Liefde in tijden van cholera en na corona

Heel wat auteurs hebben de laatste tijd leentjebuur gespeeld door de titel het van het supermooie boek van Márquez  ‘Liefde in tijden van cholera’ om te buigen naar ‘Liefde in tijden van corona’. Ik deed dit ook, er staat een rubriek met die naam op deze blog. Maar ik gaf er, zo besef ik nu, weinig uitleg bij.

Ik ben een grote fan van Gabriel García Márquez, de overleden nobelprijswinnaar. Ik lees en herlees zijn boeken nog altijd graag.

30 jaar later en ik ken het boek nog

Wanneer ik het las? In 1990. Waar? In het ziekenhuis. Hoe ik mij voelde? Leeg. Op dat moment was ik blij met een boek dat mij vastgreep en door de dagen sleurde. Ik ben het boek niet alleen daarom maar om de passie die in al zijn vormen van de pagina’s spat, nooit vergeten.

Ik hou het kort, dit is het verhaal

Het boek gaat over Florentine Ariza die eenenvijftig jaar, negen maanden en vier dagen wacht om bij de vrouw te zijn van wie hij houdt. Die teller start als zij, Fermina Ariza, hem na een platonische liefdesrelatie afwijst. De relatie is haar vader aan de oren gekomen en zij wordt weggestuurd. Ze blijven elkaar schrijven want liefdesbrieven schrijven, was zijn supertalent. Tot ze terug komt en merkt dat de brieven haar passioneel beroerden maar de man zelf iets minder. Ze wijst hem af en trouwt met een ernstige dokter met status en rijkdom. Ze hebben een rustig huwelijk. De liefde van Florentino Ariza blijft duren en hij zal heel zijn leven op haar wachten. De man zat niet stil, had zelfs enige moeite om zijn broek aan te houden en had in tussentijd 622 !!!verhoudingen.
Als de echtgenoot van Fermina sterft, ziet Florentino zijn kans om haar terug te winnen, en op de sterfdag van de echtgenoot gaat hij al om haar hand vragen. Fermina weigert, maar ze beginnen terug brieven te schrijven, ontmoeten elkaar en seksen. Nu zijn haar kinderen tegen. Tijdens een romantische bootreis vraagt Florentino aan de kapitein om de gele vlag te hijsen. Die vlag betekent dat er mensen met cholera aan boord zijn. Zij blijven op de boot, niemand komt hen nog storen en de boot is in geen enkele haven welkom. De cholera is hun persoonlijke uitvlucht om eindelijk te genieten van elkaar.

Vluchten om een droom te bereiken

Voor mij is dit een verhaal van niet opgeven, van hoop en van vluchten voor de dagelijkse sleur en onbegrip. In hun geval was dat de vader en later de kinderen. De choleravlag was de oplossing om aan dat alles te ontsnappen en rust te vinden.

De rust in mijn kot tijdens CORONA voelt soms ook als een vlucht. Ik wist niet dat ik moest vluchten maar nu besef ik dat de tijd daartoe rijp was. Ik ben nu weg van de drukte op de weg en de files, de overvolle treinen, de vele vergaderingen, de moet – moet en moet-nog-meer moeten-mentaliteit. Nu moet er plots veel niet meer; enkel noodzakelijke verplaatsingen, noodzakelijke en korte online vergaderingen, enkel de essentiële lessen voor onze leerlingen, enkel noodzakelijke ingrepen in de ziekenhuizen…  Het lijkt plots alsof veel waar vroeger altijd hoogdringendheid achter zat, niet meer hoeft. Briefings zijn korter, opdrachten zijn duidelijk en to-the-point, essentiële beroepen krijgen waardering,  winkelen doe ik op afspraak en ik koop vooral wat ik echt nodig heb.

Ik ben eerlijk, de opstart lijkt mij moeilijker dan de lockdown. Ik neem me voor om na CORONA met minder stress te leven, om elke morgen te blijven mediteren, om elke avond te wandelen, om enkel noodzakelijke vergaderingen te plannen of eraan te  participeren, om meer in mijn kot te blijven en uitstapjes en reizen te blijven beperken.

Gaat dat lukken?

Nu hoop ik dat we het goede dat we leerden tijdens CORONA kunnen houden. Een coronavlag heb ik niet op mijn boot om stress en moetjes buiten te houden. Laat ons creatief zijn om onze rust te blijven bewaren. Hopelijk denken veel mensen er net zo over en zijn een aantal inzichten blijvend. Dan is dit een zeer goede wake-up-call en is het geduld dat wij getoond hebben zinvol geweest.