“Collega’s, ik vertrouw op jullie, vertrouw op jezelf, JULLIE kunnen het beter dan ik”.
Mijn tijd in loondienst zit er op
Het is terug 1 september, net zoals voorbije 41 jaar. Die lange tijd maakte ik deel uit van het onderwijzend personeel en later van de ‘kwaliteitsbewakers’ van onderwijs.
Vandaag dus niet. Ik ben gisteren tot 12 uur opgebleven, net als bij een verjaardag, om de datum te zien veranderen van 31 augustus naar 1 september.
Mijn tijd in loondienst zit er op. Ik heb het graag en soms ook minder graag gedaan maar wie mij kent, weet dat ik vaak niet toegeef aan negatieve gevoelens omdat ik daar zelf meest last van heb.
Ik zal nog lang door Vlaanderen en Brussel rijden en zeggen tegen mijn medepassagiers dat ik hier en daar en ginds in een school op bezoek was. Gisteren vroeg Mijnheer Luc-raak nog verwonderd hoe ik een bepaalde streek zo goed kende. ‘Terwijl jij door Brakel reed om patiënten te verzorgen, reed ik Vlaanderen rond’ lichtte ik toe. Kijk, dat is tot nu het grote verschil tussen werken en anders-actief-zijn. Er is tijd om ons vragen te stellen over zaken die ons vroeger ontgingen.
Tijd voor herinneringen
En wat ik deze morgen deed? Ik zocht een plek en een naam voor het kunstwerkje dat wij onszelf cadeau deden. (Gekocht van een actieve gepensioneerde.) ‘Belle’ fleurt een schijnbaar verloren plaatsje op in de tuin. Nu nam ik daar de tijd voor en we gingen daarover in overleg. Lang geleden dat we daar zoveel tijd voor namen.
Ik bestelde zijden bloemen voor de Aalto-vaas van Iittala die wij van de kinderen kregen voor onze robijnen huwelijksjubileum. Ik had nog nooit zijden bloemen in huis maar deze vaas is mij zo dierbaar dat ik ze niet wil breken als ik de bloemen en het water ververs. Schijnbaar onbenullig maar een nieuw inzicht en een beetje zelfkennis. En die vaas is opnieuw een prachtige herinnering aan onderwijs. Enkele jaren geleden mocht ik in Finland het ‘Beste onderwijs ter wereld’ bezoeken. Na het bezoek in het noorden breiden we er een weekend Helsinki aan. Onze oudste dochter woonde toen in Stockholm en vloog over. Wie aan Fins design denkt, denkt Iitalla. En regelmatig geven mijn dochter en ik elkaar als een warme herinnering aan dat weekend een Fins presentje. En natuurlijk komen de herinneringen aan dat leef- en onderwijssysteem naar boven.
I feel blessed
Ik mocht les geven in mijn streek en in de school waar ik als kind rondliep. Ik mocht onderwijssystemen in Vlaanderen, Brussel en Europa bezoeken. Ik mocht meedenken met directeurs en leerkrachten maar moest hen ook evalueren en beoordelen. Part of the job, iemand moet het doen.
Het zijn een pak herinneringen, die dag na dag door mijn handen en hoofd zullen gaan. Onderwijs geraakt misschien nooit meer uit mijn systeem maar ik heb geen verdere plannen in die richting.
En terwijl ik online voor het eerst in mijn leven passende zijden bloemen koos, (moeilijk!) popte de chat van de vergadering die mijn oud-collega’s volgden, op. We zijn nog (eventjes) geconnecteerd. De titel van de vergadering deed mij vermoeden dat het aartsmoeilijke materie was. Plots overviel mij het gevoel ‘Ik zou dat niet meer kunnen’. Gelukkig heb ik dat gevoel voorheen nooit gehad.
Tegen elven ging ik al naar de brievenbus. Ik zag dat mijn gepensioneerde buren vaak doen. Ja, de postbode bracht vreugde onder de vorm van afscheidskaartjes. Dit is eentje dat er uit sprong. Zo grappig. ‘Geen idee wat we zonder jou moeten … maar we gaan het proberen‘
“Collega’s, ik vertrouw op jullie, vertrouw op jezelf, JULLIE kunnen het beter dan ik. Ik ben nu al blij dat jullie voor de toekomst van goed onderwijs willen en zullen zorgen.” Ik heb andere bezigheden.
Plots oud?
Natuurlijk niet. In gedachten zit ik al volop in de volgende fase van mijn leven. ‘Passie’ wordt mijn dagelijkse mantra.
Dit weekend mocht ik verschillende anders-actieven ontmoeten die na hun pensioen hun echte passie vonden. Ik zag glassculpturen, schilderijen, handwerken en beeldhouwwerken van hoge kwaliteit die mijn ziel raakten. En voor mij stonden 70 ers wiens leeftijd ik enkel kende omdat ik er (beroepsmisvorming) naar vroeg maar ze straalden een jeugdigheid uit die ik te weinig zie bij mensen in hun actieve periode.
Van harte, dank je wel
Aan alle directeurs en leerkrachten die mijn weg kruisten, wil ik nog zeggen dat ik altijd het belang van goed onderwijs voor het kind voor ogen hield. Misschien was ik soms te direct in de communicatie maar mijn hart ligt op mijn tong. Ik weet het. Mijn ouders hebben jarenlang gezegd dat ik eerst mijn tong 10 keer moest ronddraaien voor ik iets zei maar met de jaren ben ik zelfs nog intuïtiever geworden en nog meer uit mijn hart gaan spreken en leven.
Dat maakt mij gelukkig en daardoor sta ik vol enthousiasme als een veulen te popelen om aan de volgende fase van mijn leven te beginnen.
Dank voor de collegialiteit, dank voor de vriendschap, dank voor wat jullie deden en doen om kinderen kansen te geven, dank om mijn luc-rake ideeën en woorden te tolereren.
Liefs
Lucrèce
Lucrèce Matthijs schrijft Luc-RAAK 