als copywriter in een rol.

Mijn verbeelding, mijn fantasie, mijn computerklavier, mijn schrijflust, dat is wat mij echt gelukkig maakt.

En na twee maanden relatieve rust ben ik nu voor 100% toe aan meer schrijven, aan meer creativiteit, aan meer contact met mijn lezers. Kortom aan een iets drukker leven.

Miste jij mij? Ik heb jou wel gemist. En ik miste mezelf.

Deze morgen beloofde ik mezelf dat er vanavond EINDELIJK een nieuwe column zal staan op mijn blog. En ik wist voor ik achter het klavier kroop ook niet waarover ik het zou hebben.

Dus, voor ik mij weer terug in de zetel plof met mijn breiwerk of mij achter de façades van mijn klanten wegstop, voel ik mijn energie stromen door mijn handen op het klavier te zetten en er deze woorden te laten uitstromen.

En ik voel het terug. Dit is wat ik wil doen, nog meer wil doen, elke dag wil doen.

Dus Back In Business. Back for more.

Liefs!!

Lucrèce