Vandaag lees ik in de krant dat baasjes met plezier een fotoshoot betalen voor hun huisdier. Niet dat die hond of kat er iets aan heeft natuurlijk maar het baasje dan weer wel. Ook de column van vandaag, geschreven door Nico Dijkshoorn, gaat over katten. En stilaan moet iedereen die niet van katten houdt zich ergens niet normaal voelen want volgens dezelfde man staat het internet voor 97% vol met kattenfilms.
Dit weekend las ik zelfs in het Magazine Luxe van De Standaard dat de Chef van het Magazine, Stijn De Wolf, weelde associeert met soezen samen met poezen.
Dat alles maakt dat ik het beest dat nu lui naast mij op de bank ligt te slapen en af en toe een geluid produceert dat mij laat vermoeden dat het heel spannend is in zijn dromen, (nog) meer probeer te waarderen.
Hij kwam bij ons omdat onze dochter ons overtuigde dat een huisdier zorgt voor meer welbevinden. Ik bezweek omdat de kat een kronkeltje in zijn staart heeft en vooral omdat hij luid kan spinnen, ronken eigenlijk. Iets wat men mij ook verwijt en dat schept een band.
Ik woonde als kind op een boerderij. Katten kwamen niet binnen en dienden om muizen te vangen. Ook dat overtuigde mij om de kat in huis te nemen, liever een kat dan muizen.
Onze kat heet POES omdat hij op die roepnaam reageerde. Hij is vriend met iedereen onder zijn voorwaarden. Ga je daarop in, dan komt hij dagelijks op bezoek, nestelt zich in jouw zetel en neemt met graagte een maaltijd. Of hij nog langs komt als er geen maaltijd staat, betwijfel ik.
“Als je kat in andere huizen binnen gaat”, wist een vriendin, “krijgt hij daar eten”. Intussen werkt dat mechanisme bij een paar buren. Dat onze buurvrouw zelfs haar dochter de opdracht geeft om onze Poes te voederen terwijl zij in het ziekenhuis ligt, bewijst dat hij een graag geziene gast is in de straat.
Onze kat is een vriendelijke kat. Als hij ’s morgens binnen komt, kijkt hij ons aan, maakt een krakend geluid en loodst ons naar zijn eetbak. Wij vertalen dit ritueel als een frisse “Goeie morgen!”
Vriendelijkheid is nuttig. De overbuur kwam op een avond aan de deur en tot onze grote verwondering ging onze kat tegen zijn been wrijven en liet zich rustig aaien. Het was duidelijk, die twee kenden elkaar goed. Zo weten wij nu dat Poes ’s avonds in de plaats van muizen vangen en vossen op een afstand houden, rustig het huis van de overbuur binnen stapt en er op de bank gaat slapen, in onze verbeelding heel dicht bij een haard.
“Katten zijn er altijd, maar op hun voorwaarde”, schreef Stefan Hertmans. Zo kennen wij hem ook. Hij pakt altijd de beste plaats in, laat zich aaien als hij daar zin en heeft en geeft attenties als hij honger heeft, ligt stil als hij dat wil. Hij behandelt ons op een vertederende manier als zijn slaven. Ik vraag mij vaak af waarom wij hem zo graag hebben en wij dat dulden. Geen van zijn eigenschappen zou ik van een andere “man” tolereren. 😉
Lucrèce Matthijs schrijft Luc-RAAK 