‘Gaat dat er zo aan toe bij jullie? ‘
Gezellig samen op de bank met ons twee.
Elk twee breipriemen onder de armen en de koptelefoon op het hoofd.
Gezellig.
Hij luistert naar een thriller. Ik naar een podcast over zelfbewustzijn. (Nooit volleerd)
Boeiend.
Kaarsjes branden. De haard geeft te veel warmte. De zoete witte wijn in onze glazen wordt warm. De muziek op de achtergrond horen we geen van beiden. Af en toe gemor omdat we de tel van ons breiwerk kwijt zijn…
Zo kan je 100 jaar worden.
Neen! Niet bij ons.
Mijnheer Luc-raak breit niet en zal dat ook nooit doen. Hij heeft andere interesses.
Hoe ik nu bij een dergelijke fantasie kom?
Het begon allemaal toen ik gisteren het verhaal van Jef las. Jef is een 50 er die kampt met een burn-out. De energie wil niet stromen.
Het gaat nu wel beter met hem.
Hij leerde breien en vindt rust in deze nieuwe hobby.
Een man? Ik zie je ogen even trekken want een mannelijke breier (het woord staat niet eens in de woordenlijst) is als een brandweervrouw (staat wel in de woordenlijst). Zeldzaam en te koesteren.
Sedert ik de uitzending van ‘Let’s talk about seks van Lieve Blancquaert in IJsland zag, weet ik dat breien een veel beoefende hobby is in dit voorbeeldland van gendergelijkheid. Het is daar een gewoonte, een traditie, dat mannen breien. Al eeuwen gaan mannen op jacht, vissen in hun geval in de zomer en in de winter maken ze die heerlijke warme schapenwollen truien met een Scandinavisch motief. (Niet gemakkelijk hoor ik je denken.) In dezelfde uitzending zagen wij ‘stoere’ vrouwen die al het respect kregen die ze verdienden.
De verdoken kracht van de vrouwen
Of onze voormoeders verplicht werden om thuis te zitten en te breien, dat betwijfel ik. Tijdens de koude winters van vroeger was de keuze om binnen te werken slim en krachtig. Bomen omhakken, omheiningen herstellen, stallen uitscheppen … brr koud.
Of het alternatief; Binnen kletsen met de buurvrouwen bij een breiwerk? Met op of onder de tafel een in de duik gestookte jenever met krieken? Of een rum in de koffie met twee klontjes suiker? Lekker stoer doen gelijk de mannen.
En dat alles terwijl de man des huizes buiten de winter trotseert. Dit noem ik verdoken feminisme. Slim feminisme; gebruik maken van je zogezegde zwakte van de vrouw om in de winter lekker bij de stoof te kunnen kletsen.
Naaldjes slaan bij een podcast
Anno 2021 luister ik in deze korte en donkere dagen naar een podcast met een brei op schoot. Een zalig moment van rust. De man achter de microfoon vertelt over eenvoudig en gelukkig leven.
Breien is eenvoudig: Ademen, naald insteken, draad overslaan, doortrekken, en verder doen.
‘Leven’, zo zegt mijn podcastghost, ‘is eenvoudig. Ademen, willen gelukkig zijn, leren gelukkig zijn en volhouden.’
‘Dat leer je niet op school’, wel in zijn cursussen. (10 000 euro, maar dit volledig terzijde.)
‘Op school leren kinderen niet hoe ze dat gelukkig en voldaan leven moeten creëren en leiden, hoe en wanneer ze kunnen ontspannen en resetten.’ Daarom die podcasts en zijn boeken en cursussen.
Jef en alle andere leerlingen leerden ook niet breien op school. En ook niet dat je er rustig van wordt, als je het graag doet natuurlijk. En ze leren ook niet waarin ze wel rust vinden als ze niet graag breien.
Mijnheer Luc-raak hakt buiten overbodige takken af, hakselt of klieft ze en doet dat heel graag. Dat is zijn manier om tot rust te komen.
Ik geniet op mijn manier. Soms brei ik snel, soms gaat het trager, als er iets heel interessants verteld wordt. Mijn vriendinnen komen niet op bezoek maar het voelt alsof er gekletst wordt.
Breien of iets anders, het maakt niet uit
Kijk, voor dit en mijn zalig moment hebben vrouwen generaties lang gestreden. Doordat zij ervoor kozen om voor de lijflijke warmte te zorgen, mag ik hier in de warmte steek na steek, naald na naald mijn gedachten resetten en mijn namiddag vullen met wijze rijkdom.
Voor mij en voor Jef brengt breien rust in het hoofd, het reduceert stress en brengt ons dichter bij onszelf. Puzzelen, timmeren, hout hakken, stallen uitmesten, wandelen, naaien, mediteren, voetballen, schrijven, dichten, schilderen, … kan datzelfde effect hebben. Dat hangt ervan af of je er rust in vindt.
Wat knap dat Jef zijn rustpunt deelde. Als ik even googel, kom ik breiende en ontwerpende mannen tegen. Zo doen ondernemende mannen dat. Ze kunnen iets en maken daar meteen een business van. Dat is dus weer een groot leerpunt voor de vrouwen. Mannen ontwerpen fashion, vrouwen breien gewoon.
Kop op. Wij kunnen dat ook!
Rust vinden is meer dan een noodzaak, het is levensbelangrijk
Toch raar dat in deze drukke maatschappij, waar zelfhulpboeken het land rond geleverd worden en elk bedrijf een budget besteedt aan coaching en stress reducerende trainingen, hebben we vaak niet de tijd om te genieten van gewone dingen, van onze hobby’s, die ons rust brengen.
Conclusie en moraal van dit verhaal
Geniet van je hobby, het doet er niet toe wat het is noch of je man of vrouw bent, VOOR het jouw therapie wordt.
Maak van je hobby je beroep vooraleer je te veel hobby’s nodig hebt om te overleven in de stress van je huidig werk.
Lucrèce Matthijs schrijft Luc-RAAK 