Dat ze de leerlingen elke dag naar het nieuws laten kijken en dat ze daar doorheen de school een gradatie in steken. Dat de ene klas een actualiteitenquiz maakte en in een andere klas brachten leerlingen de actualiteit onder de vorm van een interview. Oudere leerlingen mochten een spreekbeurt maken met een PowerPoint en andere multimedia. En dat doen ze ELKE WEEK.
ELKE WEEK ACTUALITEIT, joepie
Aan de andere kant van mijn scherm zitten enthousiaste leerkrachten te vertellen over hoe ze leerlingen enthousiast maken voor de actualiteit.
“Boeiend” zeg ik, terwijl mijn maag keert. Door mijn hoofd flits: ‘Kinderen van 8-9 jaar nu verplichten om naar het nieuws te luisteren? Is dat geen kindermishandeling?’ Maar ik zeg er niets over. Ik lijd in stilte.
De jongste kinderen keken naar Karrewiet. Ik ben geen ervaringsdeskundige over Karrewiet, mijn kinderen zijn te oud en de kleinkinderen blijven in hun kot maar ik hoop dat dat beter is dan het gewone nieuws.
Maar echt, kinderen verplichten om NU naar het nieuws te kijken, ik zou het niet doen. Meer nog, ik doe het zelf nog amper.
Soms neem ik alle moed in handen en zet aarzelend de tv aan.
REPORTERS ZIJN ALS DE BOZE STIEFMOEDER VAN SNEEUWWITJE
En dan denk ik aan onze jongste dochter en de film ‘Sneeuwwitje’. Anna was zot van de film maar een aantal fragmenten kon ze emotioneel niet aan. De fragmenten met de boze stiefmoeder.
Dan verstopte ze zich achter de kast. Dicht genoeg om toch nog te horen wanneer de sfeer in de film omsloeg, ver genoeg om al de gruwel die een moeder haar kind kan aandoen niet op haar netvlies te krijgen en om haar trommelvliezen niet te beschadigen.
Het scheelt niet veel met de manier waarop ik naar het nieuws kijk. Ik kruip niet achter de kast want ik heb het voordeel dat er nu een pauzeknop is en dat ik meester ben over de uitknop. Als ik alleen thuis ben. Dit is trouwens één van de redenen waarom ik liever alleen naar het nieuws kijk. Mijn huisband is dapper, hij kijkt nog elke dag.
DE VOORBEELDFUNCTIE VAN? VAN WIE EIGENLIJK?
Ik dacht dat het nieuws een voorbeeldfunctie had. En zeker als en nu kinderen verplicht worden om ernaar te kijken. Ik denk echter niet dat de op sensatie beruste reporters zich daar bewust van zijn. Ik geef een voorbeeld. Onze minister van Onderwijs heeft deze week met hand en tand gevochten en het gevecht verloren om de scholen open te houden.
Wat zie ik op het nieuws? Een journalist interpelleert Jan Jambon stappend op trappen. Zijn vraag: ”Of er nu een barst dreigt te komen in de samenwerking met de minister van Onderwijs en in de Vlaamse regering?” Jan Jambon antwoordt dat dit niet aan de orde is want dat Ben één van zijn beste vrienden is. De journalist kreeg niet te horen dat er een barst was, had niet genoeg sensatie, scoorde niet en stelde de vraag opnieuw waarop Jambon een gelijkaardig antwoord geeft.
Ergens in Vlaanderen…
“Emiel, ik zag dat jij op de speelplaats van mening verschilde met Mo, kunnen jullie nog wel door één deur? “
“Juf, dat was geen ruzie, dat was een meningsverschil. Ik wou voetballen en hij wou handbal en ik heb deze keer voor handbal gekozen.”
“Ja maar Emiel, het kan toch niet dat jullie in dezelfde klas zitten en dat jullie van mening verschillen?”
“Juf, Mo is al jaren mijn beste vriend, daar gaat niets aan veranderen.”
En dan haast Emiel zich vlug naar de toiletten. Het is zijn enige uitweg om af te zijn van de leerkracht die nog veel meer zin heeft om dieper op de kwestie in te gaan, een schuldige te zoeken en een groots overleg te organiseren met het CLB. Waar zij zijn dan kan scoren.
Wat gebeurt er bij een kind van 10? Hoe groot de vriendschap ook mag zijn, er komt een deuk. Zeker weten.
En die leerkracht verdient ontslag, op staande voet. Dat is PESTEN.
Gelukkig focussen leerkrachten zich op samenwerking en opvoeding.
LIEGEN MAG OP TV
Deze zonnige zaterdagmorgen stond ik vroeg op voor een wandeling, een tasje koffie en een heerlijk gezond ontbijt. Intussen keek ik nog even naar ‘De afspraak op vrijdag’. Ik ben fan van Yvan De Vadder omdat hij zijn gasten laat uitspreken. Tot voor kort had ik elke vrijdag een afspraak met deze ‘beleefde journalist’.
Drie vrouwen aan tafel. Goed. Waarvan één Franstalige die Nederlands praat. Nog beter. Wijze vrouw trouwens. Dat is een vooruitgang. Ze lijken een rustig en begripvol gesprek op te bouwen Tot ik plots één van de drie een flagrante leugen hoor vertellen over democratie en wat democratische partijen zijn.
En Yvan, sorry, daar was jij te beleefd. Soms moet je als moderator wel ingrijpen. We willen toch niet dat onze kinderen leugens voor waarheid nemen of dat ze zien dat mensen op tv met de glimlach op het gezicht anderen een dolk in de rug steken en dat ze niet worden tegengesproken?
Want wij leren onze kinderen op school dat ze niet mogen liegen.
En, er is voor de leerlingen een eindterm over democratie. Als er op tv dergelijke flagrante leugens verteld worden, dan hebben onze leerlingen niets aan een duidingsprogramma.
En we willen niet. We willen van onze leerlingen mondige, ruimdenkende, creatieve, vriendelijke, beleefde, weerbare mensen maken met een breed zicht op de wereld.
DE WERELD?
Komt de wereld nog aan bod in het nieuws? Hoe zit het met de pandemie aan de andere kant van de aardbol? Hoe redden mensen het daar? Hoe zoeken mensen positief en eensgezind naar oplossingen om samen de pandemie door te komen? Gaan leerlingen in andere landen nu naar school en vooral wat veranderde er in dat ene jaar dat we nu achter de rug hebben? Wat willen we van deze pandemie onthouden en wat willen we nadien zo vlug mogelijk vergeten?
Waarom komen er geen gezondheidstips in het nieuws nu we weten dat een goed immuunsysteem de basis is voor een goede gezondheid en een joker tegen CORONA?
HET INTERNET IS BOEIENDER EN VEEL POSITIEVER
Neen, dat horen we niet op het nieuws maar het staat wel op het internet. Dagelijks worden interessante en boeiende online gratis masterclasses gegeven om ons te lokken naar een aanbod dat dan wel betalend is. Misschien is dat een positieve evolutie want sommige cursussen zijn echt wel goed en bieden voor veel mensen een oplossing. Maar dat is niet het onderwerp van de spreekbeurt die deze kinderen wekelijks moeten geven op school.
Neen, al die computertijd is niet goed voor onze kinderen en zeker niet voor jonge hersenen die nog tot ontwikkeling moeten komen. Maar als wij leerlingen interesse willen doen krijgen in de politiek en de actualiteit, gaan onze radio- en tv-zenders een tandje moeten bijsteken.
HET IS VAN MIJN HART
Ik heb het eens gezegd. Proficiat aan de scholen die kinderen opvoeden tot stevige volwassenen. Maar ik vrees dat ze daartoe andere kanalen zullen moeten aanboren want het nieuws dat ze op tv zien en in de kranten is vaak te saai, te negatief en zet zelfs aan tot verkeerd en wangedrag.
Dus openbare omroep, laat die 4 stippen achterwege en denk aan onze kinderen. Zij moeten ELKE DAG VAN DE WEEK naar jullie luisteren.
En denk aan mij, ik zou ook graag terug naar het nieuws kijken zonder maagpijn.
Lucrèce Matthijs schrijft Luc-RAAK 