Over lawaaimakers en lelijke schoenen

Dag 8 van 40 dagen bloggen. Nog 32 en het is Pasen

Ik ben geen oud vervelend, autistisch of egoïstisch wijveke omdat ik van de stilte hou

Zaterdagmorgen kwart na 7. Ik reis naar Leuven met de trein. Gepakt en gezakt met water, gezonde tussendoortjes om aan alle boterkoeken in de stations te weerstaan, OORTJES en GSM en e-reader.

Daar hou ik nu echt van. In alle stilte in een hoekje op de trein zitten lezen. Meer dan anderhalf uur aan een stuk lezen. Dat is luxe.

Mannen met lelijke schoenen

Mijn avontuur begint al op het perron van Geraardsbergen. Ik haal mijn e-reader boven en lees. Doordat ik naar beneden keek, zag ik plots schoenen passeren. Wit en groen en blink. Vooral de blink, metaal op de tenen, de hielen en aan de zijkanten was afschuwlelijk.

Mijn hersencellen gingen op zoek naar mogelijke herinneringen waar ik ooit dergelijke schoenen had gezien. Nergens.

En deze week mocht ik in verschillende wachtzalen modeboekjes doorbladeren (die zijn terug!) en neen dergelijke (in mijn ogen zeer lelijke) schoenen waren nergens te vinden.

In mijn hoekje op de trein zag ik de schoenen voorbij komen. Zij namen enkele zetels voor mij plaats. Plots ging zijn telefoon. De man dacht aan zijn eigen gezondheid en hield zijn GSM op een halve meter afstand, waarschijnlijk met de bedoeling om zijn hersenen en oren te sparen van de ongezonde stralen. Bovendien was het geluid van het krijsend kind aan de andere kant van de lijn niet te harden.

Sh.t.

De man spaarde zichzelf maar maakte een hele wagon, waar eigenlijk niet veel mensen in zaten, deelgenoot van dit huiselijke tafereel. The shoe-lover vond het bovendien nodig om zijn vaderrol op afstand op te nemen en riep bijna luider dan het kind om het te paaien.

Nergens staat op de trein dat we met elkaar rekening moeten houden wat decibels betreft. Enkel dat we de trein proper moeten achter laten.

Er zat niets anders op dan te verhuizen.

En toen werd ik kritisch.

Keuvelende vriendinnen. Leuk maar nu niet.

Een slapende man. Nu was het nog in stilte maar ik heb het anders meegemaakt, mensen die ineens begonnen te snurken en wat niet is, kan komen.

Twee of misschien drie wagons verder kwam ik tot rust. Dicht bij de deur voor het geval ik weer op de vlucht moest slaan.

Ik haat bepaalde vormen van lawaai.

En ik haat te veel lawaai op de trein niet omdat ik een oud vervelend, autistisch of egoïstisch wijveke ben. Mijn hersenen kunnen bepaalde geluiden gewoon niet (meer) aan. De rust op de trein is voor mij luxe. Ik hou er van, ik snak er soms naar. De trein is in optimale omstandigheden een plaats waar IK tot rust kom. Of ik helemaal in stilte mijn boekje lees? Neen, maar er bestaat zo iets als een koptelefoon en ik denk dat de alfagolven of de natuurgeluiden die mij nog meer rust en concentratie brengen, een ander niet boeien. Vandaar mijn oortjes.

In Brussel-Zuid stapte ik over op de trein naar Leuven. En daar waren ze weer. Twee lelijke blinkende schoenen. Ongeveer hetzelfde model maar in een ander kleur. Een andere man. Zo concludeerde ik uit de kleur. Zou het toch mode zijn?

Ik stapte als eerste op de trein en terwijl ik mij installeerde om verder te lezen, passeerden die schoenen mij en gingen ze enkele rijen voor mij zitten. Bijna zelfde scenario maar deze shoe-fanaat had een gesprek met een man in een taal die ik niet begrijp. Uit de emoties die er aan te pas kwamen, leidde ik af dat dit een gesprek op leven en dood moest zijn. Maar het duurde mij te lang en opnieuw ging ik binnen de trein op zoek naar een stille plaats. Moeilijk te vinden. Intussen was het half 9 en meerdere mensen zaten gingen met de trein op reis.

Een stiltewagon in Denemarken

In Denemarken nam ik de trein. Per ongeluk ging mijn GSM af. Een vriendelijke man wees mij in stilte op de pictogram die duidelijk maakte dat dit een stiltewagon was. Ik bedankte zonder geluid te maken.

Lees duidelijk, ‘hij wees er mij in stilte op‘. In de scholen in Denemarken viel het mij op dat leerkrachten met een ketting rond de hals liepen waaraan verschillende pictogrammen hingen: Dikke duim, stilte gevraagd, vraag uitleg aan een buurtje, tijd voor ontspanning, je mag stoppen….

In de klassen en kinderopvangcentra hing een heerlijke rustige werksfeer. Er werd afgesproken met welke stem op elk moment zou gesproken werd. Van de fluisterstem, over de spreekstem naar doe maar lekker luid. Zonder veel woorden werd dat verwacht en afgesproken met de groep.

De Denen zijn een volk met een groot verantwoordelijkheidsgevoel en oog voor mentale gezondheid. Mensen die preventief denken. I love it.

Het kan anders

Een stiltewagon gecombineerd met een groot verantwoordelijkheidsgevoel? Dat zou ik waarderen. Er moeten geen boetes aan vasthangen, de overheid moet er niet aan verdienen. Geef ons gewoon een wagon met een pictogram waarop staat dat we elkaar niet storen en elkaars stilte respecteren. En laat ons elkaar respecteren.

Nu meerdere studies uitwezen dat stilte fantastisch helend is voor het mensenbrein, moet toch één van de 5 ministers van volksgezondheid er op komen om stiltewagons in te voeren?

Ik hou van de trein. Zij kennen de trein vaak niet. Zij hebben chauffeurs. Zij kunnen in stilte lezen op de achterbank. Zij beseffen waarschijnlijk niet hoe geprivilegieerd zij zijn.

Kijk, na de vele voor mij soms nutteloze maatregelen, waar ik niet publiekelijk over klaagde, mogen onze ministers van volksgezondheid in samenspraak met de NMBS mij dit plezier wel doen. Misschien krijg ik dan nog (een beetje) sympathie voor 1 of wel 2 van hen. Ik respecteer al hun voorschriften en dat mondmasker op de trein is voor mij meestal niet nodig. Ik hou afstand en als er geen afstand is, neem ik mijn verantwoordelijkheid.

Maar een stiltewagon … dat is voor mij een zoete droom, een ultieme wens.

In 2003 schafte de NMBS de wagons voor de rokers af. Er zat ook niet meer zoveel volk in. Maar ik koos er vaak voor. Stilte was voor mij toen al zo belangrijk dat ik er mijn longen voor riskeerde. Na een drukke dagtaak een uurtje stilte op de trein vooraleer ik naar huis bij twee pubers en een kleuter treinde. Zalig.

Ik ben dus geen oud wijveke die niet tegen lawaai kan, ik ben eigenlijk al altijd zo een beetje geweest, zelfs toen ik JONG, actief, gestresseerd en een klein beetje autistisch was.

(En mannen nog geen lelijke sneakers met veel blingbling droegen.)