Feesten zonder ons lievelingskind

Toen ik de laatste coronamaatregelen vernam over de weinige, bijna geen, slechts één extra contact per gezin, moest ik aan het gesprek tussen The Queen en Margareth Tacher denken in het vierde seizoen van The Crown.

Thatcher vertelde Elisabeth dat haar zoon vermist was in de rally Parijs-Dakar. Ze benadrukte daarbij dat het over haar lievelingskind ging. The Queen was geschokt door die uitspraak en vertelde dat verontwaardigd tegen haar man Prins Philip. Hij reageerde heel laconiek dat iedereen een lievelingskind had. Hij ook, prinses Anne. The Queen hield vol dat zij dat niet had en nodigde onmiddellijk haar vier kinderen uit voor een individuele chat of een etentje. Zo hoorde ze, en ze viel volledig uit de lucht, over de huwelijksproblemen van haar twee oudste en de pesterijen die de jongste moest doorstaan als prins.

Ideaal voor een me-vakantie.

The Crown seizoen 4, aan aanrader luc-raak.be

Het voorval zette mij aan het denken en ik denk dat meerdere moeders en zelfs vaders dat deden na die scène. “Wie is mijn lievelingskind?”

Je zegt niet zomaar over één van je kinderen dat ze je lievelingskind zijn. Tenzij je natuurlijk zo hopeloos of eenzaam bent en je nog slechts van één bezoek krijgt of wil krijgen.

Het onmiddellijke antwoord van prins Philip deed mij vermoeden dat mannen daar op een andere manier mee omgaan. De uitspraak past in de opvoedingsstijl die hij aanhangt doorheen de hele reeks. “Ben je de lieveling van je moeder of vader, goed voor jou. Zo niet, leer er mee leven.”

En nu wil ik terloops zeggen dat Prins Philip een heel boeiende, eigengereide, grappige, intrigerende en knappe man is in de reeks. Mijn lievelingspersonage.

En die van ons. Doorheen de jaren kreeg de ene wat meer aandacht dan de andere. Te lange of te korte borstvoeding, problemen op school, in de liefde, zich niet zo goed in hun vel voelen, onder stress staan, jonge papa of mama zijn, werk zoeken, heel humoristisch zijn of zichzelf afreagerend, een diploma gehaald… allemaal momenten die tijdelijk waren of zijn. Voor ons unieke momenten waarop we al eens meer de telefoon namen of ik met één van hen iets ging eten of drinken. De ene heeft die momenten vaker gehad dan de andere en alles kan verkeren. komen. Maar daarom zijn het nog geen lievelingskinderen.

In de reeks komt bij Thatcher duidelijk tot uiting dat ze haar zoon hoger inschatte dan zijn tweelingzus.  Ze had trouwens ook geen vrouwelijke ministers in haar kabinet. “Te emotioneel” zei ze in de reeks.

Jammer genoeg zijn er nog verschillende vrouwen van mijn leeftijd die moesten ondervinden dat de jongens in het gezin meer vertrouwen, steun en kansen kregen van de ouders. En in sommige gezinnen, culturen en subculturen is dat nog zo. Jammer.

Bij Thatcher speelde gender een rol, bij Elisabeth niet. Zij wou gewoon een GOEDE MOEDER zijn en een goede moeder trekt haar een kind niet voor op een ander. En als dat al zo zou zijn, spreek je dat  zeker niet uit. Ik begreep haar.  

En nu zitten we midden de eindejaarsfeesten. Kerstmis lukte al niet met al de kinderen aan tafel als je meer dan één kind hebt.

Hier was het elk jaar een zoeken naar een datum want drie kinderen met elk een partner die ook een familie heeft die iedereen samen aan tafel wil, dat is afspreken, dat is bellen, mailen, onderhandel- en. Dat is lobbywerk.

Dit jaar dus niet. Geen onderhandelingen over een tijdstip dat voor iedereen past en koken voor twee is een makkie.

“We bestellen een menuutje” zegt mijn huisband voor wie het er niet echt toe doet wie de kok is. Neen, het familiediner maak je zelf en liefst met verschillende handen die meewerken. Samen koken, opdienen, afruimen, napraten, het huis vol cadeaupapier, iedereen die de eigen cadeautjes in een hoek legt … Die gezellige drukte zal er dit jaar niet zijn.

Ik heb de kerstboom ook niet vroeger geplaatst. Als de Sint weg is, DAN komt de boom en niet vroeger. Als alle tradities wegvallen, wil ik deze wel houden.

Corona en de maatregelen zorgen ervoor dat deze kerstvakantie rustig is en wij vooral aan onszelf mogen denken. In de weekendeditie van het Nieuwsblad over 50-plussers las ik dat vrouwen van boven 50 aan zichzelf beginnen te denken en mannen op die leeftijd plots meer interesse hebben in het gezin, de familie. De maatregelen geven ons meer me- en we-time.

Het is dus een andere soort eindejaar. We zijn met ons twee en met de poes. Geen lievelingskind. Mijn huisband ziet volgens de theorie meer af dan ik zonder zijn familie maar we maken er het beste van.

We whatsappen wel en de cadeautjes komen later.