Revalidatie na CORONA

Het begon in het begin van de week. De scholen waren net opgestart met een aantal klassen of we kregen al de opdracht om te enquêteren met als belangrijkste vraag of de scholen het ook zagen zitten om meerdere klassen in te richten.

Ik hou van de opdracht om contact te houden met de scholen en hen te motiveren in wat ze doen en te stimuleren om verder te gaan op de ingeslagen weg. Het enthousiasme waarmee basisscholen hun verantwoordelijkheid opnemen, is groot. Het waren fijne gesprekken. Maar de gesprekken van deze week waren anders, vooral voor mij. Bij het stellen van de vragen liep een elektrische schok door mijn ruggengraat want ik voelde dat het gedaan was met de CORONArust. En ja, ik weet dat de economie moet draaien en dat het zo niet langer kan en dat ik bij de gelukkigen ben qua inkomsten en gezondheid. Maar dit gaat nu even over mij, over mijn kleine kortsluiting.

Ik behoor tot het superkleine percentage van vrouwen die 60 worden dit jaar en nog steeds voltijds werken. Mijn leven bestond uit organiseren van gezin en werk en door deze twee in een iets sneller tempo af te werken was er tijd voor andere dingen. Ik koos ervoor, ik deed het graag en ik haalde er voldoening uit. Eigenlijk wist ik ook niet beter. CORONA leerde mij dat er ook een ander leven is. Ook al bleef ik doorwerken vanuit mijn kot, het was een groot verschil.

Een vast dagritme

Sedert 13 maart sta ik elke morgen rond 7 uur op, heb ik een aantal vaste ochtendrituelen en elke dag om 8 uur zit ik samen met meer dan 100 andere mensen te mediteren via zoom. Ik mocht ontdekken dat dit een zalig ritueel is om de dag te starten. Elke dag heb ik toch de verplichting om mij toonbaar te maken want ik kom in beeld. Tegen half 9 begint mijn werkdag in alle rust. Ik kom het bureau niet uit en via teams, zoom of WhatsApp doe ik de vergaderingen en onderhoud ik mijn contacten. Ik ervaar intussen dat praten met mensen van wie je het gezicht niet ziet te mijden is in eenzame tijden en zeker in tijden van overaanbod van online-meeting-programma’s. Dit is een CORONAinzicht want tot twee maanden geleden nam ik vaker gewoon de telefoon.

Dat vast dagritme heb ik niet in mijn werk. Mijn werkplaatsen variëren volgens de opdrachten. Voor elke andere plaats kijk of de trein een optie is, welke weg ik best neem, hoe lang onderweg, waar de files zitten en hoe ze te omzeilen om dan het uur van opstaan en vertrek te berekenen. Dat vertrek kan variëren van 6 tot half 8 als ik al ’s morgens op pad moet. Telkens anders. Ik haat te laat komen en ondanks alle voorzorgen is er nog steeds de mogelijkheid van de onverwachte files en de vertraging van de treinen. Nu op dit moment, ervaar ik al stress bij het neerschrijven van de woorden ‘file’ en ‘vertraging’.

Een eenvoudige agenda

Mijn agenda ziet er helemaal anders uit. Ik heb iets meer vrijheid, vooral de mentale vrijheid om mijn dagen in te richten. Een vergadering bijwonen is vaak hoogstens een programma opstarten en zorgen dat ik voorbereid, uitgerust en verzorgd in beeld kom. De grootste verplaatsing is die van de keuken, voor mijn theetje tijdens de vergadering naar het binnen- of bij goed weer buitenkantoor. En we starten op voor een doorgaans korte en efficiënte vergadering.

Cursussen

Ik heb een grote honger om bij te leren en daarvoor was/is dit een interessante tijd. Er is een overaanbod aan online cursussen waar ik met plezier op inschreef. Soms overdreef ik. Op een bepaald moment had ik vier cursussen in één week. Dat was even van het goede te veel maar op die cursussen leerde ik veel mensen op een intense manier kennen. Ik heb vrienden van Hasselt tot de kust, nooit gezien, gewoon online leren kennen door samen te oefenen tijdens de online cursussen en nadien nog even af te spreken om wat verder te oefenen of bij te praten. Ik zag hen nooit in levende lijve. Het zal uren op de trein of in de auto vragen als ik hen allemaal een levend bezoekje wil brengen.

Slaap

Ik was een slechte slaper. Misschien wel door het onregelmatige leven en nu mag ik met plezier zeggen dat ik een fantastische slaper ben. De regelmaat van leven en de dagelijkse wandelingen of fietstochtjes, waar ik nu tijd voor heb na of voor een werkdag, doen mij goed.

De poes

Als je elke dag thuis bent, hecht je meer waarde aan je huisgenoten. Naast Piet is dat de poes. Ik zie hoeveel uren per dag een poes slaapt, ik hou zijn wandelingen in de gaten, hij komt af en toe binnen om geaaid te worden. Ik krijg telefoon van de buurvrouw om mij te melden hoe vaak hij daar op bezoek komt en dat hij waarschijnlijk weer gevochten heeft, te zien aan de wonde die er gisteren nog niet was. En hij volgt regelmatig cursussen mee. Ongevraagd komt hij voor het scherm zitten of kruipt hij op mijn schoot. Hij geniet mee.

Poes volgt les in CORONAtijd

En nu is het zo ver

Kijk, ik ga dat allemaal missen want de opstart is volop bezig en het voelt als revalideren. Het is even verschieten als je je been breekt, maar terug leren lopen is een proces van vallen en opstaan. Neen, ik heb geen fysieke pijn maar de rust deed mij goed. Ik voel mij nu fitter, rustiger, vrijer, gezonder, wijzer en ik slaap beter. Mag ik al deze basisbehoeften nog voeden na de opstart? Ik vrees nu al dat ik volgend jaar en vele jaren erna zal vertellen over de CORONATIJD als de schoonste tijd die er ooit was. Je weet wel, na een tijd wordt alles nog beter en hoe ouder we worden hoe schoner de tijd van toen. ‘Omalu, zwijg nu eens over de CORONA’ zullen de kinderen en kleinkinderen zeggen, ‘er waren ook veel minder schone kanten aan hoor‘.