Van migrant naar “sir” Cliff

De biografie van mijn jeugdidool

Ik heb de uitdaging van Hilde Vandebroek geaccepteerd: het tonen van 10 boeken die ik leuk vind (1 per dag) op facebook. Ik mag geen uitleg geven en geen kritiek, alleen de kaft tonen. Maar aan mijn boeken zitten zoveel verhalen vast, dat ik ze graag deel via mijn blog. Voor de tweede dag op rij, stel ik een biografie voor. Vandaag is het die van mijn jeugdidool Cliff Richard.

1973

Ik herinner mij nog als gisteren het Eurovisiesongfestival van 1973. Ik was dertien, kreeg nog geen Engelse les en was nog nooit verliefd geweest. De knapste man die ik ooit zag, zong voor het Verenigd Koninkrijk. Hij won niet. Hij werd derde. Toch was ik heel blij dat hij in de hitparades hoger stond dan de Franse winnares Anne-Marie David. Op de Nederlandse televisie presenteerde Ad Visser TOPPOP, een wekelijks muziekprogramma. Hoe hoger Cliff Richard stond in de ranking, hoe groter de kans dat hij op tv kwam. Het lied ‘Power to all our friends” en Cliff Richard zelf, zorgden voor het eerste pingpongspel van mijn hormonen. Hij had, heeft een prachtige stem, hij heeft iets exotisch met zijn donkerbruine ogen en zijn danspasjes vond ik toen mooi. Ik was op slag verliefd voor de eerste keer in mijn leven. Gelukkig zat er een grote poster in het muziekblaadje dat ik met mijn zakgeld kocht. Willy Sommers vloog in de vuilbak, Cliff Richard hing nu aan de muur van mijn slaapkamer.

2003

Mijn zoon ging met mij, onder veel voorwaarden, mee naar de generale repetitie van een optreden van Cliff Richard met Helmut Lotti op de Grote Markt in Brussel. Daar moest ik vaststellen dat er meer beweging in Cliffs heupen zat dan in het hele lijf van de 29 jaar jongere Lotti. Ik was te laat voor kaarten van het echte optreden maar was blij mijn jeugdidool eindelijk “in het echt” te zien.

2014 Een glorie- en een rampenjaar

In 2012 hoorde ik plots veel muziek van Cliff Richard op de radio.  Ik vreesde het ergste maar neen, hij kwam nog eens naar Brussel in Paleis 12. Nu had ik wel kaarten. Ik genoot oprecht van het optreden. Dat zelfde jaar stortte mijn wereld in toen mijn man mij tijdens een etentje voor onze trouwverjaardag op 14 augustus vertelde dat mijn idool aangeklaagd werd voor kindermisbruik. Als trouwe fan heb ik dit nooit geloofd en ik volgde de onderzoeken op de voet, onder andere via facebook. Eerder dat jaar las ik zijn biografie. Ik wou meer weten over een 74-jarige die enthousiast zong en danste op een podium en ik beloofde mezelf om dat op die leeftijd ook nog te doen.

My life, my way

De biografie dateert van 2009, hij was toen 69 en 50 jaar zanger. Het boek  is één lang interview met antwoorden op de vragen over hoe hij is als mens en artiest. Hoe hij zoveel succes kreeg en dat bleef houden. Het hoofdstuk over de armoede in zijn jeugd en zijn geloof vond ik treffend en heel eerlijk. De biografe en journaliste  Penny Junor weet de juiste vragen te stellen. Het boek geeft zelfs het gevoel dat Cliff door de vragen nog sterker tot nadenken werd gezet, wat het levensverhaal net verder uitdiepte tot die finesses die mij echt boeien. Ik wil achter alles de mens leren kennen. Samen met zijn ouders moest het gezin bij de onafhankelijkheid in 1948 India verlaten voor het koude Engeland. Hij was als jonge zanger de enige kostwinner voor een vaderloos gezin. Daarom koesterde hij heel hard zijn carrière en was het geen optie om als tieneridool een relatie aan te gaan. Hij heeft het ook over de vele goede doelen waar hij zich voor engageert en spreekt open over zijn geloof en hoe dat zijn leven veranderde. Daar werd meewarig over gedaan, terwijl de Beatles op dat moment mediteerden in India, wat wel aanvaard werd. Het is een verhaal waarbij de held van arme migrant een “sir” werd. Hij was de eerste rockster die koningin Elisabeth ridderde. Zij was duidelijk ook een fan.

Ik lees graag biografieën omdat ik hoop daarmee de mens echt te leren kennen. Dit boek leerde mij dat mijn idool een schoon mens is, van binnen en van buiten. Soms lees ik een interview en denk ik: “Dit had ik graag zelf afgenomen.” Kijk dit was er zo een, niet omwille van de man maar omwille van het doorvragen op momenten dat andere journalisten al aan het schrijven zijn.

Dit jaar wordt hij 80. Hij geeft verschillende optredens maar ik denk niet dat ik het Kanaal ga oversteken. Hoewel…wie weet. Is er iemand kandidaat om mij te vergezellen?

Biografie van mijn jeugdidool Cliff Richard