Een zonder – schuld – gevoel – dag

Dag 14 van 40 dagen bloggen

Toen ik supervisie gaf in een hogeschool viel het mij op dat mijn studenten heel vaak de woorden ‘Ik voelde mij schuldig’ in de mond namen. Met dat schuldgevoel gingen ze na de werkdag naar huis, sliepen er een nacht slecht over en de volgende morgen gingen ze hopelijk met een verminderd schuldgevoel terug aan het werk. En het leek alsof ze op onze maandelijkse bijeenkomst hoopten op de zegen en de vergeving van de groep.

Een schuldgevoel knaagt aan je. En vaak stonden de studenten verstomd als ik vroeg ‘En kon je er aan doen of niet?’ Deze vraag om hen ervan bewust te maken dat een schuldgevoel tot niets leidt bij de ander, alleen bij jezelf.

Het blokkeert je.

Je voelt je slecht.

Het helpt je niet vooruit.

Mijn generatie

Dat mijn generatie met veel schuldgevoelens zit, zal misschien wel liggen aan de verkeerde interpretatie van de bijbel: ‘Bemin jezelf zoals een ander’.

Ik interpreteerde dat als je moet eerst de ander graag zien en dan pas jezelf. Dus eerst een stukje chocolade voor de ander en dan voor jezelf. Kan nog net. Maar dat schijnt niet te kloppen. Enkel als je jezelf graag ziet, kan je van een ander houden. Enkel zelfliefde leidt tot liefde.

En als het vliegtuig crasht, red je beter eerst jezelf en dan pas de ander. Een dode jij in een crash kan een ander niet meer redden.

Dichter bij huis: Een oververmoeide moeder kan haar gezin niet ondersteunen, ….

Of in de werksfeer: Een baas die vlucht voor zijn vermoeidheid, kan er niet zijn voor zijn personeel en daar komen vodden van. Wie gisteren naar Andermans Zaken keek, is daar getuige van. (Nog te bekijken via VRT NU)

De man droeg zoveel verantwoordelijkheid voor het bedrijf en zijn werknemers dat hij er zijn eigen gezondheid voor op het spel zette.

Uiteindelijk begreep hij dat hij door zich te ontspannen zonder schuldgevoelens een veel betere bedrijfsleider was en dat de winsten stegen.

Neen zeggen en je toch schuldig voelen

Mijn vriendin zorgt vaak voor haar vele kleinkinderen en de kinderen. Daarnaast is ze nog voltijds manager in een bedrijf dat heel veel van haar vraagt. Het bedrijf vraag veel maar bijlange niet zoveel als zij van zichzelf vraagt. (En schouderklopjes krijg je daar niet voor.)

Ze vertelde mij dat zij met haar man op weekend gingen. Gezellig met z’n tweetjes. Het was zo lang geleden. ‘Maar we vertrekken maar vrijdagavond. De kleinkinderen moeten nog opgehaald worden’.

(Ik ben beter in het geven van antwoorden aan een ander. Zeker over fouten die ik zelf vaak maak.)

‘Konden de ouders niets regelen, jullie rijden zo ver en korten het weekend nog eens in?’

‘Neen’

‘Is er geen opvang voorzien op school?’

Dat wist ze niet maar ik voelde dat ze enorm inzat met de kleinkinderen die langer op school zouden moeten blijven dan voorzien. En ze deden dat elke week, de kinderen waren dat gewoon.

‘Ik ga het vragen’ zei ze. Maar ik zag in haar ogen dat het grote beest van schuld zich van haar meester had gemaakt. En dat haar antwoord enkel bedoeld was om mij het zwijgen op te leggen.

We praatten verder over koetjes en kalfjes en plots zei ze ‘We gaan de kleinkinderen toch maar zelf ophalen, ik zou me zo schuldig voelen.’

Haar keuze natuurlijk. En ik had mij niet te bemoeien.

Ik weet dat ‘neen’ zeggen een hele opgave is voor mensen met een sterke verantwoordelijkheid en neiging naar schuldgevoelens. Maar een NEEN kan je oefenen. Maar ik zweeg.

Wijze lessen van mijn mentor

Ik had ooit een mentor die mij zei: ‘Als iemand een vraag stelt, zeg dan altijd eerst neen.’ Nadien kan je nadenken en als het toch een ja wordt, zijn de mensen veel gelukkiger.

Zijn tweede les was nog interessanter en ik moet toegeven dat ik hem gelijk moet geven: ‘Ze gaan je niet liever zien omdat je de benen van je lijf loopt voor een ander.’

Even reflecteren

Ben jij een mama die nooit neen zegt als de kinderen iets vragen?

En offer jij je vakantie op omdat de kleinkinderen anders geen opvang hebben?

En kom jij vroeger terug van vakantie om het verplichte nummertje familiebijeenkomsten bij te wonen?

Als je dat wil? Dik Ok

Als je aan jezelf denkt, ook dik OK.

Maar als je achteraf gaat klagen bij vriendinnen dat je schuldgevoelens hebt omdat jij in Benidorm in je badpak lag terwijl dat kleintje van 3 een uur langer in de opvang moest blijven? Niet OK.

Hoe zou het zijn als jij jezelf gunde wat je een ander gunt, ZONDER SCHULDGEVOEL?

Uitslapen, een boek lezen, eten bestellen, beetje netflixen, mediteren, … gewoon tot rust komen.

Dan zou je een leuke en rustige dag hebben. Zo een dag die je wel gunt aan anderen maar soms niet aan jezelf.

En hoe zou het zijn als je vaststelt dat al die anderen jou dat met plezier gunnen? En zelfs meer respect voor jou hebben?

Hoor je het hen al zeggen? ‘Ons moeder laat niet met zich sollen en ze heeft nog gelijk ook.’