Thuiswerk met dochtertje, lang voor CORONA

Een thuiskantoor met een jong kind, ik beken!

Door de CORONA zijn veel ouders met jonge kinderen verplicht om het thuiswerk en de opvoeding van de kinderen te combineren. Nu dat kan, mag en zelfs moet, wil ik iets bekennen. Ik heb mijn thuiswerk en de opvoeding van onze jongste dochter een paar jaar gecombineerd maar NIEMAND van mijn werk mocht het weten. Dus dit is het moment van de grote confessie. Mijn bazen van toen zijn lang uit dienst en de feiten zijn verjaard maar ik heb er nog geen moment spijt van gehad. En net vandaag wordt deze dochter 23 jaar.

Toen onze jongste geboren werd, werkte ik ongeveer een derde van mijn tijd thuis in een thuiskantoor. Mijn ouders waren zo vriendelijk om haar op te vangen als ik de baan op moest. Als ik van thuis uit werkte, bleef ze bij mij, in ons huis.

Thuis met mama

Het had voordelen, tijdens mijn thuisdagen bleef ik ook echt thuis. Geen stressvol vervoer, geen gesleur met kleertjes, pampers en knuffels, geen excuses van ‘Neen, dank je, geen koffie, geen tijd want ik moet werken’. We konden rustig samen ontbijten. Broer en zus vertrokken iets voor acht uur met de bus of de fiets naar school en onze werkdag begon. We waren het gewoon om onze dag in te delen zoals het voor ons beiden goed uitkwam. Zij had haar vaste eet- en slaapmomentjes en daar paste ik mijn werk in. Omdat ze ons derde kind is, had ik het gemak van het ‘het parkje’, de babybox al langer ervaren. We zorgden ervoor dat haar parkje voor haar een aangename plek was waar ze graag in zat, waar wat muziek was, die ze al dan niet zelf maakte, waar ze haar lievelingsspeelgoed kon kiezen. Dat parkje was belangrijk voor elk onveilig moment, als ik even naar de kelder of naar boven moest of als iemand aan de deur kwam. In die tijd kwam de postbode nog geregeld met pakken dossiers die nu online worden doorgestuurd.

Paniek in het kot als de telefoon gaat

Online vergaderen bestond nog niet, mails kreeg je enkel binnen als je inlogde. Gezien ik professionele telefoons kreeg, nam ik liefst de telefoon op in een plaats waar zij niet was. Ze mocht niet gehoord worden, zie je.  Die telefoon gaf dus een probleem tegen de tijd dat zij zelf uit haar parkje kroop. Dat ik verslagen zat te schrijven of dossiers doornam, kon ze goed verdragen. Ze kwam naast mij zitten en tikte op een oude computer zonder beeld.  In die tijd waren er nog geen tablets of online – kinderprogramma’s. Ze had een stapel boekjes waarin ze naast mij op een hoge stoel aan mijn bureau zat te lezen. Enkel die telefoon was er te veel. Net op het moment dat ik telefoneerde, hunkerde zijn naar aandacht. De wereld met ons twee was voor haar perfect maar die virtuele derde, een indringer, hoorde er niet bij. Ik heb mijn uiterste best gedaan om haar dat uit te leggen maar het lukte niet. Haar sterke imaginaire angst om genegeerd te worden, domineerde haar gedrag. Eerst trok ze aan mijn jurk of broek, dan begon ze heel luid te praten en nadien vond ze de haak van de telefoon. Ze legde er haar klein handje op en de verbinding tussen de buitenwereld en mama was verbroken.
Ik bied bij deze mijn excuses aan aan al die mensen die ik met een smoes vroeg om eens terug te bellen na 17 uur. Dan begon haar quality time met broer en zus en kon ik rustig de telefoontjes afwerken.

In den duik

Het mocht niet geweten zijn dat mijn kind thuis bleef terwijl ik werkte, denk ik. Ik heb het eigenlijk niet gevraagd. Stel je voor: ‘Werken met een kind? Je neemt je kind toch ook niet mee naar kantoor? Je kan toch niet doorwerken? Dat stoort toch? En gaat het werk wel klaar zijn? Wil jij je kind opvoeden op kosten van de onze organisatie?‘ Allemaal antwoorden die ik niet kreeg maar die ik mij levend kon voorstellen.
Ik slaagde goed in mijn opdracht, meer nog, ’s avonds zat ik er niet mee in om mijn taken verder af te werken.

Ik heb mijn kind niet opgevoed op kosten van mijn werk, ik heb de gemeenschap een meisje gegeven dat heel gelukkige jaren kende thuis met haar gezin, in een vertrouwde omgeving. Een kind dat zelfstandig leerde spelen, dat al vroeg de waarde van boekjes kende en kon genieten van het spelen in alle rust in haar ‘parkje’. En ik was een gelukkige mama die het samenzijn met haar enorm waardeerde en elke dag gemotiveerd aan het werk ging, net door haar.

 

Nu mag het, nu moet het, door CORONA

In de CORONA tijd kan, moet en mag het wel. Ik heb maar één gouden regel voor de jonge ouders, koop een box en maak er de leukste en veiligste plek van voor je kind. Geniet van de tijd samen en later zal je heel gelukkig zijn dat jullie deze tijd mochten beleven. Een unieke kans voor een unieke band.

Gelukkige verjaardag Anna.